Διανύουμε τις πρώτες εβδομάδες του 2019 και όπως κάθε νέο ξεκίνημα έτσι κι η έναρξη του καινούριου έτους συχνά αποτελεί έναυσμα για νέους στόχους, μια ευκαιρία για νέα αρχή. Συνήθως όμως αυτή η φαινομενικά θετική σκέψη ενέχει μια μεγάλη παγίδα. Η παγίδα αυτή έγκειται στην υπερβολή που μπορεί να μας διακατέχει σε σχέση με τα πράγματα που θέλουμε να αλλάξουμε και να κατακτήσουμε.

Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις των ανθρωπιστικών και υπερπροσωπικών θεραπευτικών προσεγγίσεων είναι ότι ο/η θεραπευτής/τρια πρέπει να δουλεύει συνεχώς με τον εαυτό του/της και να μην στηρίζεται μόνο σε κάποιες τεχνικές και θεωρίες.

Ως τρόμος (τρέμουλο) ορίζεται η ακούσια ρυθμική ταλάντωση ενός μέλους του σώματος. Παράγεται από τις εναλλασσόμενες συσπάσεις μυών που δρουν ανταγωνιστικά σε μία άρθρωση, όταν οι ρυθμιστικοί μηχανισμοί του νευρικού συστήματος διαταραχθούν.

Κάποια στιγμή εργαζόμουν σε μια μικρή πόλη, όπου λίγοι ψυχολόγοι ιδιώτευαν και συχνά μου τηλεφωνούσε ο εκδότης της τοπικής εφημερίδας, με σκοπό να συντάξω διάφορα θέματα ψυχολογίας. Ένα συγκεκριμένο τηλεφώνημα του ξεχωρίζει. Χρειαζόταν μια φράση, ένα ρητό για ένα άρθρο σχετικά με τη συναισθηματική απομόνωση.

Σε μια περίοδο που για τους φυλακισμένους του 18ου αιώνα οι τιμωρητικές πρακτικές αρχίζουν να αποκτούν έναν έντονο χαρακτήρα εξαθλίωσης που επικεντρώνεται περισσότερο στην ψυχική σύνθλιψη του ανθρώπου παρά στην σωματική τιμωρία κατασκευάζεται ο πρώτος διάδρομος.