Η δύναμη της συγχώρεσης

Ακρόαση άρθρου......

Η δύναμη της συγχώρεσης, Να συγχωρείς τους εχθρούς σου, αλλά να μην ξεχνάς τα ονόματά τους – J.F. Kennedy

Το να μπορούμε να συγχωρούμε είναι μια τέχνη που μας απελευθερώνει και μας κάνει καλύτερους ανθρώπους σε όλα τα μέτωπα της ζωής μας!

Εκείνος που δεν έχει συγχωρήσει ποτέ στη ζωή του, έχει παραλείψει να γευθεί μια από τις υπέρτατες ηδονές της ζωής, είπε κάποτε ένας φιλόσοφος. Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει κάποιος στον εαυτό του είναι να μάθει και να εφαρμόζει την τέχνη της συγχώρησης στη ζωή του.

Τελικά τι είναι η συγχώρεση;

Είναι μια αναγκαιότητα;
Μήπως είναι μια λυτρωτική χειρονομία;
Μήπως είναι μια εγωιστική συμπεριφορά;
Μήπως είναι δείγμα αδυναμίας;

Η συγχώρηση, όπως έχω πει και γράψει επανειλημμένα, είναι μια πράξη κάθαρσης για εκείνον που έχει την τόλμη και τη δύναμη να συγχωρήσει. Είναι και κάτι άλλο επίσης. Είναι μια πράξη εξυπνάδας.

Γιατί αληθινή συγχώρηση σημαίνει σοφία, ελευθερία και θεραπεία. Και όλα αυτά ταυτόχρονα.

Σοφία γιατί έχεις μάθει. Κι αν έχεις μάθει, φροντίζεις να μην την ξαναπατήσεις.
Ελευθερία, γιατί ένα βάρος σου φεύγει και μπορείς να συνεχίσεις δημιουργικά και θετικά τη ζωή σου. Απελευθερώνεται ενέργεια που θα σε στηρίξει στα δύσκολα, αντί να την κρατάς μέσα σου για να απαλύνει από την έλλειψη της συγχώρησης.

Θεραπεία, γιατί δεν υπάρχουν πλέον "μπαγιάτικες" αναμνήσεις και συναισθήματα που μπορεί να μολύνουν το νου και τον ψυχισμό σου.Να γιατί η συγχώρηση αν γίνεται "έξυπνα" δεν είναι μόνο μια πράξη θεραπευτική, δεν είναι μόνο μια πράξη "δημιουργικά εγωιστική" αλλά και μια πράξη μεγαλοπρεπής.

Συγχώρηση σημαίνει : Δίνω στον εαυτό μου το δικαίωμα να ζήσει χωρίς πόνο.

Σίγουρα φίλοι μου, συγχώρεση δεν είναι αμνησία. Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι έχουμε ξεχάσει αυτόν που μας έκανε κάτι κακό. Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι είμαστε αδύναμοι.

Συγχώρεση σημαίνει ότι έχουμε τη δύναμη να παραμείνουμε δυνατοί, ώστε κάθε φορά που θυμόμαστε αυτό που κάποτε μας πίκρανε, η πίκρα αυτή δεν μας πονάει και δεν μας θλίβει άλλο πια.

Η συγχώρεση είναι ταυτόχρονα μια πράξη γενναιότητας και εγωισμού. Γενναιότητας, γιατί εμείς θα πρέπει να αποφασίσουμε να απελευθερωθούμε από το δηλητήριο του θυμού, του μίσους και της εκδικητικότητας που ακολουθούν κάθε αδικία που κάποιος μας έκανε.

Από την άλλη, είναι μια πράξη εγωισμού. Γιατί συγχωρώντας, απελευθερωνόμαστε από όλα εκείνα τα αρνητικά συναισθήματα που σαν σύγχρονοι βρικόλακες μας «ρουφούσαν» την ενέργειά μας σε οτιδήποτε καταπιανόμαστε. Όπως και να το δει κάποιος, η διαδικασία της συγχώρεσης είναι μια υποχρέωση που έχει εκείνος που συγχωρεί, προς τον εαυτό του και τους αγαπημένους του.

Όταν συγχωρείς γίνεσαι ελεύθερος, καθαρότερος, ελαφρύτερος. Με το που συγχωρείς ανοίγουν τα μάτια της ψυχής σου σε έναν καλύτερο κόσμο, σε μια κοινωνία με περισσότερα χρώματα. Είναι τότε που αρχίζεις να βλέπεις περισσότερα χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων. Είναι τότε που αντιλαμβάνεσαι το πραγματικό μέγεθος της δικής σου μεγαλοπρέπειας.

Μια μεταφορά για την συγχώρεση

Κάποτε ένας δάσκαλος είπε σε καθέναν από τους μαθητές του να φέρει μια καθαρή πλαστική σακούλα και ένα σακί πατάτες στο σχολείο. Για κάθε πρόσωπο που αρνούνταν να συγχωρήσουν στη ζωή τους, διάλεγαν μια πατάτα, έγραφαν πάνω της όνομα και ημερομηνία και τα έβαζαν στην πλαστική σακούλα. Μερικές από τις σακούλες έγιναν αρκετά βαριές. Μετά τους είπε να κουβαλούν αυτή τη σακούλα μαζί τους κάθε μέρα για μια βδομάδα, να τη βάζουν δίπλα στο κρεβάτι τους το βράδυ, στο αυτοκίνητο όταν οδηγούσαν, δίπλα στο θρανίο τους στο σχολείο.

Ο μπελάς του να σέρνουν μαζί τους το σακί όπου πήγαιναν, έκανε ξεκάθαρο το βάρος που κουβαλούσαν πνευματικά. Έπρεπε να προσέχουν διαρκώς για να μην το ξεχάσουν και να το έχουν μαζί τους σε μέρη που τους προκαλούσαν αμηχανία.

Όπως ήταν φυσικό, η ίδια η σακούλα χειροτέρεψε την κατάσταση του περιεχομένου της, που κατέληξε σύντομα να μυρίζει άσχημα. Αυτό με τη σειρά του έκανε τον κάτοχό της δυσάρεστο στους γύρω. Δεν άργησαν να συμπεράνουν οι μαθητές, ότι ήταν πολύ πιο σημαντικό να απαλλαγούν απ’ τις πατάτες, παρά να τις κουβαλάνε όπου πήγαιναν.

Αυτή είναι μια πολύ καλή μεταφορά για το τίμημα που πληρώνουμε όταν κρατάμε μέσα μας τον πόνο και τη βαριά αρνητικότητα! Πολύ συχνά νομίζουμε ότι η συγχώρεση είναι ένα δώρο στον άλλο. Η συγχώρεση είναι καθαρά για τον εαυτό μας!

Η συγχώρεση είναι μια μορφή πνευματικής εγχείρησης που κάνουμε, για να αφαιρέσουμε από την ψυχή μας «όγκους και καρκινώματα» θυμού, μνησικακίας, εκδικητικότητας και αυτό-λύπησης.

Αν η εκδίκηση είναι «ένα πιάτο που τρώγεται κρύο», ή συγχώρεση είναι το καλύτερο εστιατόριο μέσα στο οποίο σερβίρονται οι καλύτερες λιχουδιές για την ανθρώπινη ψυχή, υπό ένα μόνον όρο:

Η είσοδος επιτρέπεται μόνο σ΄ αυτούς που έχουν την απαιτούμενη γενναιότητα για να μπορέσουν να συγχωρήσουν πραγματικά. Θα υπάρξουν φορές που εκείνοι που θα πρέπει να συγχωρήσουμε δεν θα είναι εχθροί μας.

Λίγοι άλλωστε, είναι ουσιαστικά οι «ορκισμένοι» εχθροί ενός ανθρώπου. Τις περισσότερες φορές η δυσκολία θα είναι να συγχωρήσεις ένα δικό σου άνθρωπο. Συγγενή ή φίλο.

Απόσπασμα από το βιβλίο μου Ζεις ή Υπάρχεις;