Μια συνειδητοποίηση για τις σχέσεις - Απόσπασμα από συνεδρία

Ακρόαση άρθρου......

Δεν περίμενα ποτέ πως θα μπορέσω να αγαπήσω τον εαυτό μου. Δεν πίστευα ποτέ πως αυτά που ψάχνω σε μια σχέση ήταν η ουσιαστική επικοινωνία και η αγάπη. Νόμιζα πως όταν μιλάς για σχέση αυτά συνεπάγονται. Τελικά κατάλαβα πως δεν πάει έτσι.

Κατάλαβα πως η μαμά μου, μην έχοντας καμία εικόνα για τον εαυτό της, είναι «τόσο όσο» σε όλες τις σχέσεις. Την ακούω να γελάει συχνά και συλλογίζομαι πόση ουσία και βάθος έχει αυτό το γέλιο. Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω. Να βοηθήσω να αποκτήσει περισσότερη ουσία, μήπως δεθούμε ουσιαστικά κι εμείς. Μα δεν μπορώ. Δεν μπορώ να το κάνω εγώ για εκείνη. Μόνο εκείνη μπορεί.

Αρκετά έμεινα αναγκαστικά τόσα χρόνια σε μια σχέση που ήταν «τόσο όσο». Όχι πια!

Σίγουρα για εμένα δεν είναι εκεί η ουσία. Και ο φόβος μου για την μοναξιά δεν παλεύεται με ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω μοναξιά ακόμα κι αν είναι παρόντες. Ούτε μπορώ να μειώσω τον φόβο μου κοντά σε ανθρώπους που συνέβαλλαν ώστε αυτός να ξεκινήσει. Πριν λίγο καιρό της ήμουν θυμωμένη για όλα αυτά τώρα απλά την λυπάμαι. Την λυπάμαι που δεν μπορεί να δει πόσο ομορφαίνει και φωτίζεται ο κόσμος την στιγμή της ουσιαστικής σύνδεσης.

Όσο για τον πατέρα μου. Είναι θλιβερό. Κατάλαβα πως πάντα ένιωθε μόνος του στη ζωή του, από τότε που ήταν παιδί. Και παντρεύτηκε μια γυναίκα που δεν μπορούσε να συντονιστεί μαζί του, ελέγχοντας με αυτό τον τρόπο την ίδια του την μοναξιά, συνεχίζοντας επάξια το μοτίβο της πατρικής του οικογένειας.

Κάπου νομίζω πως η ιστορία μιας οικογένειας που έχει περάσει πολλά ακούγεται σαν το αποτέλεσμα του σπασμένου τηλεφώνου. Απ αλλού ξεκίνησαν για να αντιμετωπίσουν την υπαρκτή δυσκολία και κατάφεραν να μεγαλώσουν φοβισμένους απογόνους που γι αυτούς η ιστορία της οικογένειας τους δεν τους βγάζει νόημα.

Είναι φοβισμένοι απόγονοι που έπρεπε συνέχεια να προσέχουν μήπως τους τύχουν τα «ίδια» και τελικά έμαθαν να φοβούνται την ίδια τη ζωή και δεν κατάλαβαν ποτέ γιατί.

Κάναμε «διάλογο» με τον πατέρα μου μα δεν με ακούει, δίνει μόνο συμβουλές. Ένας φοβισμένος άνθρωπος που λανθασμένα πιστεύει πως κάνει το χρέος του όταν συμβουλεύει το παιδί του νομίζοντας πως έτσι κάνει ένας καλός πατέρας (που τρέμει παρεμπίπτοντος και τη σκιά του).

Απλά μέσα σ όλο αυτό έχει ξεχάσει το πιο σημαντικό, να ακούσει το παιδί του, να καταλάβει τον προβληματισμό του και να δώσει μια συμβουλή που θα έχει να κάνει πράγματι με το πρόβλημά του και δεν θα μιλάει με γενικές και υποτίθεται κοινώς αποδεκτές αλήθειες.

Μια από τις συμβουλές του ήταν να βρω έναν άνθρωπο, να μην ζητάω πολλά και να βάλω νερό στο κρασί μου. Δυστυχώς δεν μπορεί να μ ακούσει. Δεν άκουσε αυτό που είπα πιο πριν ότι θέλω μια σχέση με ουσιαστική επικοινωνία και αγάπη. 

Η σχέση μας με τον πατέρα μου μοιάζει με τη σχέση που έχει ο πατέρας μου με τον εαυτό του. Δεν τον ακούει!

Εκείνος κατάφερε να φιμώσει τον εαυτό του και πιστεύει ότι κι εγώ μπορώ να κάνω το ίδιο. Εγώ  δεν μπορώ, το προσπάθησα αλλά άρχισα να αρρωσταίνω. Ο πατέρας μου έχει και την φίλη του τη διπολική διαταραχούλα, βρίσκεται τόσα χρόνια σε μανία και νομίζω ότι με την ζωή που κάνει η διαταραχούλα τον έσωσε.

Εγώ όμως τι φταίω;

Που σαν αποτέλεσμα του σπασμένου τηλεφώνου εγώ είχα ακούσει: «μείνε με κάποιον και προσπάθησε να τον κρατήσεις, η ζωή δεν είναι εύκολη ούτε και η μοναξιά», «χρειάζεται να παλεύεις κάθε μέρα για τη σχέση σου». Στην περίπτωσή μας όμως το να παλεύεις κάθε μέρα σημαίνει= κάνε ότι μπορείς για να την αντέξεις, όχι να την κάνεις καλύτερη. Γιατί όταν έχεις μια σχέση χωρίς επικοινωνία το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να την αντέχεις.

Μου είπε πως εγώ πρέπει να προσπαθήσω να παίρνω την ευθύνη και για τους δύο για να μπορεί να τσουλήσει η σχέση. Δηλαδή να πάρω κάποιον, να τον φορτωθώ στους ώμους μου για να προχωρήσουμε μαζί. Και κάπως έτσι εξασφαλίζω την μοναξιά. Αποφασίζω να ξεχάσω το ουσιαστικό μοίρασμα και να βγω να φωνάξω πως η ανάληψη έξτρα ευθυνών σώζει τη σχέση. Εμένα λοιπόν ποιος θα με σώσει; Τότε που είναι η ευθύνη μου να σώσω τον ίδιο μου τον εαυτό;

Διαστρεβλώσεις που μέχρι πρότινος ήταν η πραγματικότητα μου. Ένας μίζερος κόσμος που δεν είναι ο κόσμος μου. Η «αλήθεια» και η αγάπη είναι αυτά που θέλω. Αλήθεια για εμένα σημαίνει η ουσιαστική σύνδεση. Αυτό το «κάτι» που το νιώθεις χωρίς να το βλέπεις και ούτε μπορείς να το περιγράψεις με λόγια. Αλλά είναι το ωραιότερο πράγμα που μπορείς να ανακαλύψεις. Γιατί αντικειμενική αλήθεια δεν έχουμε, μας τελείωσε στον υλικό κόσμο. Δεν έχει από αυτό.

(Ανώνυμη δημοσίευση κατόπιν σχετικής συγκατάθεσης από την θεραπευόμενη)