Ένα αληθινό παραμύθι

Ακρόαση άρθρου......

Η ομορφιά αρέσει στα μάτια, η καλοσύνη στην καρδιά. Η πρώτη είναι κόσμημα, η δεύτερη θησαυρός.- Ανώνυμος

Αν και μερικά πλάσματα είναι περίεργα και διαφορετικά, συχνά απολαμβάνουν τη θαυμαστή δύναμη να κάνουν τους άλλους ευτυχισμένους.

Μια νύχτα του Δεκέμβρη στο Σικάγο, ένα μικρό κορίτσι κάθισε στα πόδια του πατέρα της και του έκανε μια ερώτηση. Ήταν μια απλή ερώτηση, που έκανε ένα παιδί από περιέργεια, όμως κατάφερε να σκίσει την καρδιά του Ρόμπερτ Μέι.

«Μπαμπά», ρώτησε η μικρή Μπάρμπαρα, «γιατί η μαμά δεν είναι όπως όλες οι άλλες μαμάδες;»

Ο Μπομπ έριξε μια κλεφτή ματιά στο ατημέλητο δυάρι τους. Σε έναν καναπέ, ήταν ξαπλωμένη η νεαρή σύζυγός του, η Έβελυν, σωριασμένη απ’ τον καρκίνο. Για δυο χρόνια ήταν κλινήρης. Για δυο χρόνια όλο το εισόδημα του Μπομπ και οι μικρές του οικονομίες είχαν πάει σε θεραπείες και σε φάρμακα.

Το φοβερό βασανιστήριο είχε διαλύσει τη ζωή του νεαρού ζεύγους. Τώρα ο Μπομπ συνειδητοποίησε ότι η ευτυχία της κόρης του, που μεγάλωνε, βρισκόταν σε κίνδυνο. Καθώς χάιδεψε τα μαλλιά της Μπάρμπαρα, προσευχήθηκε για κάποια ικανοποιητική απάντηση στην ερώτησή της.

Ο Μπομπ Μέι ήξερε πολύ καλά τι σήμαινε να είσαι «διαφορετικός». Σαν παιδί ήταν αδύναμος και λεπτεπίλεπτος.

Με την αθώα σκληρότητά τους, τα παιδιά έκαναν τον κοκαλιάρη φίλο τους να βάζει τα κλάματα. Αργότερα στο σχολείο, από το οποίο αποφοίτησε το 1926, ο Μπομπ Μέι ήταν τόσο βραχύσωμος που πάντα τον περνούσαν για πολύ μικρότερο από την αληθινή του ηλικία.

Ούτε και η ενήλικη ζωή του ήταν καλύτερη. Αντίθετα με πολλούς από τους συμμαθητές του που περνούσαν από το κολέγιο σε «βελούδινες» δουλειές, ο Μπομπ έγινε ένας χαμηλόβαθμος γραφέας στην Montgomery Ward, τη μεγαλύτερη ταχυδρομική εταιρία στο Σικάγο. Τώρα στα 33 του, ο Μπομπ ήταν καταχρεωμένος, απογοητευμένος και λυπημένος.

Αν και ο Μπομπ δεν το ήξερε προς στιγμήν, η απάντηση που έδωσε στο κοριτσάκι του με τα ανακατεμένα μαλλιά την ώρα που καθόταν στα πόδια του, επρόκειτο να του φέρει φήμη και τύχη. Επρόκειτο επίσης, να φέρει χαρά σε αμέτρητες χιλιάδες παιδιών όπως η δική του Μπάρμπαρα.

Εκείνη τη νύχτα του Δεκέμβρη στο ακατάστατο σπίτι του στο Σικάγο, ο Μπομπ πήρε το κεφαλάκι της κόρης του στο ώμο του και άρχισε να της λέει μια ιστορία.

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τάρανδος που τον έλεγαν Ρούντολφ, ο μοναδικός τάρανδος στον κόσμο που είχε μια μεγάλη κόκκινη μύτη. Όπως ήταν φυσικό οι άνθρωποι τον φώναζαν Ρούντολφ, ο τάρανδος με τη μεγάλη κόκκινη μύτη». Καθώς ο Μπομπ συνέχισε να μιλάει για το Ρούντολφ, προσπάθησε απεγνωσμένα να κάνει την Μπάρμπαρα να καταλάβει ότι, αν και μερικά πλάσματα του Θεού είναι περίεργα και διαφορετικά, συχνά απολαμβάνουν τη θαυμαστή δύναμη να κάνουν τους άλλους ευτυχισμένους.

Ο Ρούντολφ, της εξήγησε ο Μπομπ, ήταν τρομερά αμήχανος εξαιτίας της μεγάλης μύτης. Οι άλλοι τάρανδοι γελούσαν μαζί του. Η μητέρα, ο πατέρας του και τα αδέρφια του, ήταν κι αυτοί θλιμμένοι.

Ακόμα και ο Ρούντολφ είχε καταλήξει να λυπάται τον εαυτό του.

«Μια παραμονή Χριστουγέννων», συνέχισε ο Μπομπ, «ο Άγιος Βασίλης συγκέντρωσε την ομάδα των ταράνδων – τον Dasher, Dancer, Prancer και τον Vixon – και τους ετοίμασε για το ετήσιο ταξίδι σ’ όλο τον κόσμο. Όλη η κοινότητα των ταράνδων συγκεντρώθηκε για να κατευοδώσει τους σπουδαίους αυτούς ήρωες για το μεγάλο ταξίδι. Όμως, μια φοβερή ομίχλη σκέπασε όλη τη γη εκείνο το απόγευμα και ο Άγιος Βασίλης ήξερε ότι ήταν τόσο πυκνή, που δεν θα μπορούσε να βρει το δρόμο για τις καπνοδόχους.

Ξαφνικά, εμφανίστηκε ο Ρούντολφ, με την κόκκινη μύτη του να λάμπει πιο πολύ από ποτέ. Ο Άγιος κατάλαβε αμέσως, ότι εδώ βρισκόταν η απάντηση στο περίπλοκο πρόβλημά του. Έβαλε το Ρούντολφ μπροστά στο έλκηθρο, έδεσε τα ηνία και ανέβηκε.

Έφυγαν! Ο Ρούντολφ οδήγησε τον Άγιο Βασίλη με ασφάλεια σε όλες τις καπνοδόχους εκείνη τη νύχτα. Η βροχή και η ομίχλη, το χιόνι και το χαλάζι, δεν απασχολούσαν τον Άγιο, καθώς η μεγάλη κόκκινη μύτη του Ρούντολφ διαπερνούσε την κακοκαιρία σαν φάρος.

Και έτσι, ο Ρούντολφ έγινε ο πιο φημισμένος και αγαπημένος απ’ όλους τους ταράνδους. Η τεράστια κόκκινη μύτη του, που παλιά την έκρυβε με ντροπή ήταν τώρα το αντικείμενο ζήλιας, για κάθε αρσενικό και θηλυκό τάρανδο σ’ όλο τον κόσμο. Ο Άγιος Βασίλης είπε σε όλους ότι ο Ρούντολφ είχε σώσει την κατάσταση και από εκείνα τα Χριστούγεννα, ο Ρούντολφ ζούσε ειρηνικά και ευτυχισμένα».

Η μικρή Μπάρμπαρα γέλασε με ευχαρίστηση όταν τέλειωσε ο πατέρας της. Κάθε βράδυ τον ικέτευε να της επαναλάβει την ιστορία ώσπου τελικά ο Μπομπ το έλεγε παραμιλώντας μέσα στον ύπνο του. Τότε, την εποχή των Χριστουγέννων αποφάσισε να διασκευάσει την ιστορία σε ποίημα με τον τίτλο «Η Νύχτα πριν απ’ τα Χριστούγεννα» και το ετοίμασε σε μορφή εικονογραφημένου βιβλίου, σαν δώρο για την Μπάρμπαρα. Κάθε νύχτα ο Μπομπ δούλευε πάνω στους στίχους, αφού η Μπάρμπαρα είχε πάει για ύπνο γιατί ήταν αποφασισμένος να κάνει ένα αξιόλογο δώρο στην κόρη του, ακόμα κι αν δεν μπορούσε να αγοράσει ένα…

Καθώς ο Μπομπ ήταν έτοιμος να βάλει και τις τελευταίες πινελιές στην ιστορία, ήρθε η καταστροφή.

Η Έβελυν Μέι πέθανε. Ο Μπομπ, με τις ελπίδες του διαλυμένες στράφηκε στην Μπάρμπαρα σαν κύρια πηγή ανακούφισης. Παρόλα’ αυτά, παρά τη θλίψη του, κάθισε στο γραφείο του στο ήσυχο και έρημο τώρα διαμέρισμα και δούλεψε το «Ρούντολφ» με δάκρυα στα μάτια.

Λίγο μετά που η Μπάρμπαρα έκλαιγε από χαρά για το χειροποίητο δώρο της, το πρωί των Χριστουγέννων, κάλεσαν τον Μπομπ στο εορταστικό πάρτι ενός υπαλλήλου των Μontgomery Wards. Δεν ήθελε να πάει, αλλά οι συνάδελφοί του επέμειναν. Όταν ο Μπομπ τελικά συμφώνησε, πήρε μαζί του το ποίημα και το διάβασε στον κόσμο. Αρχικά, το θορυβώδες πλήθος άκουγε με γέλια και ευθυμία. Μετά έγιναν σιωπηλοί και στο τέλος ξέσπασαν σε αυθόρμητα χειροκροτήματα. Αυτό έγινε το 1938.

Μέχρι τα Χριστούγεννα του 1947, κάπου 6 εκατομμύρια αντίγραφα του φυλλαδίου του είχαν διανεμηθεί ή πουληθεί σε όλο τον κόσμο, κάνοντας το Ρούντολφ ένα από πιο ευρέως διαδεδομένα βιβλία στον κόσμο. Η ζήτηση για προϊόντα με το Ρούντολφ, αύξησε τόσο πολύ την ποικιλία και τον αριθμό που οι εκπαιδευτικοί και οι ιστορικοί προέβλεψαν ότι ο Ρούντολφ θα καταλάμβανε μόνιμα μια θέση στο θρύλο των Χριστουγέννων.

Πόσα όμορφα και πόσα πολλά μαθήματα μας δίνει αυτή η πανέμορφη και αληθινή ιστορία φίλοι μου!

Το πρώτο μάθημα είναι το μάθημα της αγάπης, της γονικής στοργής προς στα παιδιά. Τα παιδιά καταλαβαίνουν και υποφέρουν μέσα από τον πόνο του γονιού. Η γενναιότητα και το κουράγιο του γονιού είναι εκείνο που κάνει τη διαφορά.

Το δεύτερο μάθημα, είναι εκείνο της κρυμμένης ομορφιάς που βρίσκεται μέσα σε όλους και όλα ανεξαιρέτως που μας περιστοιχίζουν. Η ασχήμια είναι μια προαιρετική επιλογή για να κρίνουμε κάποιον ή κάτι. Η ουσία βρίσκεται στο «μέσα». Κανένα αδαμαντωρυχείο δεν είναι όμορφο και ειδυλλιακό τοπίο απ΄ έξω. Η αξία του όμως, κρύβεται μέσα του.

Το τρίτο μάθημα, είναι εκείνο του κουράγιου, της καρτερίας και της ανταμοιβής. Αυτό είναι και το μεγάλο μάθημα της ζωής. Μιας ζωής που συνέχεια μας μαθαίνει την τέχνη του απρόβλεπτου και της δοκιμασίας των αντοχών μας.

Το τέταρτο και σπουδαιότερο ότι: Ποτέ να μην προσπαθούμε να κατανοήσουμε το μυστήριο που κρύβεται μέσα σ΄ αυτό που φαίνεται σαν αδικία και σ΄ αυτό που εμφανίζεται σαν θαύμα στη ζωή μας. Ας συμπλέουμε με τις μυστηριακές δυνάμεις της ζωής αντί να τις αντιμαχόμαστε. Γιατί μόνον έτσι, ένα ταξίδι ρουτίνας μπορεί να μετατραπεί σε ένα μεγάλο θαυμαστό ταξίδι.

Μετά απ΄ όλα αυτά, σας φαίνεται δύσκολο να βάζετε και λίγα «Χριστούγεννα» κάθε μέρα στη ζωή σας;

 * Απόσπασμα από το βιβλίο του Άκη Αγγελάκη «Μικρές Ιστορίες για μεγάλους ανθρώπους»