Αν εσύ δε σου μιλάς όμορφα γιατί να το κάνουν οι άλλοι;

Ακρόαση άρθρου......

Θα σας μιλήσω για μια μέρα, όχι πολύ καιρό πριν, που έκανα μια απλή ανακάλυψη. Την αποκαλώ «συνήθεια των 5» και πιστεύω ότι θα σας βοηθήσει να βελτιώσετε την πιο σημαντική σχέση στη ζωή σας – τη σχέση που έχετε με τον εαυτό σας.

Το απόσπασμα είναι από το νέο βιβλίο της Mel Robbins με τίτλο «Η συνήθεια των 5» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Όλα ξεκίνησαν ένα πρωί που βρισκόμουν στο μπάνιο μου και βούρτσιζα τα δόντια μου, όταν πρόσεξα το είδωλό μου στον καθρέφτη και σκέφτηκα: Μπλιαξ.

Άρχισα να «θάβω» όλα αυτά που δεν μου άρεσαν πάνω μου.

Τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου, το μυτερό πιγούνι μου, το ότι το δεξί μου στήθος είναι μικρότερο από το αριστερό, τη χαλαρή κοιλιά μου. Το μυαλό μου άρχισε να λέει: Δείχνω απαίσια. Πρέπει να γυμνάζομαι περισσότερο. Μισώ τον λαιμό μου. Κάθε σκέψη με έκανε να νιώθω χάλια για τον εαυτό μου.

Κοίταξα την ώρα – η πρώτη κλήση στο Zoom ξεκινούσε σε 15 λεπτά. Πρέπει να ξυπνάω πιο νωρίς. Σκέφτηκα την προθεσμία που έπρεπε να προλάβω. Τη συμφωνία που προσπαθούσα να κλείσω. Τα μέιλ και τα μηνύματα στα οποία δεν είχα ακόμα απαντήσει… και πάει λέγοντας. Ένιωσα να πνίγομαι από τις υποχρεώσεις και δεν είχα ακόμα φορέσει σουτιέν ούτε είχα πιει τον καφέ μου. Μπλιαξ.

Το μόνο που ήθελα να κάνω εκείνο το πρωί ήταν να μου φτιάξω μια κούπα καφέ, να καταρρεύσω μπροστά στην τηλεόραση και απλώς να ξεχάσω όλα αυτά που με απασχολούσαν…

Όμως ήξερα ότι αυτό θα ήταν λάθος. Ήξερα ότι κανείς δεν θα εμφανιζόταν ως από μηχανής θεός να λύσει τα προβλήματά μου ή να ολοκληρώσει τα πρότζεκτ που είχα στη λίστα μου ή να γυμναστεί για λογαριασμό μου ή να διαχειριστεί εκείνη τη δύσκολη συζήτηση που έπρεπε να κάνω στη δουλειά μου.
Απλώς χρειαζόμουν ένα αναθεματισμένο διάλειμμα… από τη ζωή μου.

Η ζωή μου ήταν κόλαση για κάποιους μήνες. Το άγχος ατελείωτο. Ασχολούμουν τόσο πολύ με το να φροντίζω και να ανησυχώ για τους πάντες και τα πάντα, όμως εμένα ποιος θα με φρόντιζε; Είμαι σίγουρη ότι κι εσείς μπορεί να ταυτιστείτε σε κάποιο επίπεδο. Σε τέτοιες στιγμές, όταν οι απαιτήσεις της ζωής συσσωρεύονται και η διάθεσή σας πιάνει πάτο, αυτό μπορεί να σας οδηγήσει να βυθιστείτε στην απελπισία.

Είχα ανάγκη από κάποιον να μου πει: Έχεις δίκιο, είναι δύσκολο. Δεν σου αξίζει αυτό. Είναι άδικο… αλλά, αν κάποιος μπορεί να τα καταφέρει, αυτός είσαι ΕΣΥ!

Αυτό είχα ανάγκη να ακούσω. Χρειαζόμουν κάποιον να με καθησυχάσει και να με ενθαρρύνει. Και, παρότι είμαι μια από τους πιο επιτυχημένους εμψυχωτικούς ομιλητές στον κόσμο, δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι να πω. Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει. Ή γιατί. Αλλά, όποιος κι αν ήταν ο λόγος, έτσι όπως στεκόμουν μες στο μπάνιο, φορώντας μόνο το κιλοτάκι μου, σήκωσα το χέρι σαν να χαιρετούσα το κουρασμένο είδωλό μου στον καθρέφτη.

Σε βλέπω ήταν το μόνο που ήθελα να πω. Σε βλέπω και σε αγαπάω. Έλα τώρα, Μελ. Το ’χεις. Την ώρα που έκανα αυτή τη χειρονομία συνειδητοποίησα ότι ο χαιρετισμός στον εαυτό μου ήταν η κίνηση του «κόλλα πέντε». Αναγνωρίσιμη, ολοφάνερη και τόσο συνηθισμένη όσο μια χειραψία. Όλοι μας έχουμε δώσει κι έχουμε δεχτεί το «κόλλα πέντε» αμέτρητες φορές στη ζωή μας. Ίσως και να είναι κάπως κλισέ.

Ωστόσο, στεκόμουν εκεί, χωρίς σουτιέν και χωρίς την απαραίτητη δόση καφεΐνης, να στηρίζομαι στον νιπτήρα του μπάνιου και να κάνω «κόλλα πέντε» στο είδωλό μου στον καθρέφτη.

Χωρίς να αρθρώσω λέξη, έλεγα στον εαυτό μου αυτό που χρειαζόταν απεγνωσμένα να ακούσει. Με διαβεβαίωνα ότι μπορούσα να το κάνω, ό,τι κι αν ήταν αυτό.

Επιδοκίμαζα τις προσπάθειές μου και ενθάρρυνα τη γυναίκα που έβλεπα στον καθρέφτη να σηκώσει το κεφάλι της ψηλά και να συνεχίσει αυτό που έκανε. Καθώς το χέρι μου ακουμπούσε τον καθρέφτη και συναντούσε το χέρι του ειδώλου μου, αισθάνθηκα ότι το ηθικό μου αναπτερώθηκε λίγο.

Δεν ήμουν μόνη. Είχα ΕΜΕΝΑ. Ήταν μια απλή χειρονομία, μια πράξη καλοσύνης στον εαυτό μου. Κάτι που χρειαζόμουν και μου άξιζε. Αμέσως αισθάνθηκα να φεύγει η πίεση που ένιωθα στο στήθος μου, έκανα πίσω τους ώμους μου και έσκασα ένα χαμόγελο σκεπτόμενη πόσο σαχλό έδειχνε το «κόλλα πέντε», όμως ξαφνικά δεν φαινόμουν τόσο κουρασμένη, δεν ένιωθα τόσο μόνη κι εκείνη η λίστα των υποχρεώσεων δεν φάνταζε τόσο τρομακτική.

Και συνέχισα τη μέρα μου. Το επόμενο πρωί χτύπησε το ξυπνητήρι. Ίδια προβλήματα, ίδιο άγχος.

Σηκώθηκα. Έφτιαξα το κρεβάτι μου. Πήγα μέχρι το μπάνιο κι εκεί ήταν πάλι το είδωλό μου: Γεια σου, Μελ. Χωρίς να το σκεφτώ, χαμογέλασα και με τσάκωσα να κάνω και πάλι «κόλλα πέντε» στον καθρέφτη. Το πρωί της τρίτης μέρας σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και συνειδητοποίησα ότι σκεφτόμουν και ανυπομονούσα να αντικρίσω ξανά το είδωλό μου, για να κάνω και πάλι την ίδια κίνηση στον εαυτό μου.

Το ξέρω ότι είναι περίεργο, αλλά είναι αλήθεια. Έφτιαξα το κρεβάτι μου λίγο πιο βιαστικά από ό,τι συνήθως και μπήκα στο μπάνιο με τέτοιο ενθουσιασμό, που κανείς δεν θα περίμενε στις 6:05 το πρωί. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσα να περιγράψω αυτό το συναίσθημα είναι: Ένιωσα ότι θα συναντούσα μια φίλη.

Αργότερα την ίδια μέρα συλλογίστηκα όλες εκείνες τις φορές στη ζωή μου που κάποιος μου είχε κάνει «κόλλα πέντε». Σκέφτηκα τους αγώνες δρόμου στους οποίους έπαιρνα μέρος μαζί με τις φίλες μου. Ή κάθε φορά που κάνω «κόλλα πέντε» σε κάποια φίλη όταν παίρνει προαγωγή ή όταν χωρίζει με εκείνον τον άχρηστο ή όταν κερδίζει στα χαρτιά.

Και τότε θυμήθηκα ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στη ζωή μου: τότε που έτρεξα στον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης το 2001, μόλις δύο μήνες αφότου οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου είχαν σκοτώσει 2.977 ανθρώπους και είχαν καταστρέψει τους Δίδυμους Πύργους.

Εκείνη την εποχή ήμουνα μια νέα μαμά, δούλευα πλήρες ωράριο, μεγάλωνα δύο παιδιά που δεν είχαν συμπληρώσει τα τρία τους χρόνια και δεν είχα κάνει σωστή προπόνηση για έναν τέτοιου είδους αγώνα. Πάρα πολλές φορές ένιωσα τα γόνατά μου να λυγίζουν, τη φούσκα μου να σκάει και το μυαλό μου να δηλώνει: Δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Όταν ήμουν περίπου στα μισά της διαδρομής, εκλιπαρούσα τους εθελοντές που ήταν στους πάγκους με το νερό να συμφωνήσουν μαζί μου και να μου πουν να τα παρατήσω.

Είστε πιο δυνατοί από όσο φαντάζεστε.

Ο μόνος λόγος που κατάφερα να τερματίσω στον μαραθώνιο ήταν η διαρκής ενθάρρυνση και οι επευφημίες που άκουγα κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Όσο οι θεατές μού έκαναν «κόλλα πέντε», τροφοδοτούσαν την πεποίθησή μου ότι μπορούσα όντως να κάνω κάτι που δεν είχα ξανακάνει μέχρι τότε.

Το «κόλλα πέντε» είναι πολύ περισσότερο από ένα απλό άγγιγμα στο χέρι. Είναι η μεταφορά της ενέργειας και της πίστης από το ένα άτομο στο άλλο. Ξυπνάει κάτι μέσα σου. Σου υπενθυμίζει κάτι που έχεις ξεχάσει. Κάθε «κόλλα πέντε» έλεγε πιστεύω σ’ εσένα, κάτι που με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου και στην ικανότητά μου να προχωράω μπροστά, βήμα βήμα, για έξι ώρες, μέχρι που πέρασα τη γραμμή τερματισμού και πέτυχα τον στόχο μου.

Για σκεφτείτε το λίγο. Σε τι σας βοηθάει το να κάνετε συνεχώς κριτική στον εαυτό σας

Τι θα συνέβαινε αν κάνατε ακριβώς το αντίθετο και μαθαίνατε πώς να ενθαρρύνετε τον εαυτό σας να προχωράει κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε χρόνο της ζωής σας, βήμα βήμα, καθώς θα οδεύετε προς τους στόχους και τα όνειρά σας; Απλώς φανταστείτε ότι θα μπορούσατε να είστε ΕΣΕΙΣ ο πιο ένθερμος υποστηρικτής, οπαδός κι εμψυχωτής του εαυτού σας.

Η Mel Robbins είναι συγγραφέας του παγκόσμιου best seller «Ο κανόνας των 5 δευτερολέπτων» και το απόσπασμα είναι από το νέο της βιβλίο με τίτλο «Η συνήθεια των 5» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα.