Αυτοκτονία: Μην το κάνεις ... η ζωή αξίζει!

Ακρόαση άρθρου......

Σε κοιτάζω που είσαι χαμένη και με βλέμμα απλανές. Χτυπάς το δόντια σου με μανία, σα να θέλεις να τα σπάσεις  και είσαι νευρική. Κοιτάς συνεχώς το κινητό και αναστενάζεις ξανά και ξανά.

Το μυαλό σου πλημμυρίζει  από σκέψεις ασυνάρτητες , ποιος ξέρει πόσα πώς, γιατί, αλλά θα κατεβάζει το μυαλό σου. Σκέφτεσαι να ανέβεις κάποιους ορόφους και να δώσεις ένα τέλος, δεν αντέχεις άλλο.

Και εκείνη τη στιγμή, σε πιάνω από το χέρι. Έλα να περπατήσουμε, στην όμορφη Μαρίνα του Αλίμου, έλα να χαζέψουμε τα καράβια όπως απομακρύνονται και να κοιτάξουμε ψηλά στον ουρανό, για να διαπιστώσουμε πόσο μικροί είμαστε μπροστά στο σύμπαν αυτό, άρα και οι σεβντάδες και οι πίκρες μας και αυτές μικρές θα γίνουν με τον καιρό.

Θα ήθελα να σου πω πολλά. Να σου πω ότι σε λίγο καιρό, εβδομάδες, χρόνια θα γελάς για εκείνα τα καρδιοχτύπια και τα σκιρτήματα που για σήμερα κλαις και χτυπιέσαι, να σου μιλήσω και για τις δικές μου ζήλειες , για τους δικούς μου απελπισμένους έρωτες.

Να σου πω ότι η ομορφιά του έρωτα βρίσκεται στις πληγές που αφήνει μέσα μας, να σε πείσω ότι αξία του είναι τα σημάδια εκείνα που χαράζει επάνω στις ψυχές μας.

Να σου μιλήσω για τους φίλους που με άφησαν  και που στην πορεία της ζωής με απογοήτευσαν. Να σου πω για τις αποτυχημένες εξετάσεις μου και για τα κλάματα που έριχνα επειδή πίστευα ότι δεν  θα καταφέρω στη ζωή μου τίποτα. Να σου μιλήσω για την ψυχή μου που ακούμπησε σε ανθρώπους που ήρθαν , έκαναν τη ζημιά τους και φύγανε…

Θα ήθελα να σου φωνάξω ότι η ζωή δεν είναι μόνο ένα δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση. Και είναι όμορφη, αξίζει να τη ζήσεις.

Θα ήθελα να σε αγκαλιάσω και να σου μιλήσω για εκείνες τις φορές που κλειδωνόμουν μόνη στο δωμάτιό μου και έκλαιγα επειδή κανένας δε με καταλάβαινε και εγώ , τότε, πείσμωνα περισσότερο και αγκάλιαζα τον εαυτό μου.

Να σου μιλήσω για την απελπισία που ένοιωθα – και νοιώθω – μπροστά στην αποστειρωμένη εκπαίδευση και στην ανικανότητα πολλών εκπαιδευτικών να διακρίνουν την απελπισία πίσω από μία εφηβική ψυχή.

Θα ήθελα να σου σκουπίσω τα υγρά σου μάτια, να σου πω ότι στη ζωή μπορείς να κερδίσεις τα πάντα ακόμα και τη στιγμή εκείνη που τα χάνεις. Ότι το φως υπάρχει και μέσα στο χειρότερο σκοτάδι , ακόμα και όταν έχεις παγιδευτεί και δε μπορείς να το δεις. Να σου φωνάξω :

Όλα θα πάνε καλά!  και ας μην το πιστεύεις εκείνη τη στιγμή. Να σου τονίσω ότι η αξία της ζωής βρίσκεται στις στιγμές εκείνες που νοιώθουμε ότι όλα τελειώνουν γιατί εκείνη τη στιγμή – μαγικά! – ξαναρχίζουν. Να φωνάξω δυνατά ότι όλα τα όνειρα μπορούν να κατακτηθούν, όση λάσπη και αν πέσει επάνω τους.

Αυτά θα ήθελα να σου πω… αυτά τα λίγα. Ξέρω τα σκέφτεσαι όλα αυτά, μπορεί να άλλαξες και γνώμη. Μην το κάνεις λοιπόν… γιατί αυτή η ζωή που αξίζει με τις χαρές, τις λύπες, τα πάνω και τα κάτω της. Γιατί η ζωή αξίζει…