Είσαι πιο σημαντικός από το ψηφιακό σου αποτύπωμα

Ακρόαση άρθρου......

Ας αφήσουμε τα παιδιά να ονειρεύονται. Κι ας απογοητευτούν. Ε, και λοιπόν; Όλοι οι ονειροπόλοι, ακόμα κι εκείνοι που κατάφεραν τα σπουδαία, απογοητεύτηκαν κάποτε. Είναι πολύ μικρός, πολύ στενός, και δεν μας χωράει ο κόσμος χωρίς τους οραματιστές, τους ονειροπόλους, τους λάτρεις της ουτοπίας.

Εμείς οι ενήλικες δεν θέλουμε να μας λένε ότι πιστεύουν σ’ εμάς; Γιατί να το στερούμε από ένα παιδί; Για να μην κακομάθει;

Μα το έχει περισσότερη ανάγκη από εμάς, που το έχουμε τόση ανάγκη. Επειδή έχει χαμηλότερη αυτοπεποίθηση. Ας το βοηθήσουμε, λοιπόν, να χτίσει πρώτα την αυτοεκτίμησή του κι έπειτα το βοηθάμε να βρει ισορροπία. Διαφορετικά θα είναι μονίμως δυστυχισμένο και ανασφαλές. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι η Αναγνώριση δεν λειτουργεί σε όλους σωστά. Δεν βρίσκουν όλοι την αρμονία.

Αν το παρακάνεις με δαύτη, τα παιδιά θα καταλήξουν δυστυχισμένοι ενήλικες. Θα ψάχνουν συνεχώς τον έπαινο που κάποτε με ευκολία άκουγαν από τη μαμά και τον μπαμπά. Κι αν δεν τον βρίσκουν, θα τον αναζητούν με τους ίδιους λανθασμένους τρόπους που ανέφερα πριν. Επομένως, ας τον προσφέρουμε, αλλά όταν υπάρχει λόγος. Με μέτρο. Για να έχει αξία.

Ακόμα καλύτερα, ας επαινέσουμε την προσπάθεια και όχι μόνο το αποτέλεσμα. Διαφορετικά ελλοχεύει ο κίνδυνος να μην προσπαθήσουν καν. Κι αυτό γιατί, αν δοκιμάσουν και δεν τα καταφέρουν, πιστεύουν ότι θα χάσουν την αποδοχή και την αγάπη μας, που στο μυαλό τους εκφράζεται μέσα από τη λεκτική ή άλλου είδους ανταμοιβή. Ας φύγουμε, όμως, από τα παιδιά.

Η Αναγνώριση είναι διάχυτη σε κάθε δραστηριότητά μας. Συχνά οι άνθρωποι την επιζητούν μέσα από τα κατορθώματα των άλλων. Βλέπουμε εκατομμύρια ανθρώπους να χοροπηδούν και να ζητωκραυγάζουν για τη νίκη της ομάδας τους περισσότερο ίσως και από το αν είχαν κερδίσει οι ίδιοι το Τζόκερ.

Μέσα από τις ταινίες, τη ζωή των σταρ, τις νίκες των αθλητών και των ομάδων βιώνουν με κάποιο τρόπο όσα πάντα ονειρεύτηκαν και δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν. Αν παρατηρήσεις, πολλοί οικειοποιούνται τις νίκες της ομάδας τους. Θα τους ακούσεις να λένε «σας διαλύσαμε χτες».

Κάποιοι το πάνε παραπέρα. «Πώς σου φαίνεται που σου έβαλα τρία γκολάκια;» Λες και σούταραν εκείνοι την μπάλα και αποθεώθηκαν μετά από το κοινό. Χωρίς να πασχίσουν ιδιαίτερα, ζουν μεγαλειώδεις στιγμές μέσα από τους ήρωές τους.

Δεν χρειάζεται να ιδρώσουν, να μοχθήσουν, να δουλέψουν γι’ αυτό. Το μόνο τίμημα που πληρώνουν είναι το άγχος μέχρι να τελειώσει ο αγώνας και η απογοήτευση αν έρθει η ήττα. Τα ομαδικά αθλήματα είναι για τους οπαδούς ένας ασφαλής τρόπος για να δοκιμάσουν μια γεύση μεγαλείου.

Προσοχή, όμως! Αναγνώριση μπορεί να λάβει κι ένας δολοφόνος. Αν κάποιος σε απειλήσει με ένα όπλο, γίνεται απίθανα σημαντικός στα μάτια σου. Η εξουσία του πάνω σου του προσφέρει στιγμιαία αξία.

Και λοιπόν;

Πολλοί κακοποιοί και εγκληματίες κάνουν αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις γιατί είναι ένας εύκολος τρόπος να τραβήξουν την προσοχή. Απλώς θέλουν να δουν τη φάτσα τους πρωτοσέλιδο. Αυτό είναι που τους παρακινεί. Πολλές φορές, οι κακοποιοί αναπτύσσουν επαφή με τον υπεύθυνο αστυνομικό, γιατί θέλουν να υπάρχει κάποιος για να τους κυνηγάει και να ασχολείται μαζί τους. Διακινδυνεύουν την Ασφάλειά τους, δηλαδή κινδυνεύουν να πιαστούν, για να ικανοποιήσουν τη δίψα τους για σημαντικότητα.

Καθημερινά διαπράττονται «εγκλήματα» στο όνομα της βασίλισσας Αναγνώρισης. Ξέρεις ποια είναι αυτά; Να μιλάς μόνο εσύ σε μια συζήτηση, να διακόπτεις τον συνομιλητή σου, να αναφέρεσαι συνεχώς στον εαυτό σου, να μην ακούς τους άλλους, να τους σχολιάζεις αρνητικά, να κοιτάζεις μόνο το συμφέρον σου…

Καθημερινά, όμως, γεννιούνται και αριστουργήματα στο όνομα της ίδιας βασίλισσας.

Το ωραίο είναι ότι μπορείς να επιλέξεις το είδος της Αναγνώρισης που θέλεις να λάβεις, όπως ακριβώς επιλέγεις ποια πλευρά του χαρακτήρα σου θα αφήσεις να βγει προς τα έξω. Σημαντικός νιώθει εκείνος που αναδεικνύει τα μέλη της ομάδας του. Σημαντικός και εκείνος που τα παραγκωνίζει. Μάθε πως ο τρόπος για να αναγνωριστείς δεν είναι να αναδείξεις τον εαυτό σου, να αποκτήσεις δύναμη, εξουσία και να δίνεις εντολές. Η μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη Αναγνώριση που μπορείς να λάβεις πηγάζει απ’ όσα θα προσφέρεις σε άλλους.

Είσαι πιο σημαντικός από το ψηφιακό σου αποτύπωμα.

Δεν είσαι μόνο αυτό που δημοσιεύεις, αλλά όσα κάνεις και λες στο μεσοδιάστημα. Αυτό που λέγεται ζωή. Θυμάσαι;

Έχουμε κάνει το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» του Ντεκάρτ «δημοσιεύω άρα υπάρχω», ή, ακόμα χειρότερα, «κατακρίνω δημόσια άρα υπάρχω». Τα γράφω όλα αυτά για να τα συνειδητοποιήσω πρώτα εγώ, να το ξέρεις.

Το «ποτέ οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακριά όσο σήμερα» του Σαμαράκη έγινε «ποτέ οι οθόνες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές τους τόσο μακριά». Μα δεν μπορεί να νιώθεις σημαντικός μόνο όταν δημοσιεύεις κάθε σου κίνηση. Δεν σημαίνει πως είναι ανύπαρκτο ό,τι δεν βγει στα κοινωνικά δίκτυα.

Πάντως, αν μου επιτρέπεις, να προτιμάς εκείνον που ντύθηκε, χτενίστηκε, πήρε μετρό, αυτοκίνητο, τα πόδια του και ήρθε να σε συναντήσει. Αυτόν που επένδυσε σ’ εσένα. Αυτόν που διέθεσε χρόνο. Αυτόν που ψάχνει τρόπο να σε μάθει. Αυτόν που δείχνει ότι πραγματικά ενδιαφέρεται καθήμενος με τις ώρες δίπλα σου, στην καφετέρια, στη δουλειά, στον δρόμο, στο σπίτι, δίπλα σου, χωρίς κινητό, παρά με τη διάθεση να δει πιο μέσα, σε αυτό που αποκαλείς «εγώ». Ας κλείσουμε, λοιπόν, τα κινητά όσο είμαστε κοντά, για να είμαστε κοντά.

Όχι, μη με παρεξηγήσεις. Το διαδίκτυο δεν είναι εχθρός. Η διασύνδεση μεταξύ των ανθρώπων με τον τρόπο που γίνεται σήμερα δεν θα ήταν ποτέ εφικτή χωρίς τα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα.

Όλα είναι θέμα αντιμετώπισης. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας έφερε τη διάχυση της πληροφορίας και της γνώσης, κι αυτό οδήγησε στην ανάπτυξη των ικανοτήτων των ανθρώπων. Μέσα σε δευτερόλεπτα μπορεί κάποιος να αποκτήσει πρόσβαση σε πληροφορίες για το πώς να κατασκευάσει ένα αεροπλάνο. Η διασύνδεση των ανθρώπων μέσω διαδικτύου μάς επιτρέπει να μάθουμε ιστορίες άλλων, να εμπνευστούμε από αυτές, να παραδειγματιστούμε από τα λάθη ατόμων ή οργανισμών, να στοχεύσουμε ψηλά, να ονειρευτούμε ξανά. Μπορούμε να ταξιδέψουμε στην άλλη άκρη της Γης σε λίγες ώρες.

Σήμερα, ένα δεκάχρονο μπορεί να γίνει οικονομικά ανεξάρτητο φορώντας τις πιτζάμες του. Και όλα αυτά που έχουμε κατακτήσει μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε ή να μας εκμεταλλευτούν. Μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να βοηθήσουμε άλλους που παλεύουν ακόμα για τα βασικά.

Κλείνοντας, επίτρεψέ μου να σου πω το εξής: η Αναγνώριση είναι πρωταρχική ανάγκη. Αυτό δεν το αρνείται κανείς. Όσοι την έχουν πρώτη προτεραιότητα, όμως, σίγουρα δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένοι. Και η όποια επιτυχία τους θα κρατήσει για λίγο. Σε αφήνω με μια τελευταία σκέψη. Το ότι αναγνωρίζεσαι δεν σημαίνει ότι αγαπιέσαι.

*Απόσπασμα από το βιβλίο Η Αλήθεια του Νικόλα Σμυρνάκη. Κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία!