Όλοι οι άνθρωποι, είναι πιθανό κάποια στιγμή στη ζωή μας, να έχουμε νιώσει ανησυχία σχετικά με ένα σωματικό σύμπτωμα που εντοπίσαμε ή σε σχέση με το ενδεχόμενο να νοσήσουμε από κάποια ασθένεια. Είναι πιθανό, το σωματικό σύμπτωμα να μας ενεργοποίησε τόσο, ώστε αναζητήσαμε την πηγή του προβλήματος στο διαδίκτυο ή επισκεφτήκαμε κάποιο γιατρό. Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις, συνειδητοποιήσαμε πως η ανησυχία μας ήταν πιο έντονη από όσο απαιτούσε η περίσταση.

Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις έννοιες της ονειροπόλησης και της φαντασίας ως ταυτόσημες. Η ονειροπόληση είναι μία νοητική διαδικασία που περιλαμβάνει ένα είδος φαντασιωσικής δραστηριότητας αλλά πέρα από αυτό, οι θεωρητικοί έχουν ορίσει την ονειροπόληση ποικιλοτρόπως.

Από την αρχή της ζωής μας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα πλήθος αναγκών οι οποίες απαιτούν την άμεση ικανοποίησή τους. Αυτό, σε πρώτο στάδιο, αποτελεί ευθύνη των σημαντικών άλλων και κυρίως της μητέρας, καθώς ως βρέφη δεν έχουμε τη δυνατότητα να καλύψουμε μόνοι μας τις βασικές συναισθηματικές μας ανάγκες.

Ο Φρόυντ σε μία από τις πρώτες του παρατηρήσεις εντός της ψυχοθεραπευτικής συνθήκης, αναγνώρισε πως οι αναλυόμενοι συχνά ένιωθαν έντονα συναισθήματα για εκείνον που δεν μπορούσαν να εξηγηθούν μέσα από την αποστασιοποιημένη σχέση που είχε μοιραστεί ο αναλυτής με τον αναλυόμενο.

O John Bowlby και η Μary Ainsworth ήταν από τους πρώτους επιστήμονες που προσπάθησαν να αποσαφηνίσουν τη σχέση ενός παιδιού με τους γονείς του. Σε μία σειρά πειραμάτων που διεξήγαγαν, τα παιδιά έρχονταν αντιμέτωπα με τον αποχωρισμό τους από ένα γονέα και οι αντιδράσεις τους καταγράφηκαν και συστηματοποιήθηκαν σε ένα θεωρητικό μοντέλο που ονομάστηκε θεωρία δεσμού.