Οι ηλικιωμένοι αποτελούν μία ευάλωτη ηλικιακή ομάδα, καθώς τείνουν να έρχονται αντιμέτωποι με διάφορες μορφές απώλειας στην ύστερη ενήλικη ζωή τους, γνωστική, σωματική, οικονομική, κοινωνική. Οι απώλειες αυτές συχνά οδηγούν στην κοινωνική απομόνωση, η οποία με την σειρά της δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη καταθλιπτικών συμπτωμάτων (Fokkema, De Jong Gierveld, Dykstra, 2012).

Ο όρος τριχοτιλλομανία περιγράφηκε αρχικά από τον Hallopeau και αφορά στην ύπαρξη μιας ακατανίκητης παρόρμησης για τράβηγμα τριχών από διάφορα σημεία του σώματος.

Υπάρχουν κάποιες ψυχολογικές διαταραχές που οι άνθρωποι αδυνατούν να καταλάβουν την προέλευση τους με αποτέλεσμα να επισκέπτονται γιατρούς που δε σχετίζονται άμεσα με τη θεραπεία τους. Μία από αυτές τις διαταραχές αποτελεί η περίπτωση της τριχοτιλλομανίας όπου ο άνθρωπος πολυ συχνά θα επισκεφτεί δερματολόγο κι όχι ψυχολόγο ή ψυχίατρο μιας και πάσχει από μια καταναγκαστική αφαίρεση των τριχών του σώματος (συνήθως τριχωτό της κεφαλής αλλά και από άλλα σημεία όπως φρύδια, βλεφαρίδες, χέρια, εφήβαιο) όπου γίνεται με σκοπό να κατευνάσει το άγχος του. 

Η τριχοτιλλομανία χαρακτηρίζεται από το επαναλαμβανόμενο τράβηγμα τριχών, το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα την αισθητή απώλεια τριχών σε ένα τουλάχιστον σημείο του σώματος. Μία εσωτερική ένταση προηγείται συνήθως της απόσπασης τριχών, ενώ το άτομο βιώνει ευχαρίστηση, ικανοποίηση ή ανακούφιση, όταν την κάνει.

Τα τελευταία χρόνια οι περιπτώσεις στις οποίες κοινωνικοί επιστήμονες και ειδικά κοινωνικοί ψυχολόγοι αναλαμβάνουν να προσεγγίσουν οικουμενικά ζητήματα όπως η τρομοκρατία, αυξάνονται διαρκώς, παρουσιάζοντας μια μεγάλη ποικιλία στις θεωρητικές και τις μεθοδολογικές τους προσεγγίσεις.