Όπως ισχύει και για τους ενηλίκους, οι απαισιόδοξοι τρόποι με τους οποίους ερμηνεύονται οι ήττες της ζωής μοιάζουν να υποθάλπτουν την αίσθηση της ανημπόριας και της απελπισίας στην καρδιά των καταθλιπτικών παιδιών.

Με αφορμή της δύσκολες στιγμές που περνούν οι συνάνθρωποι μας, αξίζει να πούμε ότι σε τέτοιες καταστάσεις ο πόνος είναι σωματικός, αλλά και ψυχικός. 

Η παιδική παχυσαρκία είναι μια από τις σοβαρότερες προκλήσεις της δημόσιας υγείας του 21ου αιώνα.
Το πρόβλημα είναι παγκόσμιας κλίμακας και επηρεάζει πολλές χώρες χαμηλού και μεσαίου βιοτικού επιπέδου, ιδιαίτερα τις αστικές περιοχές. Ο επιπολασμός έχει αυξηθεί σε ανησυχητικό βαθμό.

Θεωρείται αξίωμα ότι το σώμα μας είναι το αποτύπωμα της ψυχής μας και εκφράζει τη σχέση που έχουμε πρωτίστως με τον Εαυτό μας, την αξία που του δίνουμε, πόσο σεβόμαστε τις ανάγκες του καθώς και σε ποιά θέση τον τοποθετούμε σε σχέση με τους άλλους.

Ένας από τους κυριότερους λόγους που ένα άτομο μπαίνει σε δίαιτα, είναι για να αισθανθεί καλύτερα για τον εαυτό του να εκτιμηθεί  και να νιώσει λίγο περισσότερο εμπιστοσύνη, να γίνει λίγο περισσότερο αποδεκτό από αυτό που έχει ήδη βιώσει. Χάνοντας βάρος συνήθως φέρνει περισσότερο αυτό-εκτίμηση και αυτό-πεποίθηση. Αυτή η ενίσχυση είναι πολύ δυναμική αλλά εσωτερικά τίποτα δεν έχει αλλάξει και πιθανώς το άτομο το γνωρίζει.