Πολλά παιδιά στην εφηβεία δυσκολεύονται να διαχειριστούν σε ψυχολογικό επίπεδο τη νέα κατάσταση που τους συμβαίνει. Οι έφηβοι αντιμετωπίζουν πολλές μεταβολές τόσο στο σώμα τους, όσο και στον εγκέφαλο και την ψυχολογική τους κατάσταση.

Το ν’αγαπάς το παιδί σου είναι απλό και περίπλοκο ταυτόχρονα. Δεν αρκεί μόνο να νιώθεις την αγάπη χρειάζεται και να τη δείχνεις. Την αγάπη που έχεις μέσα σου για το μωρό, το μικρό παιδί, τον έφηβο που ανατρέφεις, χρειάζεται να την εκφράζεις έμπρακτα σε όλα τα στάδια και τις φάσεις της παιδικής και εφηβικής ηλικίας.

Ένα από τα πιο λεπτά σχοινιά στα οποία καλείται κάθε άνθρωπος να ισορροπήσει με επιτυχία στο μεγάλο τσίρκο της ζωής του, είναι αυτό της μετάβασης από το σχολικό στο μετα-σχολικό στάδιο. Αυτό για τους περισσότερους περιλαμβάνει τη φοίτηση σε κάποια σχολή (ΑΕΙ-ΤΕΙ-ΙΕΚ) ενώ για μια μερίδα ανθρώπων, εκείνων που δεν αποφάσισαν την ακαδημαϊκή πορεία, την εύρεση εργασίας.

Ήταν ένα καλοκαιρινό πρωινό όταν ένα μικρό παιδί, μια μέρα του Ιουλίου, περπατούσε με την μητέρα του στην παραλία ενός νησιού στο Αιγαίο, όπου είχανε πάει για ολιγοήμερες διακοπές...Η σιωπή τους συντρόφευε, άγνωστο γιατί μια τέτοια όμορφη και ηλιόλουστη μέρα...

Η έκφραση σεξουαλικός προσανατολισμός χρησιμοποιείται ώστε να περιγράφει ένα διαρκές συναισθηματικό και σεξουαλικό μοτίβο ενός ανθρώπου ως προς το αντίθετο, το διαφορετικό ή και τα δύο φύλα. Η κοινωνία ανέκαθεν τοποθετούσε στο περιθώριο ανθρώπους οι οποίοι είχαν έναν σεξουαλικό προσανατολισμό ο οποίος διαφοροποιούταν από τη σεξουαλική νόρμα της πλειοψηφίας (στην κοινωνία μας ειδικά είναι ιδιαιτέρως γνωστό το φαινόμενο της ετεροκανονικότητας, δηλαδή της αντίληψης πως η ετεροφυλία είναι ανώτερη όλων των άλλων σεξουαλικών προσανατολισμών).

Η εφηβεία είναι μια  μεταβατική περίοδος,  η  ευκαιρία για να επέλθουν σημαντικές διορθωτικές αλλαγές για την ολοκλήρωση της προσωπικότητας. Οι έφηβοι καλούνται να αποκτήσουν μια σταθερή αίσθηση του εαυτού τους σε παρελθόν παρόν και μέλλον και να απαντήσουν στην εσωτερική τους ερώτηση: ποιός είμαι και τι κάνω στη ζωή μου.

Πόσο σημαντική είναι η σχέση μητέρας-βρέφους στα πρώιμα στάδια ζωής; Ο Ντόναλντ Γουΐνικοτ, Άγγλος παιδίατρος και ψυχαναλυτής, μας βοηθα να κατανοήσουμε πως η φροντίδα, η αποδοχή και η έννοια της «αρκετά καλής μητέρας» συμβάλλουν καθοριστικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού.

Με τίποτα και κανέναν να τους κατακρίνει, υποθέτουμε ότι είναι οι τέλειοι γονείς. Καθώς ο κόσμος μας διευρύνεται πέρα από το σπίτι μας, αναπτύσσουμε την ανάγκη να διατηρήσουμε αυτή την εικόνα της τελειότητας ως μια άμυνα ενάντια στα μεγάλα άγνωστα που συναντάμε. Εφόσον πιστεύουμε ότι οι γονείς μας είναι τέλειοι, αισθανόμαστε προστατευμένοι. - Susan Forward, Toxic Parents

Η οικογένεια αποτελεί το περιβάλλον μέσα στον οποίο τα μέλη της έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με συμπεριφορές και στάσεις που διαμορφώνουν, σύμφωνα με έρευνες, τον τρόπο με τον οποίο θα συνδεθούν αργότερα στη ζωή τους με άλλους ανθρώπους αλλά και την εικόνα και ιδέα που θα έχουν για την οικογένεια.

Ερχόμαστε στην ζωή για να μαθητεύσουμε σε αυτήν. Να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τον αυθεντικό εαυτό μας. Έτσι ώστε, μέσα από τις δυνατότητες αλλά και τους περιορισμούς που η ζωή μας προσφέρει,  επάξια να εκπληρώσουμε την αποστολή μας.

Η εγκυμοσύνη για τη γυναίκα είναι μια εξελικτική διεργασία, από την οποία προκύπτει ένας μεταποιημένος εαυτός.
Η γυναίκα καλείται και «πρέπει» να βρεθεί σε μια υπέρβαση του εαυτού. Κυοφορεί 9 μήνες και ταυτόχρονα είναι κρίσιμο και απαραίτητο να αντιληφθεί ότι το μωρό είναι ένα ξεχωριστό ον.

Η αγάπη προς τα παιδιά λειτουργεί σαν ένστικτο. Σαν να έρχεται από μόνη της όταν σχετιζόμαστε με το παιδί μας. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν αρκεί από μόνη της για να γίνουμε κατάλληλοι γονείς, που μεγαλώνουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τα παιδιά μας.

Ποικίλοι κοινωνικοί, οικογενειακοί και ατομικοί παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο στην επίδραση του διαζυγίου στα παιδιά και στη μετέπειτα προσαρμογή τους. 

Οι ψυχίατροι ενηλίκων ερχόμαστε τα τελευταία χρόνια αντιμέτωποι με τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό νέων ενηλίκων που προσέρχονται στα ιατρεία μας.

Ένα παιδί μπορεί να στερηθεί την ευκαιρία να διαμορφώσει σχέσεις προσκόλλησης όταν εισαχθεί και ανατραφεί σε ιδρυματικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο πολλά και διαφορετικά άτομα είναι επιφορτισμένα με τη φροντίδα.

Υπάρχει ένα βλέμμα που κατεβαίνει μέχρι το στόμα. Ένα κουτάλι που μπαίνει σαν λέξη άηχη. Ένα παιδί που δε μιλάει – αλλά τρώει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα γίνουν παππούδες, γιαγιάδες για περίπου το 1/3 της ζωής τους. Με την υπογεννητικότητα και τη δημογραφική γήρανση των δυτικών βιομηχανικών κοινωνιών, τα οικογενειακά δίκτυα αλλάζουν από ευρείες-οριζόντιες σε στενές-κάθετες δομές, στις οποίες οι παππούδες έχουν ένα αυξανόμενα σημαντικό ρόλο να παίξουν.

Στις μέρες μας ακούμε συχνά τη λέξη όρια. Το θέμα της οριοθέτησης επαναλαμβάνεται στις καθημερινές συζητήσεις με άλλους γονείς, στο σχολείο, στο διαδίκτυο, στη βιβλιογραφία.

Στις μέρες μας, η χρήση του διαδικτύου από τα παιδιά ολοένα κι αυξάνεται, ενώ το όριο ηλικίας στο οποίο τα παιδιά ξεκινούν να χρησιμοποιούν το διαδίκτυο συνεχώς μειώνεται. Ουσιαστικά, όσο παράξενο και αν ακούγεται, ο ταχύτερα αναπτυσσόμενος τομέας χρηστών του διαδικτύου είναι τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας. Πολλά παιδιά χρησιμοποιούν το διαδίκτυο στο σχολείο σε ηλικία 6 ετών, οπότε είναι πιθανόν να θέλουν να συνδεθούν κι από το σπίτι, σε αυτήν την ηλικία περίπου.

Το έμβρυο που μεγαλώνει στη μήτρα, αντιλαμβάνεται, αισθάνεται και βιώνει όλα τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις εμπειρίες της μητέρας του μέσα από τα ίδια του τα κύτταρα. Το έμβρυο έχει μνήμη και απομνημονεύει, «καταγράφοντας» στα κύτταρά του, τις σκέψεις της μητέρας του, τα μηνύματα που εκείνη του στέλνει, τη στάση και τη φιλοσοφία της απέναντι στη ζωή, τη νοοτροπία της, τα ιδανικά, τις αξίες και τους στόχους της.