Ακόμα και στις μέρες μας αρκετά παιδιά πέφτουν θύματα κακοποίησης, κυρίως από τους γονείς τους, οι οποίοι χρησιμοποιούν τη βία ως μέσο πειθαρχίας, αλλά και από άλλα σημαντικά πρόσωπα του περιβάλλοντος τους. Τα τελευταία χρόνια, έχει διαπιστωθεί και κακοποίηση μεταξύ συνομηλίκων.

Το φαινόμενο της σωματικής κακοποίησης στην παιδική ηλικία άρχισε να γίνεται γνωστό μόλις την δεκαετία του ’60 όταν οι γιατροί “ανακάλυψαν” ότι ορισμένα παιδιά τραυματίζονταν σωματικά από τους γονείς τους και έκαναν λόγο για το “σύνδρομο του κακοποιημένου παιδιού”, ενώ μια δεκαετία αργότερα άρχισε να γίνεται γνωστή και η πραγματική συχνότητα της σεξουαλικής κακοποίησης που μέχρι εκείνη την περίοδο θεωρούνταν ένα εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο (Trickett, Negriff, Ji, & Peckins, 2011).

Περνούσαμε την παιδική μας ηλικία ρίχνοντας ένα πέπλο ησυχίας και μυστικότητας που κάλυπτε τις διεστραμμένες εμπειρίες μας παιδικής κακοποίησης. Προσπαθούσαμε να ανταπεξέλθουμε με το να καταπιέζουμε της μνήμες μας, μαθαίνοντας να ξεχνάμε, αποσυνδέοντας και απομονώνοντας τους εαυτούς μας από τα αισθήματά μας, προσπαθώντας να ευχαριστήσουμε τους πάντες, αγωνιζόμενοι να προσαρμοστούμε και να χωρέσουμε στην «περίεργη» κατάστασή μας, στην οποία δεν υπήρχε ούτως ή άλλως άλλη διέξοδος διαφυγής.

Το ερωτηματολόγιο αυτό έχει συνταχθεί από την Μαγδαληνή Ζουμπουρλή με επόπτρια την κ. Μαρία Κεφαλοπούλου. Σκοπό έχει να διερευνήσει παράγοντες που σχετίζονται με την κακοποίηση των γυναικών από τους συντρόφους τους.

Ποιά τα κοινά θύτη και θύματος? Τι έχουν κοινό ο θύτης με το θύμα? Είναι και οι δύο υπεύθυνοι για την κατάσταση? Τι προσπαθούν και οι δύο να ελέγξουν?
Τον εαυτό τους.
Τι δεν έχουν και οι δύο? Προσωπική δύναμη, που σημαίνει έλεγχο πάνω στον εαυτό τους.

Η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα συνηθισμένο λυπηρό φαινόμενο που συναντάται πίσω από τις κλειστές πόρτες πολλών σπιτιών, ακόμα και οικογενειών που στα μάτια των πολλών φαντάζουν ευτυχισμένες. Η βία σε κάθε μορφή της ( σωματική, συναισθηματική, λεκτική), έχει μόνο ένα σκοπό: να υποβαθμίσει την οντότητα του ατόμου που τη δέχεται και να επιβάλλει την ανωτερότητα του ατόμου που την ασκεί. Σκοπός της είναι να πληγώσει εσκεμμένα με κάθε τρόπο τον άνθρωπο που την εισπράττει.

Η υγειονομική κρίση, την οποία βιώνουμε από τις αρχές του 2020, συνοδεύτηκε και από μία αξιακή κρίση. Οι περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να αναθεωρούν για το, τι θέλουν και πως επιθυμούν να ζήσουν την ζωή τους.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανασφάλειες. Ανασφάλειες που σχετίζονται με το πόσο αρέσουμε, πόσο θα μας αποδεχτούν κι αν τελικά θα αγαπηθούμε, πόσο ικανοί είμαστε κι αν αξίζουμε, πόσο τα καταφέρνουμε και πόσο «επιτυχημένες» επιλογές κάνουμε.

Οι ανασφάλειες πάντα σχετίζονται με αντίστοιχους φόβους, όπως εγκατάλειψης, απόρριψης, μοναξιάς ή εγκλωβισμού.

Tο ανθρώπινο σώμα συνιστά τη μεγαλύτερη απόδειξη για το πόσο δυστυχισμένοι είμαστε. Το σώμα μας υποφέρει από διάφορες παθήσεις, μολύνεται από καρκίνους, προσβάλλεται από καρδιακές δυσλειτουργίες, αυτοάνοσα ή και χρόνιους πόνους.

«Μετά τον κορονοϊό ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ίδιος». Έχει ακουστεί από πολλά χείλη και τόσο πολύ που έχει γίνει κοινός τόπος. Ο κόσμος δεν θα είναι ίδιος. Πώς όμως θα είναι; Ποιες θα είναι οι επιδράσεις στον άνθρωπο και την κοινωνία, πέρα από την οικονομία και την πολιτική, αυτού του "αόρατου πανίσχυρου" ιού; Αυτό είναι ακόμη άγνωστο και ως τέτοιο προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα.

Την άνοιξη του 1944 ήμουν δεκαέξι ετών και ζούσα με τους γονείς μου και τις δύο μεγαλύτερες αδερφές μου στην Κάσα της Ουγγαρίας. Παντού γύρω μας κυριαρχούσαν τα σημάδια του πολέμου και της προκατάληψης: Τα κίτρινα αστέρια που φορούσαμε στα παλτά μας.

«Αγνά είναι τα συναισθήματα που σας ανασυντάσσουν και σας ανυψώνουν ψυχικά. Μιαρό είναι το συναίσθημα που κυριεύει μόνο μία πλευρά της ύπαρξής σας και σας αλλοιώνει». Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Η πανδημία του COVID-19 έχει προκαλέσει όλεθρο σε πολλές πτυχές της ανθρώπινης ζωής, συμπεριλαμβανομένης της αυξανόμενης βίας κατά των γυναικών παγκοσμίως.

Στις ημέρες μας πραγματικά γίνεται μία πολύ σημαντική προσπάθεια όσον αφορά την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και στην καταπολέμηση κάθε είδους βίας, ανισότητας και διακρίσεων.

Αν αναρωτιέσαι μήπως σε κακοποιεί συναισθηματικά ο σύντροφός σου κοίτα τις παρακάτω ερωτήσεις. Αν στις περισσότερες απαντήσεις θετικά, θα πρέπει να κοιτάξεις τη σχέση σου λίγο πιο προσεκτικά.

Η δυσλειτουργία στις οικογένειες μπορεί να έχει πολλές μορφές και να ποικίλει σε ένταση και συχνότητα.

Η κακοποίηση είναι μια ευρεία έννοια που μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Συνήθως οι άνθρωποι ακούγοντας για κακοποίηση ανηλίκων σκέφτονται αρχικά τη σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση. Υπάρχει όμως και το είδος της λεκτικής ή συναισθηματικής κακοποίησης το οποίο δεν επιφέρει λιγότερο αρνητικές, αν όχι περισσότερες, συνέπειες στα θύματα της και ιδίως στα παιδιά και δεν είναι λιγότερο καταστρεπτική από τις υπόλοιπες μορφές κακοποίησης.

Αποτελεί κοινό τόπο πως τα περιστατικά κακοποίησης έχουν πληθύνει ραγδαία, με συνέπεια η παιδική ή ενήλικη κακοποιητική συμπεριφορά να έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις τόσο σε παγκόσμια σφαίρα όσο και εγχώρια, ενώ συχνά γίνεται λόγος για τους αναρίθμητους ορισμούς, οι οποίοι προσπαθούν να εξηγήσουν αυτό το φαινόμενο.

Το σύνδρομο του κακοποιημένου παιδιού αναφέρεται στη σωματική κακοποίηση ενός παιδιού από κάποιον ενήλικα. Συχνά φαίνεται ότι ο τραυματισμός ήταν τυχαίος.

Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι μια σπάνια και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συμπεριφορά που συναντάται σε έναν αριθμό ανθρώπων που έχουν υπάρξει θύματα κακοποίησης. Πιο συγκεκριμένα, τα θύματα εμφανίζουν μια συμπάθεια προς τον άνθρωπο που τους έχει κακοποιήσει δίνοντας έμφαση στην ανθρώπινη πλευρά του κακοποιού και συχνά δημιουργείται μια σχέση στοργής μεταξύ των δυο.