O σχολικός εκφοβισμός: η σκόπιμη και συνειδητή επιθυμία να βλάψουμε τον άλλο και να τον/ την υποβάλουμε σε κατάσταση πίεσης. Μια κατάσταση που επιλέγεται να γίνεται θέμα συζήτησης στα ΜΜΕ, κάθε φορά που ένα παιδί χάνεται! Γιατί; Γιατί να μην αποτελεί καθημερινότητα η καταπολέμηση του; Γιατί να μην ασχολούνται οι εκάστοτε πολιτικοί και “πολιτικάντηδες” με αυτό το θέμα καθημερινά;

Τα ανέκφραστα συναισθήματα δεν πεθαίνουν. Θάβονται ζωντανά και είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθούν, με τρόπο δυσάρεστο. - Sigmund Freud

«Μην κλαις», «Μη στεναχωριέσαι», «Να είσαι δυνατός», «Μην αγχώνεσαι»… 
Είναι μερικές από τις εκφράσεις των κοντινών μας ανθρώπων που σπεύδουν να μας παρηγορήσουν αν δεν μας δουν χαρούμενους.

Αυτό που κάνει τους ανθρώπους ξεχωριστά και μοναδικά πλάσματα, είναι η ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε και να αναλύουμε διάφορες σωματικές αισθήσεις και βιολογικές αλλαγές που συμβαίνουν ανάλογα με το περιβάλλον και τις σκέψεις μας, τις οποίες ονομάζουμε συναισθήματα.

Ο εν μέρει παραλαγμένος ο τίτλος από το γνωστό βιβλίο της Ehrardt Ute δίνει τροφή για σκέψη και προβληματισμό σε πολλαπλές διαστάσεις.

Πολλές φορές στη ζωή μας παλεύουμε με στεναχώριες και προβλήματα αλλά καταφέρνουμε να προχωράμε παρακάτω και στην καλύτερη περίπτωση να μαθαίνουμε από τον πόνο. Πολλοί άνθρωποι, όμως, παραμένουν εγκλωβισμένοι σε έναν κύκλο συνεχούς δυστυχίας επί χρόνια, ίσως και για όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Το μεγαλύτερο μέρος της δυστυχίας τους πηγάζει από δικές τους πεποιθήσεις και συμπεριφορές τις οποίες αρνούνται να εντοπίσουν και να παραδεχθούν.

Πάνε πολλά χρόνια που έχουμε συνηθίσει τα reality shows σαν ένα αναπόσπαστο μέρος της τηλεοπτικής και διαδικτυακής μας πραγματικότητας και δεχόμαστε σχεδόν άβουλα καμιά φορά το δημόσιο εξευτελισμό ανθρώπων που με τη θέληση τους έχουν αποφασίσει να τοποθετήσουν τον εαυτό τους σε θέση αντικειμένου, υπό την κρίση της εκάστοτε επιτροπής αναζήτησης ταλέντων.

Τα βρέφη κλαίνε κι αυτός είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσουν. Κλαίγοντας, επικοινωνούν τη δυσαρέσκεια τους, ότι πεινάνε, ότι νυστάζουν, ότι θέλουν αγκαλιά ή άλλαγμα πάνας. Σαφώς, το κλάμα του βρέφους συνήθως συνοδεύεται με κραυγές και υψηλό τόνο που δυσκολεύει τους ενήλικες κηδεμόνες, όμως δεν παύει να είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούν να επικοινωνήσουν.

Τη δυνατότητα να βιώσουν αυτό που μπορεί να νιώθει ένα άτομο με αυτισμό παρέχει στους πολίτες, μέσω προσομοίωσης, το Κέντρο Κοινωνικής Πρόνοια Κεντρικής Μακεδονίας (ΚΚΠΚΜ) με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για τον Αυτισμό-2 Απριλίου.

Τι δε μας αφήνει να σπάσουμε τα δεσμά μας; Τι είναι δεσμά και τι είναι λύτρωση από αυτά; Δεσμά είναι τα πρέπει. Είναι ό,τι μας καταπιέζει. Είναι ό,τι δεν αφήνει την επιθυμία ή ακόμη και τον εαυτό να αναδυθεί. Τι είναι αυτό λοιπόν; Αυτό δυστυχώς δεν είναι μόνο ένα, αλλά πολλά! Μπορεί να είναι ρόλοι, άμυνες, ανάγκες, φόβοι, διατήρηση μιας καλής εικόνας και πολλά άλλα.

Ψυχοθεραπεία ετυμολογικά σημαίνει "θεραπεία της ψυχής". Αυτός είναι ένας πολύ ευρύς ορισμός που μπορεί να ανοίξει μία μεγάλη συζήτηση και να δημιουργήσει πολλές απορίες και διερωτήσεις γύρω από το τι πραγματικά σημαίνει θεραπεία και ψυχή. Παρακάτω, θα προσπαθήσω να δώσω την δική μου έννοια για την ψυχοθεραπεία, και να δωσω μία εικόνα για το ποιά είναι η διαδικασία της, σε ποιούς απευθύνεται και πότε κάποιος χρειάζεται να την ξεκινήσει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι που υποστηρίζουν πως αναζητούν σχέση, στην πραγματικότητα αποζητούν αληθινή και διαρκή αγάπη. Θέλουν ένα πρόσωπο που θα ανταποκριθεί στις βαθύτερες προσδοκίες τους και θα τους ανταποδώσει την αγάπη αυτή.  Όταν η προσπάθειά τους δεν αποδίδει, συνεχίζουν να προσπαθούν να βελτιωθούν οι ίδιοι, ώστε να βρουν αυτό το μοναδικό πρόσωπο και να καταλάβουν, γιατί δεν το έχουν βρει μέχρι στιγμής. 

Η αποδοχή σαν έννοια είναι πολυδιάστατη και δεν αρκεί απλά να την επικαλούμαστε δίχως να καταλαβαίνουμε ακριβώς το νόημά της.

Να είσαι ο εαυτός σου! Όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι, είχε πει ο Όσκαρ Γουάιλντ. Τι εννoούσε άραγε στην πράξη;

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να προσκολλόμαστε σε αυτά που υπάρχουν στη ζωή μας: τα αντικείμενα, τους ανθρώπους, τις σχέσεις, τις δουλειές, τις καταστάσεις, τις απόψεις, τις πεποιθήσεις. Ακόμα κι αν αυτά δεν μας δίνουν πια την ικανοποίηση που μας έδιναν, δεν μας κάνουν πια ευτυχισμένους.

Στην τέχνη και στην παράδοση, συχνά φαίνεται να λειτουργεί θεραπευτικά η αποκατάσταση των «άσχημων» εντός Σκιάς όψεών μας, όταν ανατίθενται από το παρόν μας στον Άλλον.

Το πένθος συνιστά αναμφίβολα μια τραυματική εμπειρία για το άτομο που το βιώνει, μολονότι είναι μια εμπειρία ξεχωριστή. Είναι αποχωρισμός, οδυνηρός και συγχρόνως πανανθρώπινος. Την ίδια στιγμή, χαρακτηρίζεται από κάποια πολύ συγκεκριμένα γνωρίσματα, όπως η θλίψη, ο θυμός και οι ενοχές σε συναισθηματικό επίπεδο και ενίοτε αντιδράσεις του σώματος, που παρατηρούνται, ως αποτέλεσμα της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. 

Πού είναι άραγε το δικό μας αστέρι; Πού και γιατί χάσαμε τη «λάμψη» μας; Πού πρέπει να την αναζητήσουμε;
Αφιερώνουμε πολύ χρόνο καθημερινά προκειμένου να υιοθετήσουμε και να συσσωρεύσουμε, όντας επηρεασμένοι από εξωτερικούς και εφήμερους παράγοντες, «ενδεδειγμένες συμπεριφορές» (συναναστροφή με «δυνατούς» ανθρώπους, απαξίωση ηθικών αρχών και αξιών) και υλικά αγαθά, ζώντας πάντα μέσα στην ψευδαίσθηση ότι με αυτόν τον τρόπο θα εκφράσουμε και θα εξελίξουμε πλήρως το δυναμικό μας.

Ξέρω κρατάς πολλά κλειδιά, έχεις προσπαθήσει πολλές φορές να ανοίξεις την πόρτα την κλειδωμένη που οδηγεί στα όνειρά σου, στην ευτυχία σου, στην πληρότητα της ψυχής σου...Το ξέρω προσπαθείς πολύ, μα συνέχεια το κλειδί που κρατάς δεν ταιριάζει στην κλειδαριά και μένεις έξω από μια κλειστή πόρτα, μόνος, εξουθενωμένος και απογοητευμένος να ονειρεύεσαι τον παράδεισο που κρύβεται μέσα της...

Μη φοβάσαι…. Σήκω!! Φτιάξε τα μαλλιά σου, πάρε μια βαθιά ανάσα και κάρφωσε το χαμόγελο στα χείλη σου. Έτσι…με το ζόρι! Η Ζωή είναι περιπέτεια. Ακόμη να το καταλάβεις;; Ζει αυτός που ρισκάρει και εσύ έζησες και ζεις ακόμη. Πόνος, θλίψη, θυμός, όλα αυτά ανάμεικτα και ζωντανά. Σου θυμίζουν ότι είσαι ζωντανή, ότι το αίμα σου κυλά στις φλέβες σου.

Αν προσπαθείς να αλλάξεις κάτι με μεθόδους και τακτικές που μέχρι τώρα δεν είχαν αποτέλεσμα, αυτό λέγεται παραφροσύνη - Αϊνστάιν