Η ανθρώπινη επικοινωνία από μια άλλη οπτική γωνία...

Ακρόαση άρθρου......

Αν κάθε φορά που θύμωνε ο καθένας μας με κάποιον, αντί να το κρατάει μέσα του το συζητούσε...
Αν δεν άρχιζε πάντα ή σχεδόν πάντα τη συζήτηση με ένα «εσύ φταίς» αλλά είχε ως βάση ότι όλοι έχουμε το εκατό τις εκατό της ευθύνης...

Αν αναλογιζόταν πρώτα ποιά δική του συμπεριφορά συνέβαλε στην αντίδραση του άλλου...

Αν εστίαζε πρώτα στο μέσα του για να συνειδητοποιήσει ποιά είναι τα δικά του θέλω και οι πραγματικές του ανάγκες...

Αν έδινε χρόνο να ακούσει και τις ανάγκες του άλλου...

Αν την απομάκρυνση του άλλου δεν την έπαιρνε ως απόρριψη αλλά ως ένα πρόβλημα με λύση που απαιτεί συζήτηση...

Τότε ίσως είχε καταφέρει να χτίσει γερές βάσεις για μια υγιή επικοινωνία.

Πολλές φορές απουσιάζει από εμάς τους ανθρώπους η ενσυναίσθηση, δηλαδή η συνειδητοποίηση του πως νιώθει ο άλλος. Απεναντίας, έχουμε την τάση να προβάλλουμε δικές μας σκέψεις και συναισθήματα που δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε στους άλλους. Η εξωτερίκευση, όμως, των παράλογων παρορμήσεων και συναισθημάτων είναι σα μια διαδικασία που γυρίζει «μπούμερανγκ» πάλι πίσω σε εμάς.

Η Virginia Satir (1995) αναφέρει «Πιστεύω πως το μέγιστο δώρο που μπορώ να σκεφτώ ότι έχω από οποιονδήποτε, είναι να με βλέπει, να με ακούει, να με κατανοεί και να με αγγίζει. Το μέγιστο δώρο που μπορώ να δώσω είναι να βλέπω, να ακούω, να κατανοώ και να αγγίζω τον άλλον άνθρωπο. Όταν γίνεται αυτό αισθάνομαι ότι υπάρχει επικοινωνία». 

Δεν έχουμε να χάσουμε κάτι, λοιπόν, παρά να δοκιμάσουμε πως αυτά τα «Αν..» μπορούν να μας χαρίσουν το μέγιστο δώρο της επικοινωνίας.

Πηγές:

VirginiaSatir (1995). Ανθρωπινη Επικοινωνία: Καλύτερες σχέσεις με τον εαυτός μας και τους άλλους. Αθήνα: Δίοδος

ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ