Συνέντευξη με τη δημοσιογράφο και συγγραφέα Ιουλία Πιτσούλη για το βιβλίο της Έρως και Ψυχή

Ακρόαση άρθρου......

Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ιουλία Πιλτσούλη παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη στο Psychology.gr για το νέο της βιβλίο Έρως και Ψυχή, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Μας μίλησε για το δρόμο του πόνου και του έρωτα καθώς και για το πώς έχουμε μπερδέψει την αγάπη ορίζοντάς τη με έννοιες που δεν ανταποκρίνονται στην αληθινή της φύση.

 ΕΡ: Κυρία Πιτσούλη, τι είναι αυτό που σας γοήτευσε στον ελληνικό μύθο και σας παρακίνησε να γράψετε το βιβλίο Έρως και Ψυχή;

ΑΠ: Στο Έρως και Ψυχή με γοήτευσε η ομορφιά του! Και η μεγάλη εξηγητική του δύναμη. Πρόκειται για μια αφήγηση γεμάτη εικόνες, συναισθήματα και εκπλήξεις, οι οποίες καθρεπτίζουν με μεγάλη ακρίβεια όλα όσα βιώνουμε με τους γήινους έρωτές μας αλλά κυρίως με τον Μέγα Έρωτα που τρέφει η ψυχή για τον δημιουργό της.

ΕΡ: Διαβάζοντας το βιβλίο σας, ο αναγνώστης θα νιώσει ότι μπαίνει σε μια περιπέτεια για την ανθρώπινη ψυχή;

ΑΠ:  Θα νιώσει συμπαράσταση και θα κατανοήσει τις βαθύτερες αιτίες για την αίσθηση ματαίωσης, προδοσίας και μοναξιάς που ενδέχεται να βιώσουμε κατά καιρούς. Αλλά το βιβλίο και ο μύθος δεν σταματούν εκεί: φανερώνουν επίσης τη λυτρωτική έξοδο από τα αδιέξοδα συναισθήματα. Η τελική έκβαση μάς καλοκαρδίζει με τη θριαμβευτική ανύψωση της ψυχής στον χώρο των αθανάτων, πράγμα που δεν σημαίνει παρά την αφύπνισή της για την αληθινή αξία της.

ΕΡ: Πώς θα γνωρίζει ο αναγνώστης αν απάντησε σωστά στις ερωτήσεις του βιβλίου; Ή δεν υπάρχει σωστό και λάθος και θα λέγατε ότι υπάρχουν πολλά επίπεδα ανάγνωσης;

ΑΠ: Πράγματι, υπάρχουν πολλά επίπεδα ανάγνωσης, επειδή υπάρχουν πολλά στρώματα εαυτού να συναντήσουμε. Πρόκειται για ερωτήσεις αυτο-ανακάλυψης. Ο εαυτός μας ανυπομονεί να μας αποκαλυφθεί. Να μας φανερώσει τις βαθύτερες αιτίες που καθορίζουν τις δράσεις, τα συναισθήματα και κυρίως τις επιλογές μας, οι οποίες τελικά χτίζουν το πεπρωμένο μας. Είναι λοιπόν ερωτήσεις που αναδύονται από κάθε στάδιο του μύθου και αντανακλούν στάδια της δικής μας ζωής.

ΕΡ: Στο 4ο κεφάλαιο του βιβλίου αναφέρετε ότι υπάρχουν 7 αγάπες! Είναι εντυπωσιακό αν αναλογιστούμε ότι οι άνθρωποι παλεύουν συνεχώς με το θέμα της αγάπης. Θέλετε να μας το εξηγήσετε λίγο;

ΑΠ:  Ονομάζουμε αγάπη πολλά πράγματα που δεν είναι. Και αυτό μας βασανίζει τελικά. Είναι πολύ βοηθητικό να κατανοήσουμε ότι συχνά έχουμε φορέσει τον μανδύα της αγάπης σε σχέσεις συμφέροντος –«σ’ αγαπώ αν κάνεις κάτι για μένα»–, σε σχέσεις εξουσίας –«σ’ αγαπώ αν με υπακούς»–, σε σχέσεις υποχρέωσης – «σ’ αγαπώ επειδή έτσι πρέπει». Αυτή είναι μίμηση αγάπης. Η αληθινή αγάπη αρχίζει μετά από αυτά τα στάδια. Μπορεί να χρειαστούν πολλές ζωές για να τα ξεπεράσουμε και να ωριμάσει μέσα μας η επίγνωση ότι δεν χρειάζεται να ζητάμε, να παζαρεύουμε ή να ζητιανεύουμε την αγάπη, επειδή είμαστε η αγάπη.

Τότε η ψυχή έχει πραγματικά αφυπνιστεί. Στο μεταξύ κοιμάται, όπως βλέπουμε και στον μύθο όταν ανοίγει το κουτί με την κρέμα της Περσεφόνης, που γίνεται αιτία να βυθιστεί σε λήθαργο. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και μέσα στον πιο βαθύ ύπνο έχουμε «άγιες στιγμές», όπου νιώθουμε ασφαλείς, αγαπημένοι και σε τέλεια σύνδεση με τους άλλους με ακλόνητη εσωτερική ευστάθεια και ειρήνη. Όταν αυτές οι στιγμές γίνουν το συνεχές της ζωής μας, έχουμε φτάσει να βιώνουμε την αληθινή αγάπη. Είμαστε αγάπη!

ΕΡ: Σε ένα σημείο στο βιβλίο γράφετε: «Το άριστο. Αυτό δικαιούμαστε. Ας το διεκδικήσουμε.» Μιλώντας για νέα ξεκινήματα, πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο, ειδικά αυτήν την περίοδο που διανύουμε, που οι άνθρωποι έχουν κουραστεί αρκετά ψυχολογικά;

ΑΠ: Υπάρχουν δύο δρόμοι: ο δρόμος του πόνου και ο δρόμος του έρωτα. Ο πιο κοινός είναι αυτός του πόνου· τον βαδίζει η ανθρωπότητα και ο καθένας μας χωριστά, μέχρι να φτάσει στα όρια της αντοχής του. Τότε έρχεται εκείνο το «ως εδώ και μη παρέκει», που μας κάνει να παίρνουμε δραστικές αποφάσεις και να αλλάζουμε επιλογές. Είναι η απελπισία που μας φέρνει πιο κοντά στον Θεό και στην υπέρβαση. Αυτός είναι ο δρόμος ο πιο περπατημένος.

Όμως υπάρχει και ο δρόμος του έρωτα: η βαθιά λαχτάρα της ψυχής μας για το άριστο, για την Αλήθεια, για τον Θεό ή την Πηγή των πάντων –όπως θέλετε ονομάστε το– κι αυτή η λαχτάρα μάς κάνει να στρεφόμαστε προς την κατεύθυνσή της αγάπης όπως το ηλιοτρόπιο στρέφεται προς τον ήλιο.

Τη βλέπουμε αυτή τη λαχτάρα συχνά σε μεγάλα έργα τέχνης, στη μουσική, στη ζωγραφική, στην ποίηση –ο Τζελαλαντίν Ρουμί και ο Νικηφόρος Βρεττάκος είναι δυο παραδείγματα– ή και σε μικρές κινήσεις αβρότητας που γίνονται μόνο και μόνο για τη χαρά του μοιράσματος. Και επίσης σε σκέψεις τρυφερότητας για τον εαυτό μας και για τους άλλους. Μια αντανάκλαση του Θείου Έρωτα είναι, ξέρετε, η τρυφερότητα. Είναι ένα δώρο που το λαμβάνουμε πρώτοι εμείς, και τι ωραία επιδίωξη: να την καλλιεργήσουμε συνειδητά, ώστε να είναι αυθόρμητα διαθέσιμη ακόμα και για τον άγνωστο.

ΕΡ: Τι εύχεστε να εισπράξει ο αναγνώστης διαβάζοντας το Έρως και Ψυχή;

ΑΠ: Χαρά! Τη χαρά της ανακάλυψης των βαθύτερων αιτιών οι οποίες υποκινούν τις αποφάσεις του, αλλά και τη χαρά των λύσεων σε ό,τι πρόσκαιρα φαίνεται αδιέξοδο. Και επίσης χαρά από τον ίδιο τον μύθο, που είναι απολαυστικός αλλά και πέρα για πέρα αισιόδοξος. Και για αυτό αληθινός. Επειδή στο τέλος του μεγάλου ταξιδιού μέσα στην πλάνη αυτό που ανακαλύπτουμε είναι τίποτα δεν τελειώνει στον θάνατο. Όλα τελειώνουν στην αγάπη.