Τώρα τελευταία, στα διαλείμματα 3 παιδιά από την ΣΤ’ τάξη έρχονται στο θρανίο μου και με ενοχλούν. Στο θρανίο κάθομαι μόνος μου. Μου παίρνουν την τσάντα και τα τετράδια και τα πετάνε ο ένας στον άλλον ή στο πάτωμα, με σπρώχνουν και με κλωτσάνε.

O σχολικός εκφοβισμός: η σκόπιμη και συνειδητή επιθυμία να βλάψουμε τον άλλο και να τον/ την υποβάλουμε σε κατάσταση πίεσης. Μια κατάσταση που επιλέγεται να γίνεται θέμα συζήτησης στα ΜΜΕ, κάθε φορά που ένα παιδί χάνεται! Γιατί; Γιατί να μην αποτελεί καθημερινότητα η καταπολέμηση του; Γιατί να μην ασχολούνται οι εκάστοτε πολιτικοί και “πολιτικάντηδες” με αυτό το θέμα καθημερινά;

Αν κάνετε μια επίσκεψη σε ένα γυμναστήριο της γειτονιάς σας θα παρατηρήσετε ίσως περισσότερους άνδρες απ’ ότι γυναίκες να γυμνάζονται, να τρέχουν αρκετές ώρες στο διάδρομο, να σηκώνουν με μανία πολλά βάρη κοιτάζοντας ταυτόχρονα τον εαυτό τους ή μάλλον συγκεκριμένες περιοχές του σώματός τους στον καθρέφτη και ξεφυσώντας καταϊδρωμένοι στο τέλος της προσπάθειας να χαμογελάνε όλο καμάρι μόνοι τους, κοιτάζοντας στον καθρέφτη ή αν υπάρχει γνωστός που γυμνάζεται να στραφούν σε αυτόν να μοιραστούν το κατόρθωμά τους.

Σώμα, κορμί, βάρος, καλούπι · παχύσαρκος, χοντρός, αδύνατος, κοκαλιάρης. Τόσες λέξεις περιγράφουν και προσπαθούν να κατηγοριοποιήσουν τον τύπο του σώματος προσθέτοντας «ετικέτες» σα να πρόκειται για προϊόν προς πώληση. Μήπως τελικά όσο κυνικά κι αν ακούγεται, το σώμα μας αποτελεί μια ιδέα άκρως αξιοποιήσιμη και κερδοφόρα για το χώρο του καταναλωτισμού και του μάρκετινγκ;

Η παιδική σεξουαλική κακοποίηση αποτελεί ένα αποκρουστικό για την κοινωνία φαινόμενο και για την αποτελεσματική παρέμβαση, αντιμετώπιση και τον τερματισμό της, έχει τεράστια σημασία η έγκαιρη αναγνώριση ορισμένων χαρακτηριστικών ενδείξεων από την πλευρά του παιδιού-θύματος, από το ευρύ οικογενειακό περιβάλλον, το σχολείο ή άλλο εμπλεκόμενο στη ζωή του κοινωνικό φορέα ή άτομο, οι οποίες πιθανόν να οφείλονται σε υφιστάμενη και ακούσια σεξουαλική πράξη.