Από την εποχή του Καρτέσιου, ελάχιστα ζητήματα έχουν απασχολήσει τους φιλοσόφους τόσο έντονα όσο ο γρίφος της συνείδησης. Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» που ο Καρτέσιος χρησιμοποίησε ως θεμέλιο της φιλοσοφίας του, αποτελούσε άμεση αναγνώριση του κεντρικού ρόλου της συνείδησης που αφορά τόσο την οντολογία (αυτό που υπάρχει) όσο και την επιστημολογία (τι γνωρίζουμε και πώς το γνωρίζουμε).

Εάν υπάρχει ένας καμβάς όπου η προσωπικότητα και η σεξουαλικότητα θα μπορούσαν να αποτυπωθούν πάνω του, με όλη την ένταση και όλη την γκάμα των χρωμάτων τους, αυτός δεν θα μπορούσε να ειναι άλλος από το απέριττο σώμα. 

Θεωρείται αξίωμα ότι το σώμα μας είναι το αποτύπωμα της ψυχής μας και εκφράζει τη σχέση που έχουμε πρωτίστως με τον Εαυτό μας, την αξία που του δίνουμε, πόσο σεβόμαστε τις ανάγκες του καθώς και σε ποιά θέση τον τοποθετούμε σε σχέση με τους άλλους.

Τα προηγούμενα χρόνια, εξετάστηκε το αν πρέπει να συμπεριληφθεί η Υπερσεξουαλικότητα στην έκδοση του DSM-IV με κάποιες προτάσεις βασισμένες σε διαγνωστικά κριτήρια αλλά μέχρι σήμερα η ψυχιατρική νοσογραφία δεν έχει εξετάσει την Υπερσεξουαλικότητα ως ψυχική διαταραχή αυτή καθαυτή.

Η συνάντηση της ψυχανάλυσης με τον κινηματογράφο ήταν αναπόφευκτα μοιραία να συμβεί σε έναν σε έναν χώρο συγκροτημένης γλώσσας εικόνων, συμβόλων και αναπαραστάσεων. Σε έναν χώρο πρωτόγονης επιθυμίας και ονειρικής φαντασίωσης. «Είναι προφανής η λειτουργία της εργασίας του ονείρου στον κινηματογράφο, ,όπως το κατανοεί η ψυχαναλυτική πράξη.