Τα όρια είναι ένα θέμα, που συχνά απασχολεί  και πολλές φορές προβληματίζει τους γονείς. Είναι αλήθεια πως τα όρια είναι εξαιρετικά σημαντικά στο μεγάλωμα του παιδιού και στη μετέπειτα εξέλιξή του. Δίνουν στο παιδί την αίσθηση της ασφάλειας και της φροντίδας από την πλευρά του γονιού. Με τα όρια, το περιβάλλον, όπου ζει το παιδί, γίνεται πιο προβλέψιμο και δίνει την αίσθηση ελέγχου, κυρίως σε καταστάσεις, που δεν του είναι οικείες. Επίσης, μαθαίνει να είναι υπεύθυνο, να υπακούει και να σέβεται.

Ο χωρισμός και το διαζύγιο είναι μία δυσάρεστη και δύσκολη, αναμφίβολα, επιλογή στην οποία καταλήγουν δύο άνθρωποι όταν διαπιστώσουν ότι δεν μπορούν άλλο πια να είναι για πολλούς και διάφορους λόγους.

Αποδέχομαι εμένα, την αξία μου, αυτά που καταφέρνω, αποδέχομαι τα ελαττώματά μου αλλά και τα προτερήματά μου. Αποδέχομαι την γυμνή εικόνα μου μπροστά στον καθρέφτη και νιώθω όμορφη/όμορφος, νιώθω αίσθημα ικανοποίησης για εμένα και τα επιτεύγματά μου, χωρίς να υπάρχει το «αλλά» στην πρότασή μου, που ουσιαστικά θα ακυρώσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Κάθε άτομο θα βιώσει κατά τη διάρκεια της ζωής του πολλές απώλειες, άλλες φυσικές, άλλες συμβολικές. Ο εγκέφαλος μας, λοιπόν, εξελίχθηκε και αναπτύχθηκε έτσι, ώστε να αντέχει, να υπομένει την απώλεια μέσω του πένθους, χωρίς να σημαίνει ότι πάντα τη διαχειρίζεται.

Να είσαι ευγνώμων γι’ αυτό που έχεις. Θα καταλήξεις να έχεις περισσότερα. Αν επικεντρώνεσαι σε ό,τι δεν έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά. - OprahWinfrey.
Η ευγνωμοσύνη είναι το κλειδί της αφθονίας. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και πολλοί δεν έχουν αυτά που εμείς μπορούμε να απολαύσουμε καθημερινά.

Ο μόνος σκοπός σε αυτή τη ζωή είναι να γίνουμε η ολότητα του όντος που είμαστε. Είναι η μυστική μας πρόθεση, και θα βγάλουμε από τη μέση όλα τα στηρίγματα που νομίζουμε πως είναι απαραίτητα για την επίτευξη του σκοπού μας -γάμους, σπίτια, άτομα, ακόμα κι αν αυτό το στήριγμα είναι το ίδιο το σώμα μας.

Κανονικός άνθρωπος, με ομαλή συμπεριφορά, φυσιολογική σεξουαλικότητα, συνηθισμένη ζωή.. είναι μερικές από τις φράσεις που στοιχειώνουν την ύπαρξη μας από την αρχή μέχρι το τέλος της. 

Ο Χάρης είναι ευαίσθητος, έξυπνος, φιλότιμος και ονειροπόλος. Από μικρός φαντάζεται τον εαυτό του να πετυχαίνει κάτι σημαντικό για το οποίο όλοι θα τον επευφημούν και εκείνος θα νιώθει υπερήφανος, μα όσο το ονειρεύεται τόσο αυτό απομακρύνεται. Μεγάλωσε με τη χάρη να νιώθει σημαντικός και ηττημένος παράλληλα.

Η αγάπη είναι σημαντική για τη ζωή ενός ανθρώπου επειδή αποτελεί την κινητήρια δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι αυτή που δίνει νόημα στις σχέσεις, συνδέει ανθρώπους και τους καθοδηγεί προς την αυτοπραγμάτωση. Είναι το συναίσθημα που εμπνέει την δημιουργικότητα, την αλληλοβοήθεια και την προσφορά.

Όπως θέλουμε δείχνουμε κι ό,τι θέλουμε δείχνουμε. Ντυνόμαστε με χρώματα, με σχήματα, με λέξεις. Φορτωνόμαστε με ό,τι μπορούμε, διασφαλίζοντας έτσι πως δε θα μας δουν. Προσπαθώντας να αποκρύψουμε τα μελανά μας σημεία. Επιδιώκοντας εμείς οι ίδιοι να τα απαρνηθούμε. Αν σταματούσε για λίγο ο χρόνος, θα είχαμε την ευκαιρία να κοιτάξουμε γύρω μας ίσως λίγο πιο ουσιαστικά.

Ο πατέρας της ψυχανάλυσης, Σίγκμουντ Φρόιντ, στο βιβλίο του «Η ψυχολογία των μαζών και η ανάλυση του Εγώ», αναλύει τα βασικά χαρακτηριστικά της ψυχολογίας των κοινωνιών και ισχυρίζεται πως οι μάζες είναι χειραγωγήσιμες και εύπλαστες κι ότι μπορείς να αγγίξεις τις επιθυμίες και τους φόβους τους και να τους χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου (S. Freud, 1921).

Εσύ ο απογοητευμένος, ο θλιμμένος, ο θυμωμένος με εμένα, είσαι άραγε έτοιμος να αναλάβεις το κομμάτι της ευθύνης που σου αναλογεί; Γιατί, ξέρεις, δεν είναι δικό μου το φταίξιμο όπως διατυμπανίζεις στα μέσα και τα έξω σου. Δεν είμαι εγώ που σε απογοήτευσα, που σε στεναχώρησα, που σε εξόργισα. Δεν έχω τέτοια γιγάντια δύναμη -αν και πολύ θα το ήθελα.

Είναι άραγε η ψυχική ασθένεια του μέλλοντος; Είναι μια ασθένεια που εμφανίζεται όσο συχνά λέγεται; Είναι κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό; μπορεί να συμβεί στο καθένα;

Η κατάθλιψη, η πιο ίσως συχνά χρησιμοποιούμενη λέξη στη κλινική ψυχοπαθολογία είναι μια νόσος σαν όλες τις άλλες, σοβαρή ανάλογα με το τρόπο και την ένταση εκδήλωσης των συμπτωμάτων της, αντιμετωπίσιμη σε μεγάλο ποσοστό, με πιθανούς ασθενείς τον καθένα από εμάς αν βρεθούμε στις κατάλληλες ψυχικές συνιστώσες για να την αναπτύξουμε.

Συχνά στην κλινική μου πράξη συναντώ ανθρώπους που απευθύνονται σε έναν ψυχοθεραπευτή για πρώτη φορά. Κάποιοι από αυτούς έχουν αρκετά ξεκάθαρη εικόνα για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η διαδικασία, κάποιοι από την άλλη επιθυμούν να απαλλαγούν από κάποιο δυσάρεστο σύμπτωμα μη έχοντας κατά νου όμως τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει η θεραπεία.

Τρέξιμο, πίεση και όσο τρέχεις να τα προλάβεις όλα, να σβήσεις πράγματα από τη λίστα σου, τόσο περισσότερο κούραση νιώθεις. Λες «δεν πειράζει, θα ξεκουραστώ όταν τελειώσω αυτό που έχω να κάνω, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή»… μα η στιγμή δεν έρχεται ποτέ.

Η σχέση με τους γονείς μας είναι η πρώτη και ίσως η πιο ιδιαίτερη σχέση στη ζωή μας. Μία σχέση με διαχρονική αξία, καθώς όνειρα, προσδοκίες, και συναισθήματα αναμιγνύονται και συνθέτουν την ιστορία μας. Ένα κουβάρι με εμπειρίες το οποίο χρειάζεται να ξετυλίξουμε για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε, να αποδεχθούμε, να αγαπήσουμε ακόμα και να συγχωρήσουμε τους δύο ανθρώπους που καθόρισαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την αγάπη.

"Αυτάρκη κι ευτυχισμένα", απαντούν οι περισσότεροι γονείς, όταν τους ρωτάω πώς θέλουν ιδανικά να γίνουν τα παιδιά τους σε τριάντα χρόνια ή και λιγότερο από σήμερα. Στην Εκπαίδευση Αποτελεσματικού Γονέα, το 30 year plan είναι μια από τις βασικές έννοιες πάνω στην οποία εργαζόμαστε με τους γονείς και ένας γνώμονας για να κρίνουμε αν η συμπεριφορά μας ενισχύει την ανάπτυξη των χαρακτηριστικών που θέλουμε τα παιδιά να αποκτήσουν μεγαλώνοντας.

Το να γίνει κάποιος καλός γονιός είναι ίσως η πιο δύσκολη αποστολή που έχει κληθεί κάποιος να αντιμετωπίσει σε όλη του τη ζωή. Το να φέρεις μία καινούργια ζωή στον κόσμο πρέπει να είναι μία απόφαση ύψιστης ωριμότητας και προσωπικής θέλησης και όχι απλώς ένα τυχαίο γεγονός ή μία πράξη που απλώς θέλει να συμφωνήσει με τα κοινωνικά πρότυπα.

Η χώρα μας υπέστη τις τελευταίες ημέρες μία ανείπωτη τραγωδία, με πυρκαγιές να εξαπλώνονται σε διάφορες περιοχές της Αττικής, έχοντας ως αποτέλεσμα να χαθούν πολλές ανθρώπινες ζωές και να καταστραφούν περιουσίες. Οι ώρες φόβου, ο τραγικός θάνατος τόσων ανθρώπων, η απώλεια περιουσιών, αλλά και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, συνθέτουν μία πρωτόγνωρη εθνική τραγωδία.

Η απόρριψη είναι συναισθηματικά επώδυνη, ακόμα περισσότερο όταν αγαπάμε τον άνθρωπο που μας απορρίπτει. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει μέσα στη φύση μας η ανάγκη για αποδοχή και η ανάγκη σύναψης σχέσεων με τους άλλους ανθρώπους.