«Φοβάμαι να αγαπήσω, να εμπιστευτώ, να αφεθώ, να μοιραστώ, να πλησιάσω, να έρθω κοντά, να νιώσω, να..., να..., να... φοβάμαι να ζήσω». Κι ενώ ως ενός ορισμένου σημείου ο ρόλος του φόβου είναι χρήσιμος και προστατευτικός (αλίμονο αν αγαπούσαμε, εμπιστευόμασταν και αφηνόμασταν αδιακρίτως σε όποιον γνωρίζαμε χωρίς να υπάρξει προηγουμένως το απαραίτητο φιλτράρισμα), όταν ξεπερνάει το σημείο αυτό, τότε εύκολα μετατρέπεται από προστασία σε εμπόδιο.

Όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα το παιδί κοιμάται στο κρεβάτι των γονιών του τόσο πιο δύσκολη θα είναι η μετάβαση στο δικό του δωμάτιο. Οι λόγοι για τους οποίους καλό είναι το παιδί να κοιμάται στον χώρο του αναφέρθηκαν εκτενώς στο άρθρο «Το παιδάκι μας κοιμάται μαζί μας, στο κρεβάτι μας… Πού είναι το κακό σ’ αυτό;». Εδώ, προχωράμε στο επόμενο στάδιο και καταγράφουμε τεχνικές με τις οποίες η μετάβαση αυτή μπορεί να γίνει με πιο «ανώδυνο» τρόπο.

Τόσο ο γονιός όσο και το παιδί καλό είναι να αποδεχθούν ότι το σχολείο και η μελέτη στο σπίτι είναι υποχρέωση του μαθητή και όχι του γονέα! Γι’ αυτό, εξαρχής, ο γονιός μπορεί να ξεκαθαρίσει στο παιδί ότι «Το σχολείο και το διάβασμα είναι δική σου ευθύνη» και βέβαια να το πιστεύει και να το τηρεί και ο ίδιος!

Πόσο οικείες σας ακούγονται οι παραπάνω φράσεις; Λέγονται συχνά ανάμεσα σε «συζητήσεις» γονέων με τα παιδιά τους, συζύγους, συγγενείς, φίλους… Είναι ο βασικός τρόπος επικοινωνίας μας. Αυτό μας έχουν διδάξει, αυτό συνεχίζουμε να κάνουμε… Καταρχάς, να υπενθυμίσουμε ότι ο διάλογος αποτελείται από, τουλάχιστον, έναν ομιλητή κι έναν ακροατή. Ωστόσο, και οι δύο άνθρωποι πρέπει να μιλάνε, και οι δύο χρειάζεται να ακούνε.

Τι θα γίνει εάν ο πιλότος ζητήσει από το πλήρωμα να αποφασίσει την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει το αεροσκάφος; Ο προορισμός είναι σίγουρα γνωστός... όμως η επιλογή της πορείας είναι μια άλλη ιστορία.

Τι γίνεται όταν εκείνος στον οποίο αντιστοιχεί η εξουσία, δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη που του αντιστοιχεί;