Τα πρώτα χρόνια ζωής κρίνονται πολύ σημαντικά για τη μετέπειτα υγεία των παιδιών κατά την ενήλική ζωή τους, τόσο βιολογικά, όσο και συναισθηματικά και ψυχικά. Τα πρώτα αυτά ευάλωτα χρόνια είναι ιδιαίτερα σημαντικά καθώς οι γονείς είναι αυτοί οι οποίοι παίζουν τον πρωταρχικό ρόλο στη ζωή των παιδιών διαμορφώνοντας και παρέχοντας το πλαίσιο κοινωνικού ελέγχου, της αυτοεκτίμησης και το αίσθημα του ανήκειν.

Πως απεικονίζεται ο «τρελός» στο κινηματογράφο; Συνήθως όχι και πολύ ευχάριστα η αλήθεια είναι. Πολλές είναι οι ταινίες που διαδίδουν διάφορα λανθασμένα στερεότυπα για την ψυχική ασθένεια. Στο πλαίσιο «η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια» η 7η τέχνη έχει μια ζοφερή συνεισφορά στο στίγμα της ψυχικής ασθένειας.

H στιγματοποίηση ατόμων με ψυχικές διαταραχές είναι δυστυχώς κοινή πρακτική σε πληθώρα ΜΜΕ, με κίνητρο τη μεγαλύτερη και ταχύτερη διάδοση σχετικών ειδήσεων ή απλά λόγω άγνοιας. Χαρακτηρισμοί όπως «τρελός», «ψυχοπαθής», «ψυχάκιας» και άλλοι, όχι λιγότερο προσβλητικοί χρησιμοποιούνται πολύ συχνά, ενώ εξίσου συνηθισμένη είναι η σύνδεση αυτών των ατόμων με το έγκλημα, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία ή αν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά.

Μια διαδικτυακή διεθνής έρευνα: Ψυχοκοινωνική άνθηση, ψυχολογική δυσφορία και εσωτερικευμένο στίγμα σε γονείς ενηλίκων παιδιών, που έχουν διαγνωστεί με σχιζοφρένεια.

Οι άνθρωποι με κατάθλιψη ή άγχος που εμφανίζουν Αλτσχάιμερ εκδηλώνουν συχνά τα πρώτα συμπτώματα αυτής της συχνότερης μορφής άνοιας σε πιο μικρή ηλικία, σε σχέση με όσους, επίσης, παθαίνουν τη νευροεκφυλιστική νόσο αλλά δεν έχουν άγχος ή κατάθλιψη. Αυτό είναι το συμπέρασμα μίας νέας αμερικανικής επιστημονικής μελέτης, της πρώτης που κάνει αυτήν τη συσχέτιση.

Η σχιζοφρένεια αποτελεί μια διαταραχή η οποία επηρεάζει την καθημερινότητα ενός ατόμου ως προς τον τρόπο που σκέφτεται, τον τρόπο που ζει και τον τρόπο που βιώνει συναισθήματα.

Όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια, φλέγον θέμα της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας αποτελεί η σχιζοφρένεια. Τι είναι όμως σχιζοφρένεια; Ποια τα συμπτώματα και ποια τα αίτιά της; Υπάρχει θεραπεία για αυτή την ασθένεια; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα, πρόκειται να απαντηθούν παρακάτω βάση ερευνών που έχουν πραγματοποιηθεί.

"Η συνείδηση μοιάζει με συντριβάνι που παιχνιδίζει στον ήλιο και ξαναβυθίζεται στη μεγάλη υπόγεια δεξαμενή του υποσυνείδητου από όπου πηγάζει."
Σίγκμουντ Φρόυντ

“Ο κόσμος φαίνεται διαφορετικός ή ακόμη και μη πραγματικός”.. Η σχιζοφρένεια είναι μία πολύ παρεξηγημένη διαταραχή, καθώς επικρατούν ακόμη στην κοινωνία μας πολλοί μύθοι και εσφαλμένες πεποιθήσεις σχετικά με αυτήν.

Η πρώτη εμφάνιση της σχιζοφρένειας γίνεται είτε στην όψιμη εφηβεία είτε αργότερα στη νεαρή ενήλικη ζωή. Ηλικιακά στους άνδρες μπορεί να ξεκινήσει από τα 15 έως τα 25 έτη ενώ στις γυναίκες το ηλιακό φάσμα είναι κάπως ευρύτερο αφού ξεκινά από τα 15 φτάνοντας έως τα 35 έτη, γι αυτό και θα λέγαμε σύμφωνα με τα παραπάνω στοιχεία πως είναι αρκετά πιο σπάνιο να εμφανιστεί στην παιδική ηλικία.

Στον χώρο της ψυχολογίας έχουμε συχνά μελετήσει την σχέση του σώματος και της ψυχής. Το σώμα μας θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί την ένδειξη ότι το άτομο καταφέρνει ή όχι να ισορροπήσει ανάμεσα στον εσωτερικό και εξωτερικό του κόσμου.

Το χιούμορ αποτελεί αντικείμενο μελέτης της ανθρώπινης συμπεριφοράς που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον κλάδο της θετικής ψυχολογίας, η οποία επιδιώκει μια αποδέσμευση από την ψυχοπαθολογία και τις αρνητικές συμπεριφορές, καθώς επιχειρεί να αναδείξει τα θετικά στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητα των ατόμων και να ενισχύουν τις «δυνάμεις» (strengths) τους, σε μια συνολική προσπαθεια προαγωγής της ευημερίας και της ανθεκτικότητας των ατόμων.

Αντί να προσπαθούν να προσδιορίσουν τους παράγοντες που πυροδοτούν τα επεισόδια της σχιζοφρένειας, τα ψυχολογικά μοντέλα επιδιώκουν κατά κανόνα να ερμηνεύσουν τις διεργασίες οι οποίες βρίσκονται στη βάση των διαφορετικών εμπειριών που αναφέρουν οι πάσχοντες.

Οι διαταραχές στην πρόσληψη των αισθητήριων πληροφοριών συνήθως λαμβάνουν τη μορφή ψευδαισθήσεων ή παραισθήσεων. Συχνά, γίνεται κάποια σύγχυση μεταξύ των δύο αυτών όρων.

Τα τελευταία χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί μελέτες για τις ψυχικές διαταραχές και φαίνεται να εμφανίζουν μία σημαντική συσχέτιση με τη βία και το έγκλημα. Κανείς δεν αναιρεί το γεγονός, πως κάποιες ψυχιατρικές διαταραχές είναι πιθανό να μας δώσουν υπό συγκεκριμένες συνθήκες μια παραβατική συμπεριφορά.

«Παρανοϊκός είναι εκείνος που αρχίζει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του» είχε πει κάποτε ο Αμερικάνος συγγραφέας William Burroughs. Πράγματι, η «παράνοια» ορίζεται ως η αντίληψη που έχει το άτομο συνοδευόμενη από αισθήματα δυσπιστίας, καχυποψίας, έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στους άλλους καθώς και υπερευαισθησίας και υπερεκτίμησης για τον εαυτό του.

Με βάση αδιάσειστα στοιχεία από μια επαναθεώρηση υπάρχουσας έρευνας, η Ευρωπαϊκή Ψυχιατρική Ένωση (EPA) εξέδωσε νέες κατευθυντήριες γραμμές για την προώθηση της άσκησης ως βασική πρόσθετη θεραπεία για προβλήματα ψυχικής υγείας.

Με βάση ποια κριτήρια θα μπορούσαμε άραγε να ξεχωρίσουμε τη "μη φυσιολογική" από τη "φυσιολογική" συμπεριφορά;
Ορισμένα από τα χαρακτηριστικά της ψυχοπαθολογίας είναι:

Η σύγχρονη εφαρμογή της ψυχοχειρουργικής ξεκίνησε τη δεκαετία του 1930, όταν δύο Πορτογάλοι νευρολόγοι, ο Egas Moniz και ο Almeida Lima, άρχισαν να αποκόπτουν τις συνδέσεις προς και από τους μετωπιαίους λοβούς σε ανθρώπους με "ψυχονεύρωση''.

Αν μπορούμε να δανειστούμε μια κατάσταση από την φυσιολογική ζωή που να μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια την ψύχωση, αυτή είναι η ονειρική μας δραστηριότητα στην οποία όταν ο μηχανισμός της λογοκρισίας δεν είναι ικανός να συγκρατήσει το πρωτόγονο υλικό, το όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη.