Αναπτυξιακή θεώρηση του πένθους: Όταν ένα παιδί χάνει ένα αγαπημένο του πρόσωπο όπως είναι οι γονείς του, τα αδέλφια του, ο παππούς, η γιαγιά, ο κόσμος του αλλάζει ριζικά. Ως γονείς νιώθουμε αβεβαιότητα για το πώς να το στηρίξουμε.

Κατά τη διάρκεια της χρονιάς που πέρασε, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχασες κάποιον ή κάτι που θεωρούσες δεδομένο μέχρι εκείνη τη στιγμή…

Οι άνθρωποι στο πέρασμα τους από την ζωή διαγράφουν πορείες. Σε αυτές συναντώνται μεταξύ τους, ενώ μοιράζονται τον δικό τους εσωτερικό κόσμο, με αυτόν που βλέπουν γύρω τους. Με προσλαμβάνουσες τις αισθήσεις, τον νου αλλά και την συμπεριφορά τους, χαράσσουν διαδρομές.

Το καταθλιπτικό άτομο αισθάνεται ένα εσωτερικό κενό, υπαρξιακή απόγνωση και ότι τίποτα δεν έχει νόημα.
Η καταθλιπτική διαταραχή χαρακτηρίζεται κυρίως από συναίσθημα λύπης, αλλά και όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να βάλει κανείς με το νου του: άγχος και συναισθήματα ενοχής, τύψεις, θυμός, μίσος, ανία, κούραση, απελπισία, θλίψη μάλλον παρά λύπη, επίσης φόβος, συναισθήματα που δηλώνουν ψυχικό πόνο και απαισιοδοξία.

Ελβετή ψυχίατρος που διατύπωσε τη θεωρία για τα πέντε στάδια του πένθους. Η θεωρία αυτή χρησιμοποιείται σήμερα ευρέως με σκοπό να βοηθήσει το άτομο να διαχειριστεί την απώλεια και το θάνατο.

Προσωπική ζωή
Η Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος γεννήθηκε στην Ελβετία στις 8 Ιουλίου 1926 και ήταν το πρώτο παιδί από τα τρίδυμα της οικογένειας.

Οι ιστότοποι και οι διαδικτυακές εφαρμογές μέσω των οποίων οι χρήστες μπορούν να αλληλεπιδρούν και να δημοσιεύουν περιεχόμενο της επιλογής τους, χαρακτηρίζονται ως μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Swar & Hameed, 2017).

Μήπως ήρθε η ώρα να αρχίζουν να γκρεμίζονται τα κουτάκια που με τόσο κόπο οργάνωσες; Κουτάκια που φέρνουν δυσλειτουργία, μπερδέματα και μπλοκαρίσματα; Θα αναρωτιέσαι γιατί να πας σε ψυχολόγο, ψυχοθεραπευτή; Αφού έχεις τόσους καλούς φίλους που σε ακούνε και περιμένουν να σου δώσουν την λύση, αφού έχεις οικογένεια που αντέχει τις δυσκολίες και τα φορτία σου. Αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις εσύ την μαγική λύση σε όλα τα προβλήματα σου, αφού στους γύρω σου τα καταφέρνεις να τους δίνεις επιλογές.

Mιλώντας για την απώλεια και το πένθος E-learning σεμινάριο στην πλατφόρμα εκπαίδευσης tetedu.gr

Το πένθος τόσο στα παιδιά όσο και στους ενήλικες έχει απασχολήσει αρκετά την επιστήμη της Ψυχολογίας και δεν είναι λίγες οι έρευνες και οι μελέτες που έχουν γίνει με αφορμή αυτό.

Ο φόβος παραλύει, ο φόβος μουδιάζει, ο φόβος μας κάνει να αμφισβητούμε τον εαυτό μας και τις ικανότητές μας.

“Ποιος πήρε το τυρί μου;” Αυτό ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα για την απώλεια και, μάλιστα, για το πώς η απώλεια μπορεί να μετασχηματιστεί σε ευκαιρία. Οι ειδικοί υποστηρίζουν πως όλες οι αλλαγές, ακόμη και οι θετικές, εμπεριέχουν πένθος, όπως και ότι όλες οι απώλειες απαιτούν αλλαγή.

Την απώλεια την συσχετίζουμε συχνά με το πένθος και το θάνατο, το οποίο είναι λάθος όμως.

Η απώλεια και το πένθος μπορεί να συσχετιστούν με διάφορα ερεθίσματα όπως είναι η απόλυση, η παραίτηση, μία παλίνδρομη κύηση, η υπογονιμότητα, ο κορωνοϊός για όλα όσα αλλάξανε, ένα διαζύγιο, έντονα οικονομικά προβλήματα, η μετακόμιση σε ένα άγνωστο περιβάλλον, η αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος ή θέσης, η απομάκρυνση από φίλους και οικογένεια, ο χωρισμός.

Μήπως συχνά αισθάνεσαι πως περιβάλλεσαι από ένα ακατανόητο κενό μέσα σου; Η εργασία, η σχέση, η ζωή σου ολοκλήρωρη μοιάζει να μην σου αρέσει. Νιώθεις πως δεν μπορείς να απολαύσεις τις μικρές καθημερινές χαρές, νιώθεις να απέχεις συναισθηματικά από όσα συμβαίνουν γύρω σου;

Είχαμε την χαρά να φιλοξενήσουμε τον Δρ. Γιάννη Γραμματόπουλο, ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή, Συντονιστή Εκπαίδευσης του Τμήματος Επιστημονικής Τεκμηρίωσης και Εκπαίδευσης (ΤΕΤΕ) του Κέντρου Παιδιού και Εφήβου, στο Psychology.gr σε μια αποκλειστική συνέντευξη!

Χτυπάς άραγε την πόρτα μας, να κάνεις τι; να πετύχεις τι; Ποιος σε έστειλε; έχεις μήπως κάποιο μήνυμα να αφήσεις φεύγοντας; Μήπως κρατάς κανένα δώρο και δεν το βλέπω ο στραβός; Τι να κάνω δεν ξέρω... αλλά σίγουρα δε μου επιτρέπεται να σου ανοίξω την πόρτα. Αναρωτιέμαι μήπως γίνομαι αγενής, σχώρα με. Αλλά, δε σε ξέρω πώς περιμένεις να σου ανοίξω το σπιτικό μου; Κοιτάω από το ματάκι σαστισμένος, προσπαθώντας να καταλάβω, να θυμηθώ αν σε ξέρω και δε σε αναγνωρίζω.

Στην ζωή όλοι ενίοτε, θα βιώσουμε την απουσία και τον πόνο του αποχωρισμού, για ότι αγαπάμε. Πως μπορεί όμως να υπάρξει όφελος, για κάτι που ευαισθητοποιεί τις χορδές τις καρδιας και προξενεί πόνο;

Η Elisabeth Kübler-Ross ηταν Ελβετίδα ψυχίατρος και μία από τις πρώτες προσωπικότητες που μελέτησαν το θάνατο και την πορεία προς αυτόν. Η οπτική της για το τελικό αυτό στάδιο ανάπτυξης του ανθρώπου αναμφίβολλα μπορεί να χαρακτηριστεί ανώτερη. Τα ακόλουθα αποφθέγματα μαρτυρούν την οπτική της για την αγάπη, το θάνατο μα προπαντός για το πως να γευτεί, να νιώσει και να ζήσει κάποιος τη ζωή του.

Μπροστά στον ανθρώπινο και σκληρό ψυχικό πόνο της απώλειας, οι επιστημονικές θεωρήσεις φαίνονται αδύναμες στο να απαλύνουν την πληγή. Το άτομο που πενθεί, θρηνεί ψυχικά και σωματικά. Η «για πάντα» στέρηση του αγαπημένου του προσώπου ξεδιπλώνει έντονα υπαρξιακά ερωτήματα.

Ένα από τα πιο στρεσογόνα γεγονότα που αντιμετωπίζει μια οικογένεια είναι η διαδικασία του διαζυγίου, το οποίο μπορεί να επιφέρει σοβαρές συνέπειες στην εξέλιξη και μετέπειτα πορεία ενός γονέα και ενός παιδιού. Η διαδικασία του διαζυγίου αποτελεί μια σημαντική αλλαγή στις ζωές των μελών της οικογένειας, μιας και αλλάζει το σύστημα.

H 10η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τη Διεθνή Ένωση για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας και τη διεθνή επιστημονική κοινότητα ως η Παγκόσμια Ημέρα για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, προκειμένου να ενεργοποιηθεί η κοινή γνώμη με στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του πληθυσμού στα πεδία της πρόληψης της αυτοκτονίας και των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών.