Η εφηβεία αποτελεί ένα ιδιαίτερο μεταβατικό κομμάτι του ψυχισμού, ένα πέρασμα από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή. Πρόκειται για μια προσπάθεια απογαλακτισμού από τις γονεϊκές φιγούρες και απόκτησης μιας αυτόνομης προσωπικότητας. Η αγωνιώδης πορεία κατανόησης του Εγώ θέτει στον έφηβο υπαρξιακά ζητήματα: πώς μπορεί να υπάρξει ως μια ξεχωριστή οντότητα, μη εξαρτημένος από την οικογενειακή προστασία, ποιές είναι οι επιθυμίες του, πώς εκφράζει λόγο.

Η εμπειρία του ατόμου που πάσχει από κρίσεις πανικού είναι, αναμφισβήτητα, πολύ δύσκολη.Πολλές φορές βιώνεται σαν ένα τσουνάμι που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του, αφήνοντάς τον ανήμπορο να αντιδράσει και να έχει τον έλεγχο της κατάστασης. Όμως δεν πρέπει να αγνοούμε το βάρος εκείνων που συντροφεύουν ένα άτομο με κρίσεις πανικού.

Οι διακοπές είναι απαραίτητες και για τους δύο, θεραπευτή και θεραπευόμενο, και όχι μόνο για να φορτίσουν τις μπαταρίες τους. Τα εκλυόμενα από τη διακοπή της θεραπείας συναισθήματα είναι ένα πολύτιμο υλικό προς διερεύνηση και αξιοποίηση. Κάθε αντίδραση είναι διαφορετική και αλληλένδετη με τη θεραπευτική σχέση.

«Ένας άνθρωπος έπεσε από τον 5ο όροφο εμπορικού καταστήματος». Η είδηση μας σοκάρει, μας προκαλεί λύπη και ένα αίσθημα συμπόνιας. «Ο 38χρονος ήταν σχιζοφρενής». Η ασθένειά του μας προσφέρει μια εύκολη και άμεση εξήγηση του γεγονότος. Μας προστατεύει, συγκεκριμενοποιώντας την αμηχανία που προκαλεί ένας εξ επιλογής θάνατος.

Κάθε μαθητής που έχει επενδύσει πολύ χρόνο και κόπο για να επιτύχει στις εξετάσεις του, δύσκολα θα πιστέψει πως αυτή η περίοδος στη ζωή του, τελικά, δεν είναι τόσο κομβική όσο φαντάζεται. Είναι σχεδόν φυσικοποιημένη μια συγκεκριμένη ροή στη ζωή μας – σχολείο, εργασία, οικογένεια – χωρίς να μας δίνεται περιθώριο για καθυστερήσεις, αποτυχίες, εναλλακτικές διαδρομές.