Το σώμα στην σεξουαλική σχέση

Ακρόαση άρθρου......

Εάν υπάρχει ένας καμβάς όπου η προσωπικότητα και η σεξουαλικότητα θα μπορούσαν να αποτυπωθούν πάνω του, με όλη την ένταση και όλη την γκάμα των χρωμάτων τους, αυτός δεν θα μπορούσε να ειναι άλλος από το απέριττο σώμα. 

Και όπως κάθε πίνακας αφηγείται μια μικρή ή μεγάλη ιστορία, έτσι και το σώμα θέλει να εξιστορήσει την δική του και όπως κάθε έργο αιχμαλωτίζει την έμπνευση του δημιουργού του, έτσι και το σώμα εμπεριέχει την πηγή του οίστρου του. 

Και όπως κάθε ακίνητη ζωγραφιά υπονοεί την κινητικότητα του ειδώλου της, εντός της, έτσι και το συμπαγές σώμα ιχνογραγεί τα δικά του είδωλα που ολοζώντανα λικνίζονται μαζί του στην ανώτερη οκτάβα της ερωτικής συνεύρεσης.

Το σώμα μιλάει και έχει να πει τόσα ,όσα ο Λόγος αδυνατεί να εκφέρει. Μάλιστα, αρκετά συχνά, η αδυναμία αυτή φτάνει εώς την ανακολουθία αφού το “σε θέλω” δεν ισοδυναμεί με το “μπορώ” και η Επιθυμία του σώματος να βρεθεί με κάποιο άλλο πέρα από τον εαυτό του διαψεύδεται, και ο Λόγος εκτίθεται!!

Και όταν ο Λόγος εκτίθεται, το σώμα μένει μετέωρο στην αντίφαση του, η οποία, φαίνεται να έχει προκύψει από τις πρώτες κιόλας μέρες της σχέσης του με την μητέρα, και να παραμένει στους κόλπους της ενήλικης σεξουαλικής σχέσης, στον τόπο δηλαδή όπου τα δύο σεξουαλικά σώματα πιστεύουν ότι βρίσκονται πολύ πολύ μακριά από την πρώτη, αλλά καθοριστική ως προς την σεξουαλική τους ικανότητα, σχέση της ζωής τους. 

Στις Σκιές του Έρωτα, για τους αιρετικούς της αγάπης , του Πέτρου Θεοδώρου, από τις Εκδόσεις PSYCHOLOGY.GR:  Αποκτήστε το βιβλίο των Ερώτων, από το εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο ψυχολογίας.

Το σώμα έχοντας την δική του μνήμη, μπαίνει στην δυαδική ηδονή και συνεχίζει να αφήνεται, να κλείνεται ή και να οργίζεται πρώτο, αντιμετωπίζοντας με δυσπιστία την επιθυμία του συντρόφου εκφράζοντας στην ουσία το ίδιο πράγμα όπως τότε απέναντι στην Επιθυμία της μητέρας. 

Είναι οι φαντασιώσεις που κάνουν το άτομο να πιστεύει ότι συναντά «τον ίδιο» στο τότε και στο τώρα..

Η σπουδαιότητα της εμπλοκής τους στην σεξουαλική ζωή έγκειται στο γεγονός ότι αποτελούν ένα είδος αντισταθμιστικών ονείρων που ο καθένας έμαθε να φτιάχνει με το μυαλό του όταν ήταν ακόμα βρέφος και πρόκειται να στερηθεί κάτι ή κάποιον. Εξιδανικεύοντας την στέρηση δημιούργησε σιγά-σιγά το Ιδανικό του, το οποίο θα του εξασφάλιζε όλες τις προϋποθέσεις για την ευτυχία γιατί όσες πιο πολλές είναι οι στερήσεις, τόσο πιο σημαντικές γίνονται οι φαντασιώσεις και ο έρωτας γίνεται πλέον Ιδανικό. 

Η Christian Olivier, υποστηρίζει ότι μετά το στάδιο του Καθρέφτη (8ο μήνα), στο οποίο αναδυθήκαμε από την συμβίωση με την μητέρα, ανακαλύπτοντας την μοναξιά, περιμέναμε εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή που θα είχε την δύναμη να αναιρέσει τη δυαδισμό και να αποκαταστήσει την αρχική ενότητα.

Ο έρωτας και το σεξ, είναι η τάση να ξαναπεράσει το άτομο στο στάδιο του Καθρέφτη με κάποιον άλλον, να εξαλείψει την διαφορά, να αποποιηθεί την μονάδα στο όνομα της συμβίωσης.

Είναι η σφοδρή επιθυμία δύο ατόμων να αποκτήσουν μια και μόνη ταυτότητα, είναι η δυναμική παρουσία της πρωτόγονης φαντασίωσης για ένωση με την Μητέρα.

Και η αλήθεια είναι ότι κάθε άτομο που παρουσιάζει προβλήματα ηδονής με τον άλλον, αποφεύγει στιγμιαία μια ένωση που του ξαναθυμίζει έναν γνωστό κίνδυνο. 

Δεν προσπαθεί να προστατευτεί τόσο από την ηδονή , αλλά από την αλλοτρίωση μέσω της επιθυμίας του άλλου, εφόσον το ασυνείδητο του την στιγμή της ερωτικής πράξης, λειτουργεί με μυστικούς μηχανισμούς ώστε να μπορεί να προστατεύει την ελευθερία να είναι με ή χωρίς τον άλλον.
Και είναι αυτή η απόσταση που θα κρίνει εάν στον έρωτα θα μείνουμε μόνο ή τουλάχιστον Δύο, και είναι αυτή η Φαντασίωση που θα κρίνει αν το αναγκαίο θα γίνει και Ικανό! 

Βιβλιογραφικές αναφορές:

McDougall, Joyce,(2001), Τα χίλια και ένα πρόσωπα του έρωτα.