Μήπως τελικά είναι στο χέρι μας να αποκτήσουμε όσα επιθυμούμε;

Άρχισα να παίζω τένις σε ηλικία περίπου τεσσάρων ετών. Οι γονείς μου δεν ονειρεύονταν να με κάνουν πρωταθλητή (προς μεγάλη μου απογοήτευση). Απλώς τους άρεσε να παίζουν τένις.
Περνούσα τα περισσότερα Σαββατοκύριακά μου στο γήπεδο.

Ήμουν ακούραστος, σε αντίθεση με τους συναθλητές μου, οι οποίοι ήταν αναγκασμένοι να παίζουν εναλλάξ εναντίον μου. Το τένις ήταν το μόνο μέρος στο οποίο αισθανόμουν πως με σέβονταν, το μόνο μέρος που ένιωθα ελεύθερος.

Αφυπνίζοντας την επίγνωση ζωτικής δύναμης

Σε σύγκριση με τον πατέρα μου, ένιωθα μικρός και ανάξιος. Αυτό με απέλπιζε. Ήμουν περιστοιχισμένος από προβλήματα που δεν μπορούσα να επιλύσω. Οι βραδινές κρίσεις άγχους και η εύθραυστη υγεία μου κατέτρωγαν τη ζωή μου. Δεν κοιμόμουν τα βράδια. Έβλεπα παντού στο κρεβάτι μου φανταστικά έντομα. Ζούσα σε μια κατάσταση τρόμου. Έτρεμα πριν έρθει η ώρα του ύπνου.

Ήμουν απίστευτα αγχώδης και υπερευαίσθητος. Όταν με προβλημάτιζε οποιοδήποτε καθημερινό ζήτημα, με πονούσε το στομάχι μου. Έκανα όλο το βράδυ εμετό, συχνά μέχρι και δέκα φορές. Η ανάμνηση αυτών των εξαντλητικών στιγμών με κατατρέχει ακόμα και σήμερα.

Σε ηλικία δεκατριών ετών, αποφάσισα πως αυτά τα προβλήματα έπρεπε απλώς να σταματήσουν. Παρά τις αντίθετες προσδοκίες, το αποτέλεσμα ήταν άμεσο. Μετά από αμέτρητα βράδια που πέρασα κάνοντας εμετό, απλώς είπα στον εαυτό μου ότι αυτό δεν θα ξανασυνέβαινε. Από εκείνη τη μέρα κι έπειτα, δεν έχω ξαναζήσει τα ίδια προβλήματα. Και το γράφω αυτό σήμερα, σε ηλικία σαράντα τεσσάρων ετών.

Ήταν η πρώτη μου μεγάλη νίκη. Εφεξής, θα ήμουν σε θέση να πάρω τον έλεγχο του σώματός μου και να συνεχίσω για να αντιμετωπίσω και τα άλλα μου προβλήματα. Οι βραδινές κρίσεις άγχους σταμάτησαν κι αυτές.

Ενώ πριν ένιωθα εξαντλημένος και ήθελα απλώς να κοιμηθώ, έτσι ώστε να πάψει να με ταλαιπωρεί το σώμα μου, απέκτησα γρήγορα την επίγνωση της ζωτικής δύναμης που υπήρχε σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα μου.

Αυτή η σπίθα, αυτός ο πυροκροτητής με ξύπνησε από τον λήθαργό μου. Επιτέλους, ήμουν ζωντανός και ικανός να καταλάβω τη θέση που μου ανήκε. Δεν ήταν όμως εύκολο, διότι, πέρα από τη δυσκολία που είχα να πλησιάσω τους άλλους, δεν μπορούσα και να συγχρονιστώ μαζί τους.

Ζούσα στο Νεϊγί, σε μια μεγαλοαστική συνοικία. Οι γονείς μου, θέλοντας να μου εμφυσήσουν τις αξίες τους, αρνήθηκαν να μου επιτρέψουν να ακολουθώ τη μόδα στο σχολείο. Έγινα φίλος με άλλους εξόριστους όπως εγώ – παιδιά Εβραίων, «πιε-νουάρ», Αρμενίων, Λιβανέζων. Οι μεσογειακές ρίζες μας μας ένωσαν.

Ένα όνειρο που μπήκε στο συρτάρι

Στην πρώτη λυκείου, η μελέτη απαιτούσε όλο και πιο πολύ από τον χρόνο μου, όμως έπρεπε να ανέβω σε ένα άλλο επίπεδο με το τένις μου. Ήθελα να προπονούμαι περισσότερο και να ταξιδεύω για να μπορώ να συμμετέχω σε διεθνή τουρνουά.

Το συζήτησα με τους γονείς μου και προσπάθησα να τους πείσω να συμφωνήσουν με το σχέδιό μου. Εκείνη την περίοδο, η πρόοδός μου είχε δημιουργήσει ένα ενδιαφέρον στην περιφερειακή ομάδα.

Δυνάμωνα ολοένα και περισσότερο, όμως είχα ένα τεράστιο μειονέκτημα: δεν είχα αναπτυχθεί ιδιαίτερα σωματικά. Είχα ακόμη το σώμα ενός μικρού παιδιού.

Η απάντηση των γονιών μου ήταν οριστική και αμετάκλητη: το σχολικό μου πρόγραμμα δεν θα άλλαζε. Θα έπρεπε να ολοκληρώσω τις σπουδές μου.

Όταν θα έπαιρνα το πτυχίο μου, θα ήμουν ελεύθερος να παίξω τένις, αν αυτό ήθελα. Πόσα λίγα ήξεραν για το τένις κορυφαίου επιπέδου! Είχα μείνει άφωνος.

Οι ανώτατες σπουδές είχαν ανοίξει τον δρόμο στον πατέρα μου και τον είχαν οδηγήσει στην επαγγελματική επιτυχία. Η νοοτροπία των γονιών μου είχε να κάνει με τη διανόηση και τις τέχνες: λογοτεχνία, κλασική μουσική, ζωγραφική. Η άθληση ήταν για εκείνους ένα χόμπι.

Ένιωθα συντετριμμένος. Μου είχαν κλέψει το όνειρό μου.

Δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Το αίσθημα της απόρριψης γρήγορα το διαδέχτηκε το αίσθημα της απογοήτευσης. Έγινα επιθετικός σε σημείο μίσους.

Πώς μπορούσαν να μου το κάνουν αυτό οι γονείς μου; Γιατί δεν προσπαθούσαν να με καταλάβουν; Γιατί αρνούνταν να μου δώσουν αυτή την ευκαιρία;

Εφόσον δεν θα μπορούσα να αφιερωθώ στο τένις, το εγκατέλειψα. Έκρυψα τη ρακέτα μου στο ντουλάπι. Άλλαξα σελίδα.

Ο πρώτος χρόνος αφότου εγκατέλειψα το τένις ήταν πολύ δύσκολος. Ήμουν έφηβος, αλλά ακόμη εσωστρεφής και δεν είχα αποδεχτεί τον εαυτό μου. Το γεγονός ότι σταμάτησα το τένις μού άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό.

Το μέλλον μας είναι δική μας ευθύνη

Πέρασαν πολλά χρόνια για να βγάλω ξανά τη ρακέτα μου από το ντουλάπι. Το πάθος είχε επανέλθει...

Προπονούμουν τρεις ως τέσσερις φορές την εβδομάδα και έκανα και ατομική εκγύμναση τα απογεύματα. Έπαιζα σε αρκετά τουρνουά, απλώς για την ευχαρίστηση του ανταγωνισμού, αλλά όχι πολύ συχνά, καθώς είχα και άλλες ενασχολήσεις.

Μόλις είχα γνωρίσει τη γυναίκα που επρόκειτο να γίνει η δεύτερη σύζυγός μου. Με μια επαγγελματική ζωή που λειτουργούσε στον αυτόματο πιλότο και με το τένις που με είχε ξανατραβήξει στα δίχτυα του, αποφάσισα να ιδρύσω μια μικρή ακαδημία για παίκτες κάθε ηλικίας και κάθε επιπέδου.

Έτσι, γεννήθηκε η Ακαδημία Tennis Competition Training Team (TETC). Παρ’ όλα αυτά, κράτησα τη δουλειά μου στον χώρο της ανανεώσιμης ενέργειας.

Έναν χρόνο αργότερα, σε ηλικία είκοσι εφτά ετών, ετοιμαζόμουν να κάνω μια μεγάλη και σημαντική στροφή στην καριέρα μου, που θα με οδηγούσε μελλοντικά στο επάγγελμα του προπονητή.

Έντεκα χρόνια μετά την περιβόητη εκείνη συνάντηση με τους γονείς μου, η οποία είχε ηχήσει σαν προαναγγελία θανάτου για την περιπέτειά μου στο τένις, βρέθηκα και πάλι αντιμέτωπος με τον πατέρα μου, στο γραφείο του, για να συζητήσουμε για το μέλλον.

Δεν ήθελα αυτή η συνάντηση να πάει στραβά, διότι η πρώτη μού είχε στοιχίσει πολύ.

Το τένις είναι η ζωή μου. Είμαι αρκετά τυχερός που έχω ένα πραγματικό πάθος, γι’ αυτό και θέλω να το ζήσω. Δεν είμαι προπονητής, οπότε ο μόνος τρόπος για να το πετύχω αυτό είναι μέσω μιας ακαδημίας τένις. Έχω ιδρύσει μια μικρή ακαδημία, η οποία είναι κερδοφόρα, και πλέον θέλω να την επεκτείνω.

Θα ήθελα να βοηθήσω νέους ανθρώπους να ζήσουν το όνειρο που δεν μπόρεσα να ζήσω εγώ. Όταν φτάσω στην ηλικία σου, θέλω να κοιτάξω πίσω μου και να είμαι υπερήφανος για όσα έχω επιτύχει στη ζωή μου.

«Πολύ καλά. Το κατανοώ. Πώς θα μπορούσα να σε βοηθήσω;»

Συγκρίνοντας αυτή τη συνάντηση με εκείνη που είχαμε έντεκα χρόνια πριν, συνειδητοποίησα ότι οι γονείς μου ήταν και τότε έτοιμοι να με ακούσουν. Εγώ δεν ήμουν σε θέση να τους πείσω για το αθλητικό μου εγχείρημα.

Η ανακάλυψη αυτή με σόκαρε.

Μπορούσα να φανταστώ τη σκηνή έντεκα χρόνια πριν, όμως η αντίληψη που είχα αποκτήσει πλέον γι’ αυτή ήταν πολύ διαφορετική.

Είχα βρει λάθος εχθρό: ο μοναδικός άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για το γεγονός ότι παράτησα το τένις ήμουν εγώ.

Αυτό το μάθημα απλώς ενίσχυσε την αυξανόμενη βεβαιότητά μου ότι το μέλλον μου βασιζόταν μόνο σ’ εμένα, στην ικανότητά μου να πείσω, να εκπαιδευτώ, να εργαστώ, να προγραμματίσω!

*Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο ο Coach του Patrick Mouratoglou που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.