Στη ζωή υπάρχουν φορές, όπου είναι απαραίτητο να διατυπώνονται ερωτήματα, τα οποία αναζητούν απαντήσεις. Πολλά από αυτά ενδέχεται να είναι ανούσια, άλλα όμως είναι πολύ σημαντικά.

Όταν είσαι μικρός βιάζεσαι να μεγαλώσεις και όταν αυτό γίνει πια πραγματικότητα συνήθως δε σου αρέσει. Εκφράσεις, όπως «Αχ να γινόμουν και πάλι παιδί!» ή «Μα τι ωραία αυτά τα παιδικά χρόνια» πλημυρίζουν συχνά το μυαλό. Τι είναι αυτό που σε αγχώνει, όμως, τόσο και μόνο στην ιδέα ότι φορτώνεσαι άλλον έναν χρόνο στην «πλάτη» σου;

Κάθεσαι και κοιτιέσαι στον καθρέπτη (ή κοιτάζεις έναν παγετώνα όπως στη φωτό). «Ποιος είμαι;» σκέφτεσαι. Η απάντηση δεν έρχεται από την άλλη μεριά. Και εκεί γεννιέται η αγωνία. «Πρέπει να βρω ποιος είμαι. Αλλιώς δε θα μπορώ να ηρεμήσω».

Ο ψυχαναλυτής Άνταμ Φίλιπς είπε ότι η απαίτηση να είμαστε ευτυχισμένοι υπονομεύει τη ζωή μας. Κάθε ζωή περιλαμβάνει πόνο και ευχαρίστηση, και αν προσπαθήσουμε να αποβάλουμε τον πόνο και να τον πνίξουμε με ευχαρίστηση, ή να τον μπερδέψουμε ή να αποσπάσουμε τον εαυτό μας ή κάποιον άλλο από αυτόν, τότε δεν μαθαίνουμε να τον αποδεχόμαστε και να τον τροποποιούμε. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το βιβλίο Το βιβλίο που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου της Philippa Perry.

Οι επιστήμονες έκαναν μια παρατήρηση κατά τη διάρκεια ενός πειράματος της ανταπόκρισης των μητέρων προς τα μωρά τους. Κι αυτό ήταν το πόσο δύσκολο ήταν για πολλές μαμάδες να μη χαμογελούν όταν κοιτούσαν το μωρό τους. Αυτό δείχνει πόσο ισχυρά είναι τα μηνύματα του βρέφους και πόσο καλά είμαστε προγραμματισμένοι να αντιδρούμε σ’ αυτά.