Σίγουρα το να λέμε ψέματα στα παιδιά δεν είναι το επιθυμητό, αλλά το αντίθετο, να του παραθέτουμε την αλήθεια προσαρμοσμένη στο αναπτυξιακό του στάδιο. Είναι όμως τόσο κακό να υποστηρίξουμε την ύπαρξη του Άη Βασίλη;

Αναφορικά με την αιτιοπαθογένεια της βρεφικής ανορεξίας επικρατέστερο φαίνεται να είναι το μοντέλο που υποστηρίζει την αλληλεπίδραση γενετικών παραγόντων και περιβαλλοντικών μηχανισμών και αντιμετωπίζει τις δυσκολίες στη διαδικασία της σίτισης ως δυσκολίες συναλλαγών στη σχέση μητέρας-βρέφους (Ammaniti, Lucarelli,  Cimino, D’Oliompio & Chatoor, 2010. Bulik, Reba, Siega-Riez, & Reichborn-Kjennerud, 2005. Chatoor, Hirsch & Persinger, 1997).

Λένε πως η γονεική αγάπη είναι το υψηλότερο και αγνότερο είδος αγάπης, καθώς προορίζεται για να δίνει, χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα. Μπορεί ο εραστής να αγαπά και να περιμένει ανταπόδοση από τον αγαπημένο, το ίδιο και ο φίλος, ένας γονέας, όμως, αγαπά το παιδί του και του προσφέρει χωρίς περιορισμούς, μετέχοντας έτσι στο πιο αλτρουιστικό και ανιδιοτελές είδος της αγάπης.

Κανένας γονέας δε θέλει να βλέπει το παιδί του να υποφέρει από κάποιον που το εκφοβίζει στο σχολείο. Ο γονέας που θέλει να προστατεύσει το παιδί από οποιαδήποτε κατάσταση ή άνθρωπο που μπορεί να το βλάψει, οφείλει να είναι ρεαλιστής και να αποδεχθεί ότι δε μπορεί να το προστατεύσει πλήρως από οτιδήποτε του συμβεί. Μπορεί, όμως να του παρέχει τα απαραίτητα εφόδια ώστε να αντιμετωπίσει οτιδήποτε βλαβερό.

Ο τρόπος δόμησης της αυτοεκτίμησης (self-esteem) με το πέρασμα του χρόνου, είναι άμεσα συνδεδεμένος με την ανάπτυξη του εαυτού (self) και με την ωρίμανση της προσωπικότητας του ατόμου μέσα στον χρόνο. Η δόμηση του εαυτού ξεκινά ήδη με τη γέννηση και φαίνεται να μην αποκτά σταθερή μορφή μέχρι μετά το τέλος της εφηβικής περιόδου. Το πώς εξελίσσεται ο εαυτός έχει εγείρει πολλές διαφορετικές απόψεις.

Σε πολλές οικογενειακές ιστορίες, όταν ένα παιδί απομακρύνεται από τους γονείς του, η κοινωνία — και συχνά και το ίδιο το οικογενειακό περιβάλλον — σπεύδει να αποδώσει ευθύνες. Το παιδί χαρακτηρίζεται εύκολα ως «ψυχρό», «αχάριστο» ή «απόμακρο», ενώ ο γονέας διατηρεί συχνά ένα ηθικό άλλοθι:

Πως να βοηθήσεις αν πρώτα δεν βοηθηθείς ο ίδιος; Αν δεν γίνεις παιδί, πως να μεγαλώσεις; Αν δεν δεις καθαρά τα πράγματα, πως να μην έχεις αποκλειστικό κίνητρο της "αγαθοεργίας" σου την ενοχή...;
Συχνά σ’ ακούω να μου λες ή να το υπονοείς στις συνεδρίες: «Μα πως ν’ αφήσω τους γονείς μου αβοήθητους…!;», εννοώντας πως νιώθεις ένοχος επειδή θέλεις να ζήσεις ανεξάρτητα από τις δικές τους επιταγές ζωής κι ευτυχίας, προτροπές και κατευθύνσεις.

Οι περισσότεροι από εμάς, σε αρκετές στιγμές της ζωής μας έχουμε νιώσει φόβο, κυρίως όταν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια κατάσταση ή κάποιο πραγματικό γεγονός δυσάρεστο ή και απειλητικό για την ασφάλειά μας. O φόβος είναι μια φυσιολογική αντίδραση προστατευτικού χαρακτήρα μπροστά σε ένα απειλητικό ερέθισμα. Είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης, γιατί μας κινητοποιεί προς αποφυγή ενός πραγματικού ή υποτιθέμενου κινδύνου.

Οι περισσότεροι νέοι γονείς αντιμετωπίζουν συχνά τη δυσάρεστη εμπειρία, το μωρό τους να κλαίει υπερβολικά και να αρνείται να κοιμηθεί - κρατώντας και τους ίδιους άυπνους. Σύμφωνα με μια νέα ιαπωνική έρευνα, ο καλύτερος τρόπος για να ηρεμήσει ένα μωρό που κλαίει επίμονα, είναι να το πάρει κανείς αγκαλιά και να το πάει στην αρχή μια μικρή βόλτα για πέντε λεπτά και μετά να καθίσει και να συνεχίσει να το κρατάει για άλλα οκτώ λεπτά.

Όταν σκεφτόμαστε τη συμπεριφορά του παιδιού ή του εφήβου μας, βλέπουμε συχνά το επιφανειακό μέρος που μπορεί να μην καταλαβαίνουμε πάντα πλήρως.

Οι άνθρωποι μπαίνουν στο γονεϊκό ρόλο με πολλή χαρά και προσμονή, χωρίς όμως να μπορούν να προβλέψουν τις δυσκολίες που έχει το μεγάλωμα ενός παιδιού. Από τη στιγμή, εντούτοις, που ένας άνθρωπος αποφασίζει να φέρει στη ζωή τα παιδιά του, έχει ευθύνη, ως την ενηλικίωσή τους, να καλύψει όχι μόνο τις βασικές τους ανάγκες για τροφή, στέγη, ασφάλεια, προστασία και εκπαίδευση, αλλά και να τα μεγαλώσει δίνοντας τους τα εφόδια να αυτονομηθούν.

Η μαμά και ο μπαμπάς συνήθιζαν να συνοδεύουν κάθε χρόνο στο τρένο τον γιο τους, στη γιαγιά τους για το καλοκαίρι και μετά γύριζαν σπίτι με το ίδιο τρένο την επόμενη μέρα.Το αγόρι, όταν μεγάλωσε, είπε στους γονείς του:

Η ψυχολογία των παιδιών αναδεικνύει πως η γονεϊκή συμπεριφορά επηρεάζει άμεσα την ψυχική τους ευημερία. Οι γονείς παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της συναισθηματικής μας ταυτότητας και των σχέσεων μας.

Τι είναι αυτό άραγε που μας ωθεί να σκεφτούμε αρνητικά για ένα γονέα και τις πρακτικές του; Πόσο συχνά παρατηρείται σε ενήλικες, γονείς ή όχι, να σχολιάζουν το μεγάλωμα των παιδιών κάποιου άλλου ανθρώπου;

Ένα ερώτημα, το οποίο απασχολεί πολλά ζευγάρια που αντιμετωπίζουν προβλήματα είναι το αν πρέπει να μείνουν μαζί για τα παιδιά ή όχι. Έρευνες υποστηρίζουν πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μονογονεϊκές οικογένειες εμφανίζουν περισσότερα συμπεριφορικά προβλήματα, που σχετίζονται κυρίως με ζητήματα ελλιπούς αυτοπεποίθησης ή αυξημένης επιθετικότητας, σε σχέση με παιδιά που μεγαλώνουν παρουσία και των δύο γονέων (Dr. Usakli et al., 2013).

Ως εφηβεία ορίζεται το χρονικό διάστημα που απαιτείται για να πραγματοποιηθούν οι αλλαγές ενός ατόμου από παιδί σε νεαρό ενήλικα. Ηλικιακά αυτό ορίζεται από 12 έως 18 ετών αν και μερικές φορές παρατηρείται αυτό που ονομάζεται πρόωρη εφηβεία (9-12 ετών) ή όψιμη εφηβεία (18-21 ετών).

Το ΔΙ.ΚΕ.Ψ.Υ, προσκαλεί όλους τους γονείς και εκπαιδευτικούς σε μια ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ομιλία με θεματική: «Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση παιδιών 0-12 ετών».

Το διαζύγιο είναι ένα πολύ δύσκολο στάδιο για όλη την οικογένεια. Είναι μία μεγάλη αλλαγή η οποία φέρνει μαζί μία σειρά απωλειών και πολλές δυσκολίες ειδικά τον πρώτο καιρό, για όλα τα μέλη. Ακόμα και το πιο ομαλό διαζύγιο θα έχει αντίκτυπο σε όλα τα μέλη της οικογένειας. Όλοι οι εμπλεκόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με αλλαγές και απώλειες και καλούνται να προσαρμοστούν σε μία νέα κατάσταση.

«Για το καλό των παιδιών», «για να μη στενοχωρηθούν», «για να μη νιώθουν μειονεκτικά έναντι των άλλων παιδιών» αλλά και «για να μη τα χάσουν» είναι μερικοί από τους λόγους που πολλά παντρεμένα ζευγάρια σιωπηρά συναποφασίζουν, όπως λένε, να μην πάρουν διαζύγιο ενώ όμως είναι σίγουροι ότι η ιστορία του γάμου τους έλαβε τέλος. Ωφελεί, όμως, αυτό τελικά τα παιδιά; Και κατά πόσο συμβάλλει στη διατήρηση της ψυχικής ηρεμίας που τόσο έχουν ανάγκη;

Έχετε παρατηρήσει περιπτώσεις όπου τα μικρά παιδιά προσκολλώνται στη μητέρα τους όταν εκείνη φεύγει για τη δουλειά ή κλαίνε όταν τα αφήνουν σε μπέιμπι σίτερ; Αυτές οι καταστάσεις δυσκολεύουν τόσο τα παιδιά όσο και τους γονείς. Το άγχος αποχωρισμού θα υποχωρήσει καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και αποκτούν σιγουριά για τις δυνάμεις τους.