Γκαντίνας Θεόδωρος

Μία ερώτηση που συχνά κάνουμε στον εαυτό μας αλλά δυσκολευόμαστε να απαντήσουμε είναι το γιατί παρόλες τις ειλικρινείς μας προσπάθειες αδυνατούμε να βρούμε την ικανοποίηση σε κάποιους σημαντικούς τομείς της ζωής μας.

Όλοι μας έχουμε βρεθεί παγιδευμένοι σε διλήμματα: να χωρίσω, να παραιτηθώ από την δουλειά μου, να συνεχίσω τις σπουδές μου; Σκεπτόμενοι τις πιθανές λύσεις, τα πιθανά υπέρ και κατά της κάθε περίπτωσης παίρνουμε μία απόφαση και προσπαθούμε να διαχειριστούμε όσο καλύτερα μπορούμε τις συνέπειές της.

Κάποιοι από εμάς θεωρούμε ότι είμαστε αποτυχημένοι. Όταν αποτύχουμε κάπου, αυτή η πεποίθησή μας επιβεβαιώνεται. Από την άλλη αν κάποιος μας επαινέσει υπάρχει μία επικριτική πλευρά μας που θα ακυρώσει τον έπαινο γιατί εκείνη ξέρει πραγματικά πόσο ασήμαντοι, τραγικοί, κακοί, ανεπαρκείς είμαστε.

Εν αρχή ην ο έρωτας, όλα είναι ρόδινα, τα ελαττώματα του είναι ελάχιστα και ασήμαντα, ίσως μάλιστα να μας φαίνονται και χαριτωμένα, εν πάσει περιπτώσει εστιάζουμε πολύ περισσότερο στα θετικά. Νιώθουμε πως επί τέλους βρήκαμε τον άνθρωπο με τον οποίο φαίνεται να ταιριάζουμε απόλυτα, που μας καταλαβαίνει, τον θαυμάζουμε και μας κάνει να νιώθουμε ξεχωριστοί, σημαντικοί, ευτυχισμένοι. «Αυτήν τη φορά» λέμε «δεν θα κάνω τα ίδια λάθη, θα παλέψω ώστε η σχέση να προχωρήσει και να ανθίσει».

Υπάρχουν πολλά, στον σημερινό κόσμο, για τα οποία αξίζει να λυπηθεί κανείς. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι ο Δίας έχει δύο πιθάρια, ένα με ευτυχία κι ένα με δυστυχία και μοιράζει στους ανθρώπους και από τα δύο ενώ σε κάποιους δίνει μόνο από αυτό με την δυστυχία.

Το αβάσταχτο άγχος μπορεί να οδηγήσει ένα άτομο να αναζητήσει παρηγοριά στην διαφυγή σε κάποιον φανταστικό κόσμο μέσα στο μυαλό του. Αυτό το «ψυχικό θέρετρο» μπορεί να δίνει την αυταπάτη της ασφάλειας όμως η αποφυγή ενός προβλήματος αντί να το αντιμετωπίζει το εντείνει ενω μπορεί και να λειτουργεί ως μηχανισμός αντίστασης ενάντια στην θεραπευτική διαδικασία κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας.

Φαντάσου την εξής εικόνα: ένας γνωστός σου, σε συναντά στο δρόμο και σε ρωτά το τυπικό «τι κάνεις». Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες, το παράδοξο ήταν πως η αναμενόμενη απάντηση θα ήταν «καλά» ακόμα κι αν η ζωή σου ήταν στο χείλος της καταστροφής. Σήμερα τη θέση του «καλά» έχει αρχίσει να παίρνει το «τρέχω».