Αρκετές φορές στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας πολλοί από εμάς ίσως έχουμε σκεφτεί, πως θα θέλαμε με κάποιο τρόπο να απαλλαγούμε από τα επώδυνα συναισθήματα, που μας πληγώνουν, να γίνουμε άτρωτοι, να μην αισθανόμαστε τίποτα και να μην πονάμε.

Η ανάγκη για θετική αναγνώριση είναι μια βασική ψυχολογική ανάγκη που έχουν όλοι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι, εκτός από την κάλυψη των βασικών τους αναγκών που τους διατηρούν στη ζωή όπως είναι η τροφή, το νερό και η στέγη, χρειάζονται μια εξίσου σημαντική ψυχολογική εμπειρία που αφορά στο σεβασμό και την αποδοχή των άλλων, δηλαδή τη θετική τους αναγνώριση από τους άλλους και κυρίως τους σημαντικούς άλλους.

Χωρίς αμφιβολία, όλοι/ες μας στην εφηβική μας ηλικία έχουμε κληθεί να απαντήσουμε στην κλασική και χιλιοειπωμένη ερώτηση «Τι θέλεις να γίνεις, όταν μεγαλώσεις;».

Συχνά γίνεται λόγος για τα όρια, προς τους άλλους και προς τον εαυτό μας. Νομίζω όμως πως βάζοντας όρια για τον εαυτό μας, αυτόματα θα έχουμε βάλει και στους γύρω μας. Πως όμως ξεκινά κανείς ; Πως διαλέγει τα όρια, πως ξέρει ότι είναι τα σωστά;

Μια εύκολη απάντηση είναι οι εμπειρίες μας, καταστάσεις δηλαδή που ζήσαμε στο παρελθόν και μας έμαθαν τι μας αρέσει και τι όχι.

Ώρες ώρες μιλάς σα να μη σε αγαπάς και μειώνεις την αξία του ίδιου σου του εαυτού σαν να είσαι κάποιος ξένος που ιδέα δεν έχει για εσένα. Δεν εκτιμάς τον εαυτό σου όπως του πρέπει. Έπειτα ισχυρίζεσαι ότι σέβεσαι και αναγνωρίζεις την αξία των άλλων.

Πώς μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο όταν δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τη δική σου μοναδική αξία και να μεταχειριστείς τον εαυτό σου με σεβασμό, αξιοπρέπεια, αγάπη και αλήθεια;

Η σχέση μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου είναι πολύτιμη κι ιδιαίτερη. Είναι μια σύνδεση που αποτελεί τον απαραίτητο και ανεκτίμητο μοχλό της θεραπευτικής αλλαγής.

Στην ψυχομετρική θεωρία, η εγκυρότητα ενός τεστ είναι η έκταση στην οποία το τεστ μετρά αυτό που προτίθεται ή σκοπεύει να μετρήσει. Μας πληροφορεί για το τι είναι βάσιμο να συμπεράνουμε από τις βαθμολογίες του τεστ.

Γιατί άραγε κάποιοι μας αρέσουν και κάποιοι άλλοι όχι;
Γιατί κάποιους θέλουμε να τους γνωρίσουμε και να σχετιστούμε μαζί τους και με κάποιους άλλους νιώθουμε από ουδέτερα έως άβολα, ή τους αποφεύγουμε;

Η εμπειρία του να «ακούει κάποιος φωνές» δεν μπορεί να οριστεί εύκολα. Πολλοί άνθρωποι ακούνε φωνές, οι οποίες δεν αποτελούν μέρος της σκέψης τους που εκφράζεται δυνατά και δεν προέρχονται από τους ανθρώπους γύρω τους. Παρόλα αυτά, οι «φωνές» αυτές ή αλλιώς ακουστικές ψευδαισθήσεις είναι αληθινές εμπειρίες των ατόμων και δεν είναι κομμάτι της φαντασίας τους, παρά το γεγονός ότι δεν γίνονται αντιληπτές από άλλους.

Η εξέλιξη των επιστημών του ψυχισμού υπήρξε ραγδαία κατά τον 20ο αιώνα και στις μέρες μας αποτελεί ένα τεράστιο πεδίο γνώσεων με διακριτές ειδικότητες. Στο πλαίσιο αυτό η έννοια του εαυτού εξετάζεται από διάφορες οπτικές γωνίες: για παράδειγμα μέσα από το πρίσμα της αναπτυξιακής Ψυχολογίας και της Κλινικής Ψυχολογίας.

Στην ψυχολογία, η έννοια των ορίων αφορά συμβολικά «δυναμικά πεδία» τα οποία εμπεριέχουν κανόνες, αξίες, πλευρές της προσωπικότητας, μοτίβα συμπεριφοράς, κλπ τα οποία έχουν ως στόχο: να αποτρέψουν τους άλλους από το να εισβάλλουν στο χώρο μας (υλικό, σωματικό και ψυχικό), να αποτρέψουν εμάς από το να εισβάλλουμε αντίστοιχα στο χώρο των άλλων και μας βοηθούν να διαμορφώσουμε την αίσθηση του «ποιοι είμαστε» και ποια είναι η ταυτότητά μας μέσα στον κόσμο.

Πολλές φορές στην καθημερινότητα αλλά και στην ψυχοθεραπευτική πράξη αναρωτήθηκα αν είναι άραγε εφικτή και ρεαλιστική η συνύπαρξη δύο ανθρώπων στα πλαίσια μίας σχέσης χωρίς να οδηγούνται περιοδικά σε καβγάδες.

Η ευτυχία, το πιο σημαντικό στοιχείο της ζωής, έχει απασχολήσει συχνά μεγάλους στοχαστές, φιλοσόφους, επιστήμονες και καλλιτέχνες ανά τους αιώνες. Παρά το γεγονός ότι όλα τα ανθρώπινα όντα γνωρίζουν και χρησιμοποιούν την έννοια της ευτυχίας, δεν υπάρχει ένας σαφής ορισμός, καθολικά αποδεκτός, που να την προσδιορίζει.

Η ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσει το βρέφος τους αρχικούς μήνες της ζωής του είναι βαρύνουσας και καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη του ανθρώπου.

H σχέση αυτή είναι ο πρώτος συναισθηματικός δεσμός που συνάπτει το βρέφος κυρίως με την μητέρα του και είναι καθοριστικός για την ψυχοσωματική ανάπτυξη και την μετέπειτα πορεία του.

Ηγεσία, μια έννοια που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας και την οποία συναντάμε σε πολλές διαστάσεις. Είτε στο πολιτικό, είτε στο στρατιωτικό ή ακόμα και στο εργασιακό περιβάλλον, υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων όπου παρακινούνται και ταυτοχρόνως εμπνέονται από τον λεγόμενο «ηγέτη», ο οποίος αποτελεί γι' αυτούς και πηγή «δύναμης».

O Adam Smith δεν ήταν μόνον ο θεμελιωτής των αρχών της κλασικής Πολιτικής Οικονομίας, αλλά μελέτησε διεξοδικά τις συγκινήσεις, τα συναισθήματα και την έκφρασή τους.

Στις μέρες μας είναι αρκετά γνωστή η ψυχοθεραπεία μέσω της κλινικής ύπνωσης. Η συγκεκριμένη μέθοδος, μάλιστα, χρησιμοποιείται ήδη από τους αρχαίους χρόνους, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αίγυπτο.

Πολλές φορές δεν είναι καθόλου εύκολο να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματά μας. Κάντε μια παύση και αναρωτηθείτε: Πως νιώθω ακριβώς αυτή τη στιγμή; Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται σε αυτή την ερώτηση και συχνά απαντάνε με «δεν ξέρω» ή με μια σκέψη όπως «Νιώθω ότι πρέπει να βρω δουλειά». Αν και αυτή η δυσκολία φαίνεται αρκετά παράδοξη -αν υποθέσουμε ότι γνωρίζουμε τον εαυτό μας καλύτερα από τον καθένα- είναι τελείως κατανοητή γιατί εκ των πραγμάτων…

Ο σύγχρονος άνθρωπος οραματίζεται ένα μέλλον που αγγίζει την τελειότητα. Ένα αύριο απαλλαγμένο απο κάθε είδους προβληματική με συνοδοιπόρο την τεχνολογία και την επιστήμη. Τα αισθήματα του για τις σημερινές εξελίξεις θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν «αμφιθυμικά».

Η κατάθλιψη έχει μόνο ένα πρόσωπο; Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε ότι κάποιος έχει κατάθλιψη εάν είναι στεναχωρημένος, έχει κλειστεί στον εαυτό του, δεν έχει ενέργεια και όρεξη να κάνει πράγματα και έχει μία παραίτηση προς τη ζωή. Άραγε μπορεί κάποιος να υποφέρει από κατάθλιψη και να υπάρχει έντονη θλίψη μέσα του αλλά η εικόνα που δείχνει προς τα έξω να είναι ακριβώς η αντίθετη;