Το ψυχικό τραύμα της Ελλάδος μετά τη μικρασιατική καταστροφή

Ακρόαση άρθρου......

Για τη μικρασιατική καταστροφή έχουν γραφτεί δεκάδες βιβλία και εκατοντάδες άρθρα. Αναλύσεις, συνεντεύξεις και κριτικές για την πολιτική ευθύνη, τη στρατιωτική διοίκηση, τα κομματικά συμφέροντα, τις πολιτικές ιδεολογίες, τις διεθνείς συνθήκες και τη συναισθηματική κατάσταση του ελληνικού έθνους τις δύσκολες εκείνες στιγμές όπου κλήθηκε να φέρει εις πέρας έναν γεωπολιτικό ‘’ηράκλειο’’ άθλο.

Αυτό το οποίο δεν έχει γραφτεί και αναλυθεί εις βάθος χρόνου και εις εύρος συλλογικού ψυχισμού είναι το ψυχολογικό αποτύπωμα που άφησε η εθνική αυτή τραγωδία στις ψυχές των Ελλήνων και το πως επηρέασε τον Ελληνισμό σε ψυχολογικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο ώστε να μπορούμε να μιλάμε πλέον και με ψυχολογικούς όρους κι όχι μόνο ιστορικούς και πολιτικούς.

Η μικρασιατική καταστροφή πέραν από ένα μεγάλο και θλιβερό ιστορικό γεγονός για τον Ελληνισμό, τον Πολιτισμό και την Ιστορία της ανθρωπότητας, λαμβάνεται ως μία μετατραυματική εμπειρία και ως μία εμπειρία πένθους (δηλαδή απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου ή γης) περνώντας όλα τα συναισθηματικά και ψυχολογικά στάδια που διακρίνονται στον ανθρώπινο ψυχισμό και ταυτόχρονα δημιουργώντας σταδιακά και ανεπαίσθητα μία κοινωνική και πολιτική κουλτούρα ηττοπάθειας, χαμηλής εθνικής αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης και συλλογικής ενοχής με αποτέλεσμα την αδρανοποίηση των πολιτικών κομμάτων και παραγόντων και την παθητική στάση των πολιτιστικών φορέων και συλλόγων, οι οποίοι ακολουθούν τις εντολές των ξένων πρεσβευτών και δυνάμεων για να αποφύγουν νέες περιπέτειες και τραγωδίες, μιας κι αυτοί γνωρίζουν καλύτερα και δεν παρασύρονται από την ιστορία και το συναίσθημα αλλά καθοδηγούνται από τον (κυνικό) ρεαλισμό και ορθή κρίση (συμφερόντων).

Οι ορθολογιστές, οι ρεαλιστές και οι υπολογιστές όμως δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως η ανθρώπινη ιστορία δεν γράφεται με βάση τους αλγόριθμους και το Α.Ε.Π. της κάθε χώρας αλλά με αίμα των λαών και με την ψυχή των εθνών, γι’ αυτό υπάρχει κι ο όρος, ο αστάθμητος ανθρώπινος παράγοντας.

Η Μικρά Ασία ως απώλεια του εαυτού μας

Ο μικρασιατικός χώρος επί αρχαιοτάτων χρόνων ήταν ένας ελληνικός πολιτισμικά γεωγραφικός χώρος με παρουσία ελληνικών κοινοτήτων και πληθυσμών πάνω από 3.000 χρόνια. Κατά περιόδους, άλλαζε η πολιτική διοίκηση και η κρατική εξουσία (Έλληνες βασιλείς, Πέρσες σατράπες, Βυζαντινοί διοικητές, Τούρκοι σουλτάνοι) αλλά η φυσιογνωμία των πόλεων και της περιοχής της Ιωνίας παρέμενε αμιγώς ελληνική σε ιστορικό και πολιτισμικό επίπεδο με τους Έλληνες να υπερέχουν και να διαπρέπουν σε φιλοσοφία, θεολογία, εμπόριο, οικονομία και πολιτισμό.

Η προέλαση των Τούρκων και η πολιτική επιχείρηση ξεριζωμού των Ελλήνων από την αρχέγονη Ιωνία ήταν ένα ιστορικό αμάρτημα και ένα πολιτικό έγκλημα για την Τουρκία από πλευράς ιστορίας και πολιτικής ενώ από ψυχολογικής πλευράς, η Τουρκία δεν επιθυμεί και αδυνατεί να κάνει μία εθνική αυτοκριτική για να συνειδητοποιήσει τον εθνικό της εαυτό σε σύγκριση με τις παλαιές γενιές και τα ιστορικά τους λάθη ώστε να μπορέσει να εξελιχθεί σε φυσιολογικό, ψυχολογικό και πολιτισμικό επίπεδο αποποιούμενη την ιστορική ευθύνη όπου φέρει κάθε άνθρωπος και έθνος για τις επιλογές του και μετατρέποντας τις δικές της ενοχές σε πολιτική ενοχοποίησης του εχθρού (δηλαδή του άλλου).

Η Μικρά Ασία δεν ήταν απλά ένας ελληνικός πολιτισμικός χώρος, δεν ήταν απλά μία ιστορική ελληνική περιοχή, δεν ήταν απλά ένα φυτώριο φιλοσόφων, θεολόγων και ποιητών.

Η Μικρά Ασία ήταν ο ζωτικός χώρος του Ελληνισμού από γεωπολιτική άποψη, ήταν ο ανατολικός πνεύμονας του εθνικού οργανισμού από οργανική σκοπιά, ήταν ένα κομμάτι του εθνικού μας εαυτού και μία πτυχή της εθνικής μας προσωπικότητας όπου η απώλεια του έφερε στον Ελληνισμό μία κρίση εθνικής ταυτότητας, μία σύγκρουση του εσωτερικού μας κόσμου (εντός της ψυχής μας και εντός της κοινωνίας μας) και μία αμφισβήτηση αξιών και ιδεών.

Ο άνθρωπος όπου έχει απολέσει την ταυτότητά του ή ένα κομμάτι της είναι προκαθορισμένος να διανύσει κάποια βασικά στάδια της πτωτικής του ψυχολογίας μέχρι να μπορέσει να ανακτήσει τον εαυτό του και τις δυνάμεις του σε ένα κατάλληλο περιβάλλον και με προσωπικό αγώνα βελτίωσης και εξέλιξης, αλλιώς θα παραμείνει στη ζωή του μισός άνθρωπος ή απαθής, ενώ στην ιστορία θα είναι ένα παρατημένο έθνος τρεχούμενο πίσω από τις εξελίξεις που ποτέ δε θα φτάνει λόγω αδυναμίας και αβουλίας.

Το Σύμπλεγμα Κατωτερότητας του Ελληνισμού και οι Αιτίες του

Το σύμπλεγμα κατωτερότητας των Ελλήνων ξεκινάει στα σκοτεινά χρόνια της τουρκοκρατίας. Σε εκείνη την ιστορική περίοδο του έθνους η ψυχή του συσκοτίζεται και ο εθνικός του χαρακτήρας αλλοιώνεται.

Είναι η εποχή όπου αποκαλύπτονται όλες οι σκοτεινές πλευρές της ψυχής και αναδύονται όλες οι κακές συμπεριφορές των Ελλήνων που ήταν φωλιασμένες εντός του γενετικού του πυρήνα ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν και να διακριθούν σε ένα ανθυγιεινό, τοξικό και καταπιεστικό κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον.

Σε τέτοιες περιόδους όλα τα μέσα είναι χρήσιμα και απαραίτητα για την ατομική μας επιβίωση και την υπαρξιακή μας συντήρηση, από τεχνικές εξαπάτησης και χειραγώγησης του άλλου μέχρι νοοτροπία υποταγής και συγκατάθεσης στον άλλον.

Οι Έλληνες της δύσκολης εκείνης εποχής θεωρούσαν τον εαυτό τους, ιδίως τους πρώτους αιώνες της τυραννίας, ως αδύναμους, ανίκανους και ανάξιους για αυτοκυριαρχία, έχοντας απωλέσει το βυζαντινό μεγαλείο από την κατακτητική ορμή των ανατολικών βαρβάρων και έχοντας προδοθεί από τη δυτική ευρωπαϊκή χριστιανοσύνη.

Το αίσθημα της χαμηλής αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης είναι φυσιολογικό στην ψυχολογία του έθνους δεδομένου της πρώτης του ιστορικά κατάκτησης από έναν εξωτερικό εχθρό με τόση μεγάλη διαφορά σε ψυχολογικό, πολιτισμικό και θρησκευτικό υπόβαθρο.

Η θρησκευτική πεποίθηση όμως ότι ‘’ήταν θέλημα Θεού η Ελλάδα να τουρκέψει’’ ώστε να μην πέσει στα δίκτυα της Καθολικής Αίρεσης όπου εποφθαλμιούσε τη Βυζαντινή Κοινοπολιτεία γιγάντωσε περισσότερο αυτό το συναίσθημα δίνοντάς του και τη θεϊκή σφραγίδα στον καταρρακωμένο ψυχισμό του έθνους ως άξιο δεινών και παθών για τη στάση ζωής του και τιμωρία από τον Θεό.

Μετά από αιώνες αναμονής του άλλου που θα έρθει να μας ελευθερώσει (Ρώσοι, Άγγλοι, Γάλλοι) και προσμονή λήξης της τιμωρίας από το Θεό για τα αμαρτήματά μας, οι Έλληνες ανέκτησαν τις εθνικές του ψυχικές δυνάμεις αντλώντας πίστη από το Θεό, σθένος από τις κακουχίες αιώνων, εμπειρία από τον ανταρτοπόλεμο σε βουνά και πεδιάδες, γνώση από τον Ελληνικό Διαφωτισμό και την Ελληνική

Διανόηση και έμπνευση από το προγονικό μεγαλείο Αρχαίων και Βυζαντινών Ελλήνων και εκμεταλλευόμενοι τις διεθνείς συγκυρίες και την αδυναμία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πήραν την ηρωική απόφαση αποτίναξης του ξένου ζυγού (δηλαδή της εξουσίας του άλλου πάνω τους) και κήρυξαν την ελληνική επανάσταση με σκοπό την πλήρη απελευθέρωση του ελληνικού έθνους και την δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους (δηλαδή την εθνική τους πλέον αυτοκυριαρχία και αυτοδιοίκηση).

Η Ενοχή του Έθνους και οι ‘’καλλιεργητές’’ της

Μετά τη μικρασιατική τραγωδία και την απώλεια της προγονικής του εστίας, το ελληνικό έθνος ανασύρθηκε από τα καμένα ερείπια της Σμύρνης και από την ταραχώδη θάλασσα του Αιγαίου Πελάγους καταρρακωμένο, διαλυμένο, διχασμένο και εξουθενωμένο.

Το τέλος της μικρασιατικής εκστρατείας στην ελληνική ιστορία παίρνει τη μορφή της εθνικής καταστροφής και της λήξης οποιασδήποτε μελλοντικής προσπάθειας διεκδίκησης και επανάκτησης εθνικών δικαίων και δικαιωμάτων. Αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό και από τη συμπεριφορά και την πολιτική των μεταγενέστερων μετατραυματικών κυβερνήσεων (εκτός ολίγων εξεχουσών περιπτώσεων).

Οι Έλληνες πέρασαν όλα τα στάδια της απώλειας και τους πένθους:

1. Άρνηση – αίσθημα άρνησης του τελικού αποτελέσματος και της πραγματικότητας ευελπιστώντας πως η Δύση ή ο Ελληνισμός μελλοντικά θα επανακτήσει τα εδάφη του και θα επιστρέψει στις προγονικές του εστίες μετά το πέρας της μπόρας μέσω κατάκτησης ή κάποιας επαναδιαπραγμάτευσης με την Τουρκία.

2. Θυμός – αίσθημα οργής και αγανάκτησης από την ελληνική κοινωνία επιρρίπτοντας ευθύνες άλλοτε δεξιά (Γούναρης, Βασιλόφρονες, κλπ.) και άλλοτε αριστερά (Βενιζέλος, Άγγλοι, Γάλλοι, κλπ.) για το θλιβερό τέλος ενός παραλίγο ιστορικού έπους.

3. Μελαγχολία – ψυχική κατάσταση μελαγχολίας, θρήνου και απαρηγόρητου πόνου και μοναξιάς για το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων, των χαμένων πατρίδων και της ξεσκισμένης τιμής και περηφάνιας.

4. Διαπραγμάτευση – επικοινωνιακή σχέση με το βαθύτερο εαυτό μας με σκοπό τη συνειδητοποίηση της τωρινής κατάστασης και την επούλωση των εσωτερικών πληγών μας με σκοπό τη συνέχεια της ζωής και την πορεία μας ως έθνος στο χώρο και στο χρόνο.

5. Αποδοχή – πλήρης αποδοχή της ψυχοπνευματικής κατάστασης μας και των δυνατοτήτων μας, κατανόηση των περασμένων λαθών και κινήσεων με σκοπό τη σωστή αξιοποίηση τους ως αποτέλεσμα εμπειριών, την ορθή κρίση του περιβάλλοντος γύρω μας και του ρόλου μας μέσα σε αυτό και την ανασύνταξη προσωπικών μας (εθνικών) δυνάμεων με στόχο την επιβίωση, την εξέλιξη και την επίτευξη νέων επιτευγμάτων.

Σε αυτό το σημείο, η πορεία αυτή των 5 σταδίων είναι φυσιολογική και απαιτεί χρόνο για να επανέλθει ο άνθρωπος στην αρχική του ψυχική κατάσταση.

Αν παρατηρηθεί πως έχει κολλήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα από τα πρώτα στάδια, τότε θα χρειαστεί την παρέμβαση, τη συμβουλή ή τη θεραπευτική μέθοδο ενός ψυχολόγου, ψυχοθεραπευτή ή σύμβουλου ψυχική υγείας για να μπορέσει να απεγκλωβιστεί και να συνεχίσει την ζωή του όπως πρέπει και οφείλει.

Οι Έλληνες έχουν διανύσει τα 3 πρώτα στάδια αλλά έχουν μείνει στάσιμοι σε αυτά, τα οποία με το πέρασμα των χρόνων έχουν γίνει δεύτερη φύση τους καθώς όταν βιώνεις μία τοξική συμπεριφορά μέσα σου ή μία προβληματική κατάσταση για πολύ καιρό, στο τέλος αρχίζεις να τη συνηθίζεις και να τη θεωρείς δική σου αγνοώντας πως υπάρχει και μία άλλη ζωή που δε συνδράμει με τοξικότητες, κακοποιητικές συμπεριφορές, αισθήματα ντροπής και θλίψης, χειραγώγηση και τύψεις.

Στην ελληνική περίπτωση, δεν είναι λάθος των Ελλήνων που δεν αναζήτησαν την περίοδο εκείνη ή τα μετέπειτα χρόνια τη βοήθεια ενός ψυχολόγου και ψυχοθεραπευτή. Εκείνη την περίοδο, η παρηγοριά του ανθρώπου, η συναισθηματική αποφόρτιση, η ψυχική ηρεμία και η ελπίδα του για ένα καλύτερο και δικαιότερο μέλλον ερχόταν μόνο από την Ορθόδοξη Εκκλησία και την πίστη στον Τριαδικό Θεό μας.

Οι Έλληνες δεν έπασχαν από ψυχολόγους (αν και δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή και ακόμα μέχρι σήμερα θεωρείται ταμπού να επισκεφθείς έναν ψυχολόγο), δεν έπασχαν από ιερείς και πνευματικούς πατέρες.

Οι Έλληνες μετά την μικρασιατική εκστρατεία πάσχουν από πολιτικούς, από άνδρες με όραμα, με στοχασμό, με αξίες και με ιδανικά.

Στην πλειοψηφία του το ελληνικό κοινοβουλευτικό σύστημα δεν αγνόησε απλά τη συναισθηματική φύση των Ελλήνων αλλά εκμεταλλεύτηκε τον επιρρεπή συναισθηματισμό του για δικό του κομματικό όφελος. Δεν ηρέμησε τα πνεύματα σε περιόδους εσωτερικής ταραχής και εμφυλίου κλίματος αλλά τα όξινε και τα έφερνε εκεί που επιθυμούσε.

Δεν αγκάλιασε ζεστά τους Έλληνες και τις Ελληνίδες παρέχοντας τους προστασία, ασφάλεια, κατανόηση, αγάπη και ενδιαφέρον αλλά τους χειραγώγησε και τους μετέτρεψε σε θύματα με σύνδρομο Στοκχόλμης.

Οι ‘’Έλληνες’’ πολιτικοί και τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα διατήρησαν το αίσθημα ηττοπάθειας στον Ελληνισμό, συνέχισαν να υποβιβάζουν τους Έλληνες σε ηθικό, πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο και τους μετέδωσαν το αίσθημα ενοχής και τύψεων από την πολεμική κρίση του 1922 μέχρι την οικονομική κρίση του 2009 αναζωογονώντας το με σύγχρονες τεχνικές μεθόδους, συνεχείς δηλώσεις και συνεντεύξεις εγκάθετων πολιτικών, οικονομολόγων και ιστορικών και με μία διαρκή και επιθετική προπαγάνδα φωλιάζοντας στα μυαλά των Ελλήνων και στις καρδιές των Ελληνίδων πως ο σύγχρονος πολίτης της Ελλάδος είναι ένα πλάσμα άξιο της μοίρας του και των δεινών του, το οποίο είναι υπεύθυνο για την κατάντια του και την πτώση του φέρνοντας αποκλειστικά και μόνο αυτό την ευθύνη και πως δε θα μπορέσει ποτέ του να ξανασηκώσει το ανάστημά του γιατί δεν έχει τις ψυχικές δυνάμεις, τις απαραίτητες γνώσεις και τις συλλογικές ικανότητες να το πράξει.

Θα λέγαμε απλά πως όπως ένας πατέρας έχει μια κακοποιητική συμπεριφορά προς το παιδί του και το μεγαλώνει λέγοντάς του συνέχεια πόσο άσχετο και ανίκανο είναι, αυτό θα μεγαλώσει με ένα ισχυρό αίσθημα προσωπικής ανεπάρκειας, αναξιότητας και δειλίας, έτσι και οι πολιτικές κυβερνήσεις της Ελλάδος, ιδίως μετά το 1974, μεγάλωσαν παιδιά αδύναμα ψυχικά, ανεπαρκή πνευματικά, κακομαθημένα και καταναλωτικά και με σύνδρομο χρέους και ανταπόδοσης απέναντι στο πολιτικό κομματικό σύστημα διότι μόνο έτσι θα μπορούσαν να τους έχουν υπό τον έλεγχο τους και την καθοδήγηση τους.

Εθνική Αυτογνωσία και Θεραπεία Τραύματος

Οι Έλληνες οφείλουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους σε ατομικό και εθνικό επίπεδο και να έρθουν σε επικοινωνία με τα αληθινά και ειλικρινή τους συναισθήματα.

Όταν μπορέσουν να προσδιορίσουν τον εαυτό τους ως πρόσωπο με ανάγκες, επιθυμίες, φιλοδοξίες, όνειρα και καθήκοντα σε μία εθνική κοινωνία, θα μπορέσουν να μετουσιωθούν κι ως εθνικό πρόσωπο σε μία παγκόσμια κοινότητα με τα αντίστοιχα εθνικά ιδανικά.

Όταν μπορέσουν να νοηματοδοτήσουν την ύπαρξή τους και να βρουν το ρόλο τους στην ανθρώπινη ζωή τότε θα μπορέσουν να δώσουν νόημα στην εθνική τους ύπαρξη και να βρουν το δικό τους ρόλο στην ιστορία των εθνικών πολιτισμών.

Ο άνθρωπος που ζει παρασιτικά, καταναλωτικά, και ενστικτωδώς, καλύπτοντας μόνο τις βιολογικές και τις υλικές του ανάγκες, αγνοώντας τις συναισθηματικές, τις κοινωνικές και τις πνευματικές του διαστάσεις σύμφωνα με την πυραμίδα του Maslow, είναι ένας άνθρωπος αδρανής, απενεργοποιημένος και παρατημένος από την ίδια τη ζωή.

Ο άνθρωπος αυτός είναι στα πρόθυρα της κατάθλιψης, αν δεν έχει ήδη μεταπηδήσει σε αυτή, πάσχει από έλλειψη νοήματος και σκοπού ζωής και είναι άμεσα εξαρτημένος από την οικογένειά του (π.χ. πατέρας , μητέρα, κ.α.) ή από τον κοινωνικό του περίγυρο (φίλοι, οργανώσεις, κόμματα, κ.α.) αδυνατώντας να υπάρξει αυτάρκης, διαυγής, ενδυναμωμένος ψυχικά και παραγωγικός οργανικά σπαταλώντας το Είναι του και αγνοώντας την Ουσία του.

Το ψυχικό τραύμα της Ελλάδος και του Ελληνισμού δε θα θεραπευτεί από αυτούς που τον τραυμάτισαν, τον αρρώστησαν και τον εγκατέλειψαν.

Η πολιτική ‘’ηγεσία’’, τα πολιτικά κόμματα και τα μανιφέστα τους δεν είναι αυτά που θα επιλύσουν το πρόβλημα ή θα επουλώσουν την πληγή που αιμορραγεί εσωτερικά. Πολιτικοί με ναρκισσιστική προσωπικότητα όπως ήταν ο τέως πρωθυπουργός της Ελλάδος, Ελευθέριος Βενιζέλος, με σχιζοφρενική ή παρανοϊκή προσωπικότητα, με δόλο και συμφέρον, με αυτοπροβολή και αυταρχικές πολιτικές οικονομικής, υγειονομικής και πολιτικής φύσης, δε μπορούν και δε μπόρεσαν ποτέ να απελευθερώσουν τα έθνη από τα δεσμά τους και να πράξουν ως Δαίδαλοι βοηθώντας τα παιδιά τους να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν ψηλά στον ουρανό ως νέοι Ίκαροι με την ίδια προτροπή και συμβουλή του πατέρα.

Όσο οι Έλληνες δεν αυτοθεραπεύονται και όσο έχουν άγνοια ψυχικού τραύματος, τόσο θα επιλέγουν τους πολιτικούς και τους αρχηγούς τους με βάση το κοινό τους πάθος, ελάττωμα ή σύμπλεγμα κατωτερότητας, κι όχι με γνώμονα το κοινό συμφέρον, το εθνικό πεπρωμένο, την αξία και την αρετή, τη δημιουργικότητα και την παραγωγικότητα.
με λίγα λόγια… την αλήθεια του καθενός κι όχι τον ψευδή του λόγο.

Ένας ανθρώπινος ψυχισμός που είναι τραυματισμένος, μεγαλώνει και αναπτύσσεται κουβαλώντας και την πληγή μαζί του, η οποία επηρεάζει αρνητικά την ομαλή του ανάπτυξη, συναισθηματική και πνευματική. Μία ψυχή που νοσεί, δε μπορεί να ταυτιστεί με κάτι ανώτερο και βαθύτερο διότι το υποκείμενο ψυχολογικό νόσημα την τραβάει προς τα κάτω, προς τα τάρταρα της ανθρώπινης ψυχής.

Ένα έθνος με υπαρξιακό κενό και με τραύμα στην καρδιά του αδυνατεί να μετουσιωθεί σε έναν υγιή εθνικό οργανισμό και σε έναν αναπτυσσόμενο εθνικό ψυχισμό χωρίς περιπλοκές και εμπόδια στην φυσιολογία του έθνους.

Ο άνθρωπος καλείται μόνος του να βρει τον προορισμό του στη ζωή μέσα από τις δυσκολίες, τις κακουχίες και τις περιπέτειές του. Τα βιώματά του δεν είναι εμπόδια και παγίδες της ζωής αλλά σκαλοπάτια προς την εξέλιξη του και προς την αυτοπραγμάτωσή του.

Ο Θεός γνωρίζει την αξία και δυναμικότητα του κάθε ανθρώπου και την προσωπική του αποστολή γι’ αυτό το λόγο και του εναποθέτει και τον αντίστοιχο Σταυρό στην πλάτη του. Το ίδιο ακριβώς σχέδιο έχει και για τα έθνη, τα οποία καλούνται να επιτελέσουν διαφορετική αποστολή στη γη με σκοπό τη δημιουργία πολιτισμού και τη μεταλαμπάδευσή του σε όλη την Οικουμένη, ανεβάζοντας την ανθρώπινη φύση σε πνευματικό και εξελικτικό επίπεδο και φέρνοντάς την πιο κοντά στη Βασιλεία του Ουρανού’’.

Υποσημείωση

Στο παρόν άρθρο έγινε μία προσπάθεια παρουσίασης και ανάλυσης της ανθρώπινης ψυχολογίας και των όρων της σε παραλληλισμό με το έθνος, τον εθνικό ψυχισμό και τη συλλογική προσωπικότητα.

Ο φιλέρευνος και φιλαλήθης αναγνώστης μπορεί να αναζητήσει πάνω στις έντονες μαύρες λέξεις του άρθρου, την ψυχολογική πηγή και αναφορά ερχόμενος σε επαφή με την ψυχολογία, την ψυχοθεραπεία και την προσέγγιση της και να βγάλει μόνος του τα δικά του συμπεράσματα ταυτίζοντας τον άνθρωπο ως μονάδα με το έθνος ως σύνολο μονάδων.