Όσο πολύπλοκη και απρόβλεπτη κι αν είναι η ζωή μας, με κάποιον τρόπο καταφέρνουμε να κατανοούμε τον κόσμο, τον εαυτό μας και τους άλλους. Πως όμως το κάνουμε αυτό;

Το κύριο συμπεριφοριστικό μοντέλο ανάπτυξης και διατήρησης του άγχους διατυπώθηκε από τον Mowrer (1947). Το μοντέλο των δύο σταδίων του Mowrer υποστηρίζει ότι ο φόβος για ένα συγκεκριμένο ερέθισμα αποκτάται μέσω της κλασικής εξαρτημένης μάθησης και διατηρείται μέσω της συντελεστικής εξαρτημένης μάθησης.

Η ειδική (ή, όπως ονομαζόταν παλιότερα, «απλή») φοβία είναι ένας μη ρεαλιστικός φόβος για ένα συγκεκριμένο ερέθισμα.

Ο ψευδής εαυτός, ή αλλιώς η πλασματική αίσθηση του εαυτού είναι μια παραπλανητική αίσθηση του εαυτού και μια συγκάλυψη του. Αυτή η πλασματική αίσθηση του εαυτού είναι αυτό στο οποίο ο Αλβέρτος Αϊνστάιν αναφερόταν ως «μια οπτική ψευδαίσθηση συνειδητότητας».

Η κατάθλιψη ανήκει στις διαταραχές διάθεσης και εμποδίζει τα άτομα να ακολουθήσουν μια ομαλή ζωή σε κοινωνικό, οικογενειακό και εργασιακό επίπεδο.

Λίγοι και μάλιστα με αποτυχημένο τρόπο θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι οποιαδήποτε δράση και οποιαδήποτε έργο δεν απαιτεί την επένδυση ενέργειας σε οποιαδήποτε μορφή της. Η αλήθεια είναι ότι για την παραγωγή ορισμένου έργου απαιτείται ένα συγκεκριμμένο ποσοστό ενεργείας που θα «μεταλλαχθεί» στο τελικό έργο.

Κάθε χρόνο περίπου 70.000 άνθρωποι παγκοσμίως χάνουν τη ζωή τους εξαιτίας της υπερβολικής δόσης ουσιών, κατά κύριο λόγο ναρκωτικών, το λεγόμενο overdose. Το overdose είναι η χρήση μιας ουσίας, συνήθως ναρκωτικής, σε ποσότητα παραπάνω από την κανονική και έχει ως αποτέλεσμα επιβλαβή για τον οργανισμό συμπτώματα ή και θάνατο.

Η θεωρία του ερεθίσματος και της απόκρισης διαμορφώθηκε κυρíως απó τoυς Clark L. Hull, John Dollard και Neal E. Miller, την ίδια περίπου εποχή που ο Skinner διατύπωνε τη θεωρία του για τη συντελεστική εξαρτημένη μάθηση. Επικρατεί εντούτοις η άποψη ότι η θεωρία των Hull και Miller έφτασε στο απόγειο της συστηματοποίησης και της ευρύτερης επιρροής της νωρίτερα από την προσέγγιση του Skinner. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι για αρκετό καιρό οι δύο προσεγγίσεις υπήρξαν ανταγωνιστικές μεταξύ τους, διατυπώνοντας δημόσια η καθεμία μια έντονη επιχειρηματολογία γύρω από τα «κενά» της άλλης προσέγγισης.

Οι άνθρωποι από πολύ νωρίς προσπάθησαν να δημιουργήσουν εξηγήσεις και θεωρίες για την ανθρώπινη συμπεριφορά και τη νόηση, όπως προσπάθησαν να καταλάβουν και τα φυσικά φαινόμενα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η Ιστορία της Ψυχολογίας στο πέρασμα των χρόνων.

Ο John B. Watson θεωρείται από πολλούς ο θεμελιωτής της ψυχολογικής προσέγγισης που ονομάζεται «συμπεριφορισμός» ή, αλλιώς, «μπηχεβιορισμός» (behaviourism). Ο Watson ξεκίνησε την πανεπιστημιακή του καριέρα σπουδάζοντας φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Chicago. Κατόπιν μεταπήδησε στο γνωστικό αντικείμενο της Ψυχολογίας.

Οι ρυθμοί της ζωής μας γίνονται όλο και περισσότερο πιεστικοί. Βαλλόμαστε συνεχώς από προκλήσεις και νέα δεδομένα. Τα παραπάνω εντοπίζονται στις πτυχές τόσο της προσωπικής όσο και της επαγγελματικής ζωής.

Πολλές φορές αναρρωτιόμαστε: τι είναι φόβος; γιατί φοβάμαι; πώς θα καταλάβω εάν αυτό που έχω είναι φοβία; θεραπεύεται;

Αυτά τα ερωτήματα, λοιπόν, πρόκειται να απαντηθούν παρακάτω.
Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής.

Οι φοβίες είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που χρίζει ανάλυσης καθώς είναι ικανές σε μεγάλο βαθμό να καθορίσουν τη ζωή μας. Ας σκεφτούμε για παράδειγμα την κοινωνική φοβία, ή την έκθεσή μας σε κοινό ή σε ακροατήριο. Στη σημερινή εποχή η επαγγελματική μας εξέλιξη προϋποθέτει υψηλές κοινωνικές δεξιότητες καθώς και δεξιότητες παρουσίασης (άλλοτε σε μικρό, άλλοτε σε μεγαλύτερο ακροατήριο). Πόσο όμως εύκολο είναι αυτό όταν μιλάμε για ανθρώπους που τρέμουν αυτού του είδους την έκθεση;