Η κοινωνία μας, έχει μάθει ως ένα βαθμό να ανέχεται και να διαιωνίζει κάποια στερεότυπα που προωθούν την επιθετικότητα και τη λεκτική ή ψυχολογική βία. Στη δουλειά, είναι αναμενόμενο, να «μου κάνουν καψόνια» αφού είμαι «ο νέος». Το αφεντικό μου είναι υβριστικό και προσβλητικό αλλά «έτσι φέρεται σε όλους».

Μία ερώτηση που συχνά κάνουμε στον εαυτό μας αλλά δυσκολευόμαστε να απαντήσουμε είναι το γιατί παρόλες τις ειλικρινείς μας προσπάθειες αδυνατούμε να βρούμε την ικανοποίηση σε κάποιους σημαντικούς τομείς της ζωής μας.

Εν αρχή ην ο έρωτας, όλα είναι ρόδινα, τα ελαττώματα του είναι ελάχιστα και ασήμαντα, ίσως μάλιστα να μας φαίνονται και χαριτωμένα, εν πάσει περιπτώσει εστιάζουμε πολύ περισσότερο στα θετικά. Νιώθουμε πως επί τέλους βρήκαμε τον άνθρωπο με τον οποίο φαίνεται να ταιριάζουμε απόλυτα, που μας καταλαβαίνει, τον θαυμάζουμε και μας κάνει να νιώθουμε ξεχωριστοί, σημαντικοί, ευτυχισμένοι. «Αυτήν τη φορά» λέμε «δεν θα κάνω τα ίδια λάθη, θα παλέψω ώστε η σχέση να προχωρήσει και να ανθίσει».

Γνωστό και ως «ο φόβος του κοντά», πολλές φορές μπορεί να σαμποτάρουμε μια σχέση άθελά μας γιατί αρχίζουμε να δενόμαστε συναισθηματικά με τον/την σύντροφό μας. Εκεί που όλα πάνε καλά, ο ένας από τους δύο σταματά να τηλεφωνεί, προσπαθεί να απομονωθεί, μαλώνει για ασήμαντα θέματα, γίνεται λεκτικά ή σωματικά επιθετικός/η, βρίσκει ελαττώματα στον/στην σύντροφό του για τα οποία θεωρεί πως πρέπει να λήξει τη σχέση.

Κάποιοι από εμάς θεωρούμε ότι είμαστε αποτυχημένοι. Όταν αποτύχουμε κάπου, αυτή η πεποίθησή μας επιβεβαιώνεται. Από την άλλη αν κάποιος μας επαινέσει υπάρχει μία επικριτική πλευρά μας που θα ακυρώσει τον έπαινο γιατί εκείνη ξέρει πραγματικά πόσο ασήμαντοι, τραγικοί, κακοί, ανεπαρκείς είμαστε.