Η εφηβεία αποτελεί την τελική δοκιμασία της κοσμοαντίληψης των ίδιων των γονιών. Το παιδί τους, το ανθρώπινο πλάσμα που μεγαλώνει στους κόλπους της οικογένειάς τους και που είναι όχι μόνο ο φορέας των επιθυμιών τους, αλλά και ο πραγματικός καταγραφέας της πρακτικής τους αλήθειας (δηλαδή του πώς οι ίδιοι το μεγάλωσαν πέρα από τις ιδέες τους), για πρώτη φορά ουσιαστικά ανοίγει το στόμα του!

Συναίσθημα και λογική, μία τραμπάλα που καθορίζει την συμπεριφορά και τις επιλογές των ανθρώπων. Επιλογές, οι οποίες δομούν μια ολόκληρη ζωή, με τους ανθρώπους, τις στιγμές, τις απώλειες, τα λάθη και τα σωστά της. Δεδομένα που υποκινούνται από συναισθήματα, τα οποία εκφράζονται άλλα σε πιο έντονο και άλλα σε πιο ήπιο τόνο.

Η συγχώρεση είναι ένα από εκείνα τα δώρα που οφείλουμε στην ψυχή μας όταν έχει νοιώσει πόνο, προδοσία, εγκατάλειψη, πικρία και παράπονο. Είναι εκείνη η αποτοξίνωση από την παγίδα του μίσους και της επιθυμίας για αντεκδίκηση, αισθήματα βλαβερά που μόνο πόνο και δηλητήριο γεμίζουν την ψυχή και τη ζωή μας, εμποδίζοντας την εξέλιξη και την πρόοδό μας μέσα στη ζωή.

Γράφει ο Arun Gandhi: Θα σας μιλήσω για τον παππού μου. Για μένα, δεν ήταν ο σπουδαίος Μαχάτμα Γκάντι που σεβόταν ολόκληρος ο κόσμος, μόνο ο «Μπάπου», ο ευγενικός παππούς για τον οποίο μου μιλούσαν συχνά οι γονείς μου.

Η Μαρία, ήδη από τα λίγα λόγια που ανταλλάξαμε στο σύντομο τηλεφώνημα μας, μου φάνηκε πως ήταν ευάλωτη, εύθραυστη, «καρφωμένη» στο παιδικό της κομμάτι. Έδειχνε να φοβάται τον πραγματικό κόσμο, τον «ενήλικο» κόσμο των ανθρώπων. Ήρθε συνοδευμένη με τον άνδρα της στην πρώτη συνεδρία, τον οποίο άφησα να καθήσει μαζί μας στην αίθουσα.