Ο όρος «ηθική παρενόχληση» αναφέρεται σε διάφορες μορφές και μεθόδους συστηματικής και ύπουλης ψυχολογικής βίας μεταξύ ενηλίκων, με στόχο την ταπείνωση, απομόνωση και απομάκρυνση ενός ατόμου από την εργασία του, ή οποιονδήποτε άλλο χώρο και περίσταση.

Για να μιλήσουμε για τους θυμούς στα χαρισματικά παιδιά είναι σημαντικό να ορίσουμε τι σημαίνει ο όρος ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ και τι σημαίνει ο όρος ΘΥΜΟΣ.
Χαρισματικά παιδιά (με την έννοια της χαρισματικότητας ή το ταλέντο) είναι τα παιδιά που αναπτύσσουν ικανότητες, σε κάθε επίπεδο ανάπτυξης, που έχει το 1-2% των ατόμων του γενικού πληθυσμού (Τσιάμης, Α. 2006, σελ.12).

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ο καθένας μας μπορεί να θυμώσει. Αυτό είναι εύκολο. Το να θυμώσουμε όμως με τον σωστό άνθρωπο, για το σωστό λόγο και με το σωστό τρόπο, δεν είναι και τόσο εύκολο. Ο θυμός δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις ο ίδιος. Ερμηνεύεται μέσα στο πλαίσιο στο οποίο συμβαίνει. Μπορεί να καλύπτει ένα άλλο συναίσθημα, ή να μετατοπίζεται προς διαφορετικό άτομο από αυτό που συνδέεται.

Ο θυμός θεωρείται σε σχέση με άλλα συναισθήματα -όπως η χαρά και λιγότερο η θλίψη που γίνονται εύκολα ανεκτά από τους γονείς και από την κουλτούρα μας - το πιο δύσκολο συναίσθημα που χρειάζεται να εκφράσει ένα παιδί. Αυτό συμβαίνει, διότι συχνά η εκδήλωση του παρερμηνεύεται ή παρεμποδίζεται από τους γονείς, από τους δασκάλους στο σχολείο, ιδιαίτερα μάλιστα, εάν φτάσει σε ακραίο βαθμό.  

Στους περισσότερους από εμάς μπορεί να υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή μας που αισθανθήκαμε να βγαίνουμε εκτός εαυτού και να μην μπορούμε να ελέγξουμε το θυμό μας. Τι συμβαίνει όμως εάν αυτό είναι κάτι που υπάρχει μέσα στην καθημερινότητα μας;

Αγαπημένε μου γονιέ, Θυμάσαι;
Κάθε φορά που θύμωνα μου έλεγες να σωπαίνω.
Κάθε φορά που θύμωνα μου έλεγες οτι αυτό δεν είναι δείγμα σεβασμού στο πρόσωπό σου.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη: Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, αυτό είναι εύκολο. Αλλά να θυμώνεις με το σωστό άτομο, και στο σωστό βαθμό, και τη σωστή στιγμή, και για τον σωστό σκοπό, και με τον σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι στη δύναμη του καθενός, δεν είναι εύκολο.

Ποιος σας κάνει να θυμώνετε; -Οι άνθρωποι! -Οι συνθήκες γύρω μου! -Φτάνει! Κουράστηκα! -Θέλω επιτέλους να ξεφύγω από όλους και όλα, δεν αντέχω! -Και; Δεν έχω δικαίωμα να θυμώσω;

Ελβετή ψυχίατρος που διατύπωσε τη θεωρία για τα πέντε στάδια του πένθους. Η θεωρία αυτή χρησιμοποιείται σήμερα ευρέως με σκοπό να βοηθήσει το άτομο να διαχειριστεί την απώλεια και το θάνατο.

Προσωπική ζωή
Η Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος γεννήθηκε στην Ελβετία στις 8 Ιουλίου 1926 και ήταν το πρώτο παιδί από τα τρίδυμα της οικογένειας.

Όλοι θέλουμε να είμαστε σωστοί γονείς. Τι σημαίνει όμως αυτό; Είναι ένας στόχος που μπορούμε να πετύχουμε βασιζόμενοι απλά και μόνο στην αγάπη που νιώθουμε για το παιδί μας; Σαφώς και όχι γιατί η γονεϊκή διαπαιδαγώγηση είναι μια συνεχής προσπάθεια να αναδείξουμε τις ικανότητες των παιδιών και πάνω από όλα να τα βοηθήσουμε να πιστέψουν στον εαυτό τους.

Μιλώντας τη γλώσσα του παραδόξου, παραθέτω μερικούς πρακτικούς τρόπους, για να κατανοηθούν τα λογικά αδιέξοδα, που λίγο ως πολύ, οι περισσότεροι άνθρωποι φτάνουμε, καθώς αλληλοσχετιζόμαστε, δίχως πάντα να έχουμε επίγνωση, τι ακριβώς κάνουμε και πως αυτό επηρεάζει τις σχέσεις μας:

Αγάπα τον εαυτό σου! Είναι η πιο συχνή συμβουλή αυτοβοήθειας που διαβάζουμε και ακούμε και υπάρχει πολύ καλός λόγος γι αυτό. Ακούμε πως αν κάποιος άνθρωπος καταφέρει να το πετύχει τότε όλα του τα εσωτερικά προβλήματα θα μειωθούν δραστικά, αν όχι θα εξαφανιστούν.

“Ποιος πήρε το τυρί μου;” Αυτό ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα για την απώλεια και, μάλιστα, για το πώς η απώλεια μπορεί να μετασχηματιστεί σε ευκαιρία. Οι ειδικοί υποστηρίζουν πως όλες οι αλλαγές, ακόμη και οι θετικές, εμπεριέχουν πένθος, όπως και ότι όλες οι απώλειες απαιτούν αλλαγή.

Λίγα λόγια για την Νοητική Υστέρηση (ΝΥ)

Η νοητική υστέρηση αποτελεί μια πολύμορφη παθολογική κατάσταση, η οποία συνυφαίνεται με σημαντικούς περιορισμούς στη νοητική λειτουργικότητα και στη προσαρμοστική ικανότητα του ατόμου. Εκδηλώνεται κατά την αναπτυξιακή περίοδο και συγκεκριμένα πριν την ηλικία των 18 ετών. Ο βαθμός της νοητικής υστέρησης διαπιστώνεται μέσω της μέτρησης της νοημοσύνης του ατόμου με την χορήγηση σταθμισμένων τεστ, που σκοπό έχουν να εκφράσουν αριθμητικά το δείκτη νοημοσύνης του (ΙQ τεστ).

Όλοι καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ανεπίγνωστων «κραυγών» για αγάπη. Στη οικογένεια, ανάμεσα σε φίλους, σε συντροφικές σχέσεις, σ’ αυτές των γονέων με τα παιδιά τους, στην δουλειά, στον δρόμο… Όπου βλέπεις δύο, ή περισσότερους να τσακώνονται, ή να επικρίνουν πάντα το ίδιο μοτίβο: Είναι σαν να ακούς να λένε: «Δεν πήρα –γι’αυτό- δεν έχω μέσα μου αγάπη. Πονάω που ακόμα δεν αγαπήθηκα –καθόλου ή αρκετά- που δεν την ανακάλυψα.

Χτυπάς άραγε την πόρτα μας, να κάνεις τι; να πετύχεις τι; Ποιος σε έστειλε; έχεις μήπως κάποιο μήνυμα να αφήσεις φεύγοντας; Μήπως κρατάς κανένα δώρο και δεν το βλέπω ο στραβός; Τι να κάνω δεν ξέρω... αλλά σίγουρα δε μου επιτρέπεται να σου ανοίξω την πόρτα. Αναρωτιέμαι μήπως γίνομαι αγενής, σχώρα με. Αλλά, δε σε ξέρω πώς περιμένεις να σου ανοίξω το σπιτικό μου; Κοιτάω από το ματάκι σαστισμένος, προσπαθώντας να καταλάβω, να θυμηθώ αν σε ξέρω και δε σε αναγνωρίζω.

Άλλο πράγμα είναι ο θυμός και άλλο το άγχος. Μερικές φορές το ένα είναι συνέπεια του άλλου, αλλά όχι πάντα. Κάποιοι άνθρωποι θυμώνουν λόγω άγχους. Άλλοι αγχώνονται εξαιτίας του θυμού.

Έχει παρατηρηθεί ότι πολλοί άνθρωποι αντιδρούν με μεγάλη συναισθηματική ένταση στο ενδεχόμενο μιας πραγματικής ή φανταστικής εγκατάλειψης. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που στη σκέψη πως κάποιος σημαντικός άλλος θα τους εγκαταλείψει καταλαμβάνονται από έντονο άγχος, απόγνωση ή αντίθετα αποστασιοποιούνται με στόχο να παραμείνουν ασφαλείς.

Ένα θεμελιώδες πράγμα που πρέπει να θυμάται κάποιος είναι ότι μόνο μέσω της επαφής με τον ψυχολογικό πόνο ανοίγει η πόρτα προς την απελευθέρωση από αυτόν, προς την υπέρβασή του: μόνο μέσω της επαφής με τον ψυχολογικό πόνο.

Στη εφηβεία ορισμένες συμπεριφορές μπορεί να κάνουν τους γονείς να αρχίσουν να ανησυχήσουν όταν υπερβαίνουν το εύρος του "φυσιολογικού".