Μητρότητα και μητρική αγάπη

Αδιαμφισβήτητα, η μητρότητα ως έννοια και ως ρόλος εμπεριέχει ή θα έπρεπε να εμπεριέχει όρους ανιδιοτελούς αγάπης, αφοσίωσης, προσφοράς, αποδοχής, ασφάλειας. Πολύ συχνά, η μητρική αγάπη ταυτίζεται με τη θυσία, η προσφορά στο παιδί με τη στέρηση των προσωπικών αναγκών της μητέρας και η αποδοχή του παιδιού με άρνηση του εαυτού της.

Έλεγχος! Όλα υπο τον έλεγχο μας! Τι θα φάμε, τι θα πούμε, που θα πάμε, τι θα επιλέξουμε, με ποιον θα είμαστε, ποιον θα απορρίψουμε. Σχηματίζεται η εικόνα μας μέσα από μια διαδικασία ελέγχου. Ο τροπος που βλέπουμε, που ακούμε, που αποδεχόμαστε.

Έρωτας μεταξύ άλλων είναι μια έντονη έλξη, αυθόρμητη και επίμονη προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, μερικές φορές αμοιβαία και άλλες όχι. Μπορεί να είναι σωματική ή συναισθηματική ή και τα δύο. Έτσι κάπως ξεκινούν όλα, παγιδευμένοι στην ένταση αυτής της έλξης, δίνουμε ονόματα και χαρακτηρισμούς όσο πιο γρήγορα μπορούμε.

Τα όρια είναι ένα θέμα, που συχνά απασχολεί  και πολλές φορές προβληματίζει τους γονείς. Είναι αλήθεια πως τα όρια είναι εξαιρετικά σημαντικά στο μεγάλωμα του παιδιού και στη μετέπειτα εξέλιξή του. Δίνουν στο παιδί την αίσθηση της ασφάλειας και της φροντίδας από την πλευρά του γονιού. Με τα όρια, το περιβάλλον, όπου ζει το παιδί, γίνεται πιο προβλέψιμο και δίνει την αίσθηση ελέγχου, κυρίως σε καταστάσεις, που δεν του είναι οικείες. Επίσης, μαθαίνει να είναι υπεύθυνο, να υπακούει και να σέβεται.

Ο χωρισμός και το διαζύγιο είναι μία δυσάρεστη και δύσκολη, αναμφίβολα, επιλογή στην οποία καταλήγουν δύο άνθρωποι όταν διαπιστώσουν ότι δεν μπορούν άλλο πια να είναι για πολλούς και διάφορους λόγους.

Αποδέχομαι εμένα, την αξία μου, αυτά που καταφέρνω, αποδέχομαι τα ελαττώματά μου αλλά και τα προτερήματά μου. Αποδέχομαι την γυμνή εικόνα μου μπροστά στον καθρέφτη και νιώθω όμορφη/όμορφος, νιώθω αίσθημα ικανοποίησης για εμένα και τα επιτεύγματά μου, χωρίς να υπάρχει το «αλλά» στην πρότασή μου, που ουσιαστικά θα ακυρώσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Κάθε άτομο θα βιώσει κατά τη διάρκεια της ζωής του πολλές απώλειες, άλλες φυσικές, άλλες συμβολικές. Ο εγκέφαλος μας, λοιπόν, εξελίχθηκε και αναπτύχθηκε έτσι, ώστε να αντέχει, να υπομένει την απώλεια μέσω του πένθους, χωρίς να σημαίνει ότι πάντα τη διαχειρίζεται.

Να είσαι ευγνώμων γι’ αυτό που έχεις. Θα καταλήξεις να έχεις περισσότερα. Αν επικεντρώνεσαι σε ό,τι δεν έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά. - OprahWinfrey.
Η ευγνωμοσύνη είναι το κλειδί της αφθονίας. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και πολλοί δεν έχουν αυτά που εμείς μπορούμε να απολαύσουμε καθημερινά.

Ο μόνος σκοπός σε αυτή τη ζωή είναι να γίνουμε η ολότητα του όντος που είμαστε. Είναι η μυστική μας πρόθεση, και θα βγάλουμε από τη μέση όλα τα στηρίγματα που νομίζουμε πως είναι απαραίτητα για την επίτευξη του σκοπού μας -γάμους, σπίτια, άτομα, ακόμα κι αν αυτό το στήριγμα είναι το ίδιο το σώμα μας.

Κανονικός άνθρωπος, με ομαλή συμπεριφορά, φυσιολογική σεξουαλικότητα, συνηθισμένη ζωή.. είναι μερικές από τις φράσεις που στοιχειώνουν την ύπαρξη μας από την αρχή μέχρι το τέλος της. 

Ο Χάρης είναι ευαίσθητος, έξυπνος, φιλότιμος και ονειροπόλος. Από μικρός φαντάζεται τον εαυτό του να πετυχαίνει κάτι σημαντικό για το οποίο όλοι θα τον επευφημούν και εκείνος θα νιώθει υπερήφανος, μα όσο το ονειρεύεται τόσο αυτό απομακρύνεται. Μεγάλωσε με τη χάρη να νιώθει σημαντικός και ηττημένος παράλληλα.

Η αγάπη είναι σημαντική για τη ζωή ενός ανθρώπου επειδή αποτελεί την κινητήρια δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι αυτή που δίνει νόημα στις σχέσεις, συνδέει ανθρώπους και τους καθοδηγεί προς την αυτοπραγμάτωση. Είναι το συναίσθημα που εμπνέει την δημιουργικότητα, την αλληλοβοήθεια και την προσφορά.

Όπως θέλουμε δείχνουμε κι ό,τι θέλουμε δείχνουμε. Ντυνόμαστε με χρώματα, με σχήματα, με λέξεις. Φορτωνόμαστε με ό,τι μπορούμε, διασφαλίζοντας έτσι πως δε θα μας δουν. Προσπαθώντας να αποκρύψουμε τα μελανά μας σημεία. Επιδιώκοντας εμείς οι ίδιοι να τα απαρνηθούμε. Αν σταματούσε για λίγο ο χρόνος, θα είχαμε την ευκαιρία να κοιτάξουμε γύρω μας ίσως λίγο πιο ουσιαστικά.

Ο πατέρας της ψυχανάλυσης, Σίγκμουντ Φρόιντ, στο βιβλίο του «Η ψυχολογία των μαζών και η ανάλυση του Εγώ», αναλύει τα βασικά χαρακτηριστικά της ψυχολογίας των κοινωνιών και ισχυρίζεται πως οι μάζες είναι χειραγωγήσιμες και εύπλαστες κι ότι μπορείς να αγγίξεις τις επιθυμίες και τους φόβους τους και να τους χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου (S. Freud, 1921).

Εσύ ο απογοητευμένος, ο θλιμμένος, ο θυμωμένος με εμένα, είσαι άραγε έτοιμος να αναλάβεις το κομμάτι της ευθύνης που σου αναλογεί; Γιατί, ξέρεις, δεν είναι δικό μου το φταίξιμο όπως διατυμπανίζεις στα μέσα και τα έξω σου. Δεν είμαι εγώ που σε απογοήτευσα, που σε στεναχώρησα, που σε εξόργισα. Δεν έχω τέτοια γιγάντια δύναμη -αν και πολύ θα το ήθελα.

Είναι άραγε η ψυχική ασθένεια του μέλλοντος; Είναι μια ασθένεια που εμφανίζεται όσο συχνά λέγεται; Είναι κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό; μπορεί να συμβεί στο καθένα;

Η κατάθλιψη, η πιο ίσως συχνά χρησιμοποιούμενη λέξη στη κλινική ψυχοπαθολογία είναι μια νόσος σαν όλες τις άλλες, σοβαρή ανάλογα με το τρόπο και την ένταση εκδήλωσης των συμπτωμάτων της, αντιμετωπίσιμη σε μεγάλο ποσοστό, με πιθανούς ασθενείς τον καθένα από εμάς αν βρεθούμε στις κατάλληλες ψυχικές συνιστώσες για να την αναπτύξουμε.

Συχνά στην κλινική μου πράξη συναντώ ανθρώπους που απευθύνονται σε έναν ψυχοθεραπευτή για πρώτη φορά. Κάποιοι από αυτούς έχουν αρκετά ξεκάθαρη εικόνα για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η διαδικασία, κάποιοι από την άλλη επιθυμούν να απαλλαγούν από κάποιο δυσάρεστο σύμπτωμα μη έχοντας κατά νου όμως τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει η θεραπεία.

Τρέξιμο, πίεση και όσο τρέχεις να τα προλάβεις όλα, να σβήσεις πράγματα από τη λίστα σου, τόσο περισσότερο κούραση νιώθεις. Λες «δεν πειράζει, θα ξεκουραστώ όταν τελειώσω αυτό που έχω να κάνω, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή»… μα η στιγμή δεν έρχεται ποτέ.

Ο καλός, η καλή το καλό, η καλοσύνη. Επίθετο που έχει αλλοτριωθεί η σημασία του και το νόημα του, γιατί το χρησιμοποιήσαμε πολλές φορές ως κουβέρτα για να καλύψουμε τα κακώς κείμενα.

Η σχέση με τους γονείς μας είναι η πρώτη και ίσως η πιο ιδιαίτερη σχέση στη ζωή μας. Μία σχέση με διαχρονική αξία, καθώς όνειρα, προσδοκίες, και συναισθήματα αναμιγνύονται και συνθέτουν την ιστορία μας. Ένα κουβάρι με εμπειρίες το οποίο χρειάζεται να ξετυλίξουμε για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε, να αποδεχθούμε, να αγαπήσουμε ακόμα και να συγχωρήσουμε τους δύο ανθρώπους που καθόρισαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την αγάπη.