Η βία μέσα στην οικογένειαείναι ένα διαχρονικό φαινόμενο που δεν διαλέγει κοινωνικές τάξεις ή εθνικότητα.
Στην Ελλάδα, το ποσοστό της βίας μέσα στην οικογένεια φαίνεται ότι έχει αυξηθεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, λόγω των δύσκολων κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών μέσα στις οποίες ζούμε. Παρά τη δεδομένη αύξηση, τα πραγματικά ποσοστά δεν μπορούν να είναι γνωστά, αφού περίπου μόνο 1 στα 20 περιστατικά καταγγέλλονται στην αστυνομία.

Τα άτομα που έχουν υποστεί οποιασδήποτε μορφής κακοποίηση στην παιδική τους ηλικία (σωματική, σεξουαλική ή συναισθηματική) συχνά αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στην ενήλικη ζωή τους. Τέτοια προβλήματα είναι η χαμηλή αυτοπεποίθηση, οι δυσκολίες στις σχέσεις τους, η υπερβολική αυτοκριτική, η κοινωνική απομόνωση και πολλά άλλα που παρεμβαίνουν στην καθημερινή λειτουργία και ψυχική υγεία του ατόμου.

Victim blaming. Πόσο συχνό φαινόμενο στην εποχή μας! Πρόκειται για την ενοχοποίηση αυτού που έχει υποστεί την αδικία, τη βία, την κακοποιητική συμπεριφορά. Ουσιαστικά, όταν περιγράφουμε τέτοια φαινόμενα αναφερόμαστε στην ενοχοποίηση του θύματος.

Αν και είναι αλληλένδετα, είναι σημαντικό να γίνει διάκριση μεταξύ των εννοιών της επιθετικότητας, της επιθετικής συμπεριφοράς και της βίας (Liu, 2004a).

«Η Ελένη είναι 15 ετών και το τελευταίο διάστημα κλείνεται στο δωμάτιό της για πολλές ώρες. Χθες κλείστηκε για δύο μέρες περίπου. Οι γονείς δεν γνωρίζουν τί έκανε η έφηβη στο δωμάτιό της κλειδωμένη. Οι γονείς εδώ και δύο χρόνια βιώνουν έναν σοβαρά διαταραγμένο γάμο, και δεν της δίνουν σημασία.

Ο Σύνδεσμος Μελών Γυναικείων Σωματείων Ηρακλείου και Νομού Ηρακλείου είναι μια γυναικεία Μη Κυβερνητική Oργάνωση, η οποία δραστηριοποιείται σε θέματα υπεράσπισης της Ισότητας των φύλων και της αντιμετώπισης της έμφυλης ενδο συντροφικής βίας εδώ και 21 χρόνια στην Κρήτη.

Συχνά οι άνθρωποι μένουν εμβρόντητοι μπροστά στις ψυχολογικές τους αντιδράσεις. Εκείνοι που υποφέρουν από κατάθλιψη σαστίζουν όταν θυμούνται ότι έχουν σκεφθεί να αυτοκτονήσουν. Ασθενείς που συνέρχονται από βαριές ψυχιατρικές διαταραχές συνήθως σοκάρονται καθώς θυμούνται τα συμπτώματα και τη συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια μίας κρίσης.

Η βία απέναντι στα ζώα είναι ένα θέμα που εγείρει πολλές συζητήσεις και σκέψεις. Ακούμε και διαβάζουμε διαρκώς, ειδικά αυτές τις ημέρες, για κρούσματα βίας που έχουν ως θύματα μικρά και ανυπεράσπιστα ζώα. Γιατί μερικοί άνθρωποι εκδηλώνουν αυτή την επιθετικότητα; Ας εξετάσουμε, λοιπόν, το θέμα ενδελεχώς.

Η συντροφική βία αποτελεί μία συμπεριφορά κατά την οποία ένα μέλος της σχέσης, ασκεί επίμονο έλεγχο και δύναμη κατά του άλλου μέλους. Μπορεί να εκδηλωθεί είτε σωματικά, είτε σεξουαλικά, είτε συναισθηματικά, είτε πιο πρακτικά με οικονομικό και κοινωνικό περιορισμό.

Με τίποτα και κανέναν να τους κατακρίνει, υποθέτουμε ότι είναι οι τέλειοι γονείς. Καθώς ο κόσμος μας διευρύνεται πέρα από το σπίτι μας, αναπτύσσουμε την ανάγκη να διατηρήσουμε αυτή την εικόνα της τελειότητας ως μια άμυνα ενάντια στα μεγάλα άγνωστα που συναντάμε. Εφόσον πιστεύουμε ότι οι γονείς μας είναι τέλειοι, αισθανόμαστε προστατευμένοι. - Susan Forward, Toxic Parents

Η κακοποίηση του παιδιού αποτελεί παγκόσμιο πρόβλημα δημόσιας υγείας με άμεσες και μακροπρόθεσμες συνέπειες για την υγεία.

Ένα παιδί μπορεί να στερηθεί την ευκαιρία να διαμορφώσει σχέσεις προσκόλλησης όταν εισαχθεί και ανατραφεί σε ιδρυματικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο πολλά και διαφορετικά άτομα είναι επιφορτισμένα με τη φροντίδα.

Η σεξουαλική κακοποίηση είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο, το οποίο πλήττει τόσο ενήλικες όσο και παιδιά, τόσο γυναίκες όσο και άνδρες. Παρόλα αυτά, οι περισσότερες θυματολογικές μελέτες με θέμα τις επιδράσεις της τραυματικής εμπειρίας της σεξουαλικής κακοποίησης επικεντρώνονται ως επί το πλείστον στις γυναίκες και παιδιά θύματα.

Ο βιασμός έχει λάβει ιδιαίτερα υψηλή δημοσιότητα ως ένα πρόβλημα γένους θηλυκού. Ο φεμινιστικός χρωματισμός του, δυστυχώς έχει ως συνέπεια να αγνοούνται οι εμπειρίες σεξουαλικής κακοποίησης των ανδρών.

Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έχει εγερθεί ιδιαίτερα το επιστημονικό ενδιαφέρον γύρω από τη συσχέτιση της βιαιότητας προς τα ζώα και την κακοποίηση τους με τη διαπροσωπική βία και την αντικοινωνική συμπεριφορά, γενικότερα. Η εν λόγω σύνδεση έχει ιδιαίτερα εντοπισθεί ανάμεσα σε παιδιά και νεαρούς παραβάτες με ή χωρίς ψυχολογικά ή/και ψυχιατρικά προβλήματα, σε ενήλικες που δικαιολογούν συμπεριφορές ενδοοικογενειακής βίας, καθώς και σε περιπτώσεις διαταραχών προσωπικότητας και άλλες καταστρεπτικές συμπεριφορές.

Εάν έχετε κάνει κάτι λάθος, είναι φυσικό να ζητήσετε συγγνώμη. Όμως, ενώ μερικοί άνθρωποι δυσκολεύονται να πουν συγγνώμη, άλλοι συνηθίζουν να ζητάνε συγγνώμη πάρα πολύ εύκολα.

Είχαμε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενήσουμε στο Psychology.gr την ψυχολόγο Ασημίνα Αγγελίδου και να συζητήσουμε μαζί της για τη βέλτιστη γονεϊκότητα! Η Ασημίνα Αγγελίδου απαντά σε κρίσιμες ερωτήσεις που κάθε γονιός έχει αναρωτηθεί έστω και μια φορά στη ζωή του!

Με την παρούσα μελέτη επιχειρείται η θεωρητική πλαισίωση του φαινομένου της κακοποίησης ζώων, της διαπροσωπικής και της ενδοοικογενειακής βίας και της μεταξύ του συσχέτισης, η παρουσίαση νέων επιστημονικών ευρημάτων, επιπλέον θεωρίες προσέγγισης του ζητήματος και η συμπλήρωση της αρχικής προσέγγισης με τη μελέτη «Η συνάφεια ανάμεσα στην ανθρώπινη κακοποίηση, την ενδοοικογενειακή βία και την κακοποίηση ζώων: το φάσμα της βίας».

Οι συναισθηματικοί δεσμοί που δημιουργούμε με τους άλλους είναι το θεμέλιο της επιβίωσης και της εξέλιξης μας. Από τη βρεφική ηλικία αναζητούμε συναισθηματική φροντίδα και ασφάλεια από ένα φροντιστή και έτσι από πολύ νωρίς ανάλογα με το οικογενειακό πλαίσιο στο οποίο μεγαλώνουμε αναπτύσσουμε διαφορετικά μοτίβα συναισθηματικής σύνδεσης που μας καθορίζουν σε όλες τις σημαντικές σχέσεις της μετέπειτα ενήλικης ζωής μας.

Η βία, ετυμολογικά, παραπέμπει στην έννοια κατάχρησης στης εξουσίας και στον εξαναγκασμό. Πρόκειται για πρωτόγονο στάδιο της επιθετικότητας με την μορφή επίθεσης που καταστρέφει οποιοδήποτε είδος συναλλαγής και συναναστροφής με τους άλλους.