Ο Χαλίλ Γκιμπράν μιλάει για την αγάπη

Ακρόαση άρθρου......

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, κι ας είναι ο δρόμος της σκληρός κι απότομος. Κι όταν σ' αγκαλιάσουν οι φτερούγες της, παραδώσου, κι ας σε πληγώσει το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στο φτέρωμά της.

Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, κι ας κομματιάσει η φωνή της τα όνειρά σου σαν το βοριά που ξεριζώνει τον κήπο.

Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι κιόλας σε σταυρώνει. Όπως είναι για το μεγάλωμά σου, έτσι είναι και για το κλάδεμά σου. Γιατί όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλωνάρια σου που τρεμοπαίζουν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει στις ρίζες σου και τις ταρακουνά να ξεκολλήσουν απ' τη γη.

Σαν δεμάτια καλαμποκιού σε μαζεύει κοντά της.

Σε αλωνίζει για να σε καθαρίσει.

Σε κοσκινίζει για να σε ελευθερώσει από τις φλοίδες.

Σε αλέθει για να σε λευκάνει.

Σε ζυμώνει για να σε μαλακώσει.

Κι έπειτα σε προσφέρει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για το άγιο του Θεού δείπνο.

Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου, και κατακτώντας τούτη τη γνώση, να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της Ζωής.

Μα αν από τον φόβο σου γυρέψεις της αγάπης την ειρήνη και την ηδονή, τότε καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις από το αλώνι της αγάπης, στον δίχως εποχές κόσμο όπου θα γελάς αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου, θα κλαις αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.

Η αγάπη δεν δίνει τίποτα παρά μονάχα τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά μονάχα τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει τίποτα και δεν μπορεί να κατέχεται. Η αγάπη αρκείται στην αγάπη.

Όταν αγαπάς, δεν πρέπει να λες «Ο Θεός είναι στην καρδιά μου» αλλά καλύτερα «Βρίσκομαι στην καρδιά του Θεού».

Και μην πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, εκείνη θα κατευθύνει την πορεία σου.

Η αγάπη δεν έχει καμία άλλη επιθυμία παρά μονάχα την εκπλήρωσή της.

Μα αν αγαπάς, κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:

Να λιώσεις και να γίνεις σαν κελαρυστό ρυάκι που τραγουδά τη μελωδία του στη νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.

Να πληγωθείς από την ίδια την επίγνωση της αγάπης. Και να ματώσεις με προθυμία και χαρά.

Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να νιώθεις ευγνωμοσύνη για μία ακόμη μέρα που αγαπάς.

Να αναπαύεσαι στο μεσημέρι και να συλλογίζεσαι την έκσταση της αγάπης. Να επιστρέφεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη.

Κι έπειτα να κοιμάσαι με μια προσευχή στην καρδιά σου για τον αγαπημένο σου και με μια δοξολογία στα χείλη σου.

Και έπειτα η Αλμίτρα μίλησε ξανά και είπε: Και τι έχεις να πεις για τον Γάμο, δάσκαλε;

Κι εκείνος απάντησε:

Γεννηθήκατε μαζί και μαζί θα είστε για πάντα. Θα είστε μαζί ακόμα κι όταν τα λευκά φτερά του θανάτου σκορπίσουν τις μέρες σας.

Ναι, θα είστε μαζί ακόμα και μέσα στη σιωπηλή ανάμνηση του Θεού. Μα να υπάρχουν αποστάσεις στην ένωσή σας και να επιτρέψετε στους ουράνιους ανέμους να χορεύουν ανάμεσά σας.

Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον αλλά να μη δημιουργείτε δεσμά από την αγάπη.

Ας είναι μια κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις ακτές της ψυχή σας.

Να γεμίζετε ο ένας την κούπα του άλλου, αλλά να μη πίνετε από το ίδιο ποτήρι. Να δίνετε ο ένας στον άλλον από το ψωμί του, αλλά να μην τρώτε από το ίδιο καρβέλι.

Να τραγουδάτε και να χορεύετε μαζί και να είστε χαρούμενοι, αλλά να μένει κι ο καθένας μόνος του, όπως οι χορδές του λαούτου είναι μόνες κι ας πάλλονται από την ίδια μουσική.

Να δίνετε τις καρδιές σας, αλλά όχι ο ένας στη φύλαξη του άλλου.

Γιατί μόνο το χέρι της Ζωής μπορεί να κρατήσει τις καρδιές σας. 

Να στέκεστε μαζί αλλά όχι πολύ κοντά.

Όπως οι κολόνες του ναού στέκονται χώρια, κι η βελανιδιά και το κυπαρίσσι μεγαλώνουν αλλά όχι το ένα στη σκιά του άλλου.

Το παρόν άρθρο αποτελεί αδειοδοτημένο απόσπασμα από το βιβλίο «Ο προφήτης» του Χαλίλ Γκιμπράν που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.