Το άγχος έχει περιγραφεί σαν ένας διάχυτος λεπτός φόβος. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν η πλειονότητα των φόβων τους γίνονται αόριστα άγχη παρά εστιασμένοι φόβοι για πραγματικούς κινδύνους.

«Μα δεν θέλω να πάω σε τρελούς», παρατήρησε η Αλίκη. «Α, ξέρεις αυτό δεν μπορείς να το αποφύγεις», είπε ο Γάτος, «είμαστε όλοι τρελοί εδώ».” (L. Carroll, 1865).

Αυτό το βιβλίο δεν θα σας βοηθήσει να λύσετε ενδεχόμενα προβλήματα, δικά σας ή των ανθρώπων σας. Τα προβλήματα λύνονται μόνο με θεραπεία. Όμως, θα σας βοηθήσει να τα κατανοήσετε, να βρείτε την πηγή τους και να δώσετε εξηγήσεις.

Για να κατανοηθεί πλήρως η έννοια της ερμηνείας των ονείρων σύμφωνα με την ψυχανάλυση, θα πρέπει προηγουμένως να γίνει μια αναδρομή στο έργο του Σίγκμουντ Φρόιντ και συγκεκριμένα στην μελέτη του ασυνειδήτου και της ψυχικής δομής του ατόμου, η οποία εισήχθη για τη θεραπεία των νευρωτικών ασθενών.

Σε μια συνεδρία που αφορά στην θεραπεία μιας ψυχικής νόσου το πρώτο βήμα που γίνεται είναι η διάγνωση. Είναι ιδιαίτερα σημαντική διαδικασία για να επέλθει η σωστή θεραπεία.

Η ψυχολογία της θρησκείας, είναι κλάδος της επιστήμης την ψυχολογίας που μελετά το θρησκευτικό φαινόμενο, αν και δεν υπάρχει σαφής ορισμός, θα προσπαθήσουμε να την προσεγγίσουμε μέσα από τα μέχρι τώρα γνωστά στοιχεία.

Καταρχήν, ο όρος «επώδυνος» εκλαμβάνεται εδώ με τη μεταφορική του σημασία, δηλαδή αυτού που «επηρεάζει σοβαρά την ουσία του πράγματος στο οποίο επενεργεί».

Η σημαντικότερη επιρροή της σκέψης των Watson και Pavlov στο χώρο της πρακτικής της ψυχικής υγείας υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, η διαμόρφωση της θεραπευτικής προσέγγισης που ονομάζεται συστηματική απευαισθητοποίηση, θεμελιωτής της οποίας ήταν ο Joseph Wolpe.

*Ο Έριχ Φρομ όταν μιλά εδώ για μητρική και για πατρική αγάπη, αναφέρεται στους «ιδεατούς τύπους» με την έννοια του Μαξ Βέμπερ ή σε αρχέτυπα με την έννοια του Γιουνγκ. Δεν συνεπάγεται δηλαδή ότι κάθε μητέρα και κάθε πατέρας αγαπούν τα παιδιά τους με αυτόν τον τρόπο.

Στις 15 Δεκεμβρίου του 1973, η έγκριτη Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (APA) αφαίρεσε την ομοφυλοφιλία από τις λίστες των ψυχικών διαταραχών του Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών (DSM), αποδεχόμενη ουσιαστικά τη θεωρία των φυσιολογικών διαφοροποιήσεων.

Ως οριακή (μεταιχμιακή) διαταραχή προσωπικότητας (borderline personality disorder‎) ορίζεται μία δυσλειτουργική δομή, τα χαρακτηριστικά της οποίας βρίσκονται στο «μεταίχμιο» νεύρωσης και ψύχωσης. Οι ασθενείς εμφανίζουν αστάθεια στο συναίσθημα, στις διαπροσωπικές σχέσεις και ως προς την εικόνα εαυτού.

Από την εποχή του Καρτέσιου, ελάχιστα ζητήματα έχουν απασχολήσει τους φιλοσόφους τόσο έντονα όσο ο γρίφος της συνείδησης. Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» που ο Καρτέσιος χρησιμοποίησε ως θεμέλιο της φιλοσοφίας του, αποτελούσε άμεση αναγνώριση του κεντρικού ρόλου της συνείδησης που αφορά τόσο την οντολογία (αυτό που υπάρχει) όσο και την επιστημολογία (τι γνωρίζουμε και πώς το γνωρίζουμε).

Η θεραπευτική σχέση, δηλαδή εκείνη μεταξύ ψυχοθεραπευτή και θεραπευόμενου, βασίζεται σε μια σειρά από σημαντικές συνθήκες που τίθενται είτε από τον θεραπευτή, είτε και από τα δύο μέλη. Αυτό, ονομάζεται πλαίσιο. Γιατί όμως να θέσει κάποιος πλαίσιο;

Τα τελευταία χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί μελέτες για τις ψυχικές διαταραχές και φαίνεται να εμφανίζουν μία σημαντική συσχέτιση με τη βία και το έγκλημα. Κανείς δεν αναιρεί το γεγονός, πως κάποιες ψυχιατρικές διαταραχές είναι πιθανό να μας δώσουν υπό συγκεκριμένες συνθήκες μια παραβατική συμπεριφορά.