Όλοι αναρωτιόμαστε γιατί αμέσως η σκέψη μας πάει στο αρνητικό. Όταν περιμένουμε κάτι με αγωνία, όταν αντιμετωπίζουμε μια δύσκολη κατάσταση -στη δουλειά, στην οικογένεια, στην προσωπική μας υγεία-, όλοι αναπόφευκτα σκεφτόμαστε και την αρνητική πλευρά των πραγμάτων.

Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που δεν έχει ανάγκη να συνδέεται με τους άλλους. Όλοι έχουμε μια βαθιά επιθυμία να μας συμπαθούν οι άλλοι, ακόμα και όσοι λένε πως δεν τους νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Κι όμως, ίσως σχεδόν όλοι μας προσπαθούμε να αποκτήσουμε το υπέρτατο αγαθό της σύνδεσης με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Από όλα τα ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο κανένα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από την αγάπη. Η ανάγκη μας να αγαπάμε και να αγαπηθούμε είναι ζωτικής σημασίας. Είναι σαν το νερό, τον αέρα, τον ύπνο και την τροφή που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε.

Ακούω συχνά ανθρώπους γύρω μου να λένε: “Εγώ θέλω να έχω ειλικρινείς σχέσεις”, και συνεχίζουνε λέγοντας: “Δεν μπορώ με τίποτα το ψέμα”. Από την άλλη έχω συναντήσει ανθρώπους που επιλέγουνε να ζούνε σε μία εικονική πραγματικότητα, προσπαθώντας να αποφύγουν να έρθουν αντιμέτωποι με την ίδια την αλήθεια τους, σαν να ζούνε στα υπόγεια σε μία συνεχή προσπάθεια να κρυφτούνε από το φως της αλήθειας.

Η ζήλεια συχνά παρομοιάζεται με ένα τέρας. Ένα τέρας που κατοικεί στη σκοτεινή πλευρά του νου και περιμένει την κατάλληλη αφορμή για να έρθει στο φως και να μας κατακλύσει. Αν και δεν εντάσσεται στην κατηγορία των βασικών συναισθημάτων, αποτελεί ένα ποικιλόμορφο κράμα φόβου, ανησυχίας, οργής και θλίψης.