Το facebook μας καταστρέφει την κοινωνική ζωή;

Ακρόαση άρθρου......

Στον τοίχο μου στο facebook βλέπω όλα τα τελευταία νέα από όλους τους φίλους μου και όχι μόνο. Από τις ειδήσεις στην πολιτική μέχρι άχρηστες πληροφορίες, που απορώ ποιοι τις διαβάζουν, σε ποιον κάνουν καλό. Και άλλες τέτοιες ανούσιες σκέψεις. Κάποια στιγμή άρχισα να καταλαβαίνω. 

Ζούμε σε μια εποχή που δεν δίνουμε χρόνο στη στιγμή που ζούμε. Έχουμε ξεχάσει πώς είναι να σταματήσουμε και απλώς να αναπνεύσουμε δροσερό αέρα στα πνευμόνια μας και να μην κάνουμε απολύτως τίποτα. Αντί για αυτό, μας έχει καταβάλει μια έντονη ανάγκη για scroll down. 

Βλέπουμε για μια στιγμή, μόνο μέχρι να καταλάβει το μάτι μας τι είναι αυτό που βλέπει, να νιώσει κάτι γρήγορο, να πάρει μια γενική εικόνα. Και μόλις το κάνει, scroll down στην επόμενη είδηση. 

Γνωρίζουμε έναν άνθρωπο, βιαζόμαστε να νιώσουμε κάτι, να του βάλουμε γρήγορα μια ταμπέλα, για να μην ασχοληθούμε παραπάνω και να έχουμε χρόνο για scroll down. Λες και κάτι μας κυνηγάει. Γιατί τρέχουμε; Προς τα πού πάμε; Ξέρουμε; 

Ερωτευόμαστε, κάνουμε σεξ, αγγίζουμε σώματα με τέτοια ταχύτητα, σαν να μας κυνηγάει το παρακάτω ή το παραπάνω post. Μόλις νιώσουμε κάτι, τσαπ! Αυτό ήταν. Τελειώσαμε. Και scroll down. 

Το μεγαλύτερο δώρο της ανθρώπινης εμπειρίας, η Αγάπη, έγινε κάτι που πρέπει να τελειώσει πριν καν ξεκινήσει, γιατί ίσως ο παρακάτω άνθρωπος, σαν ποστ στο facebook, να είναι πιο… δυνατός, να έχει περισσότερη δράση, να προσφέρει περισσότερες συγκινήσεις. 

Σαν να έγιναν τα συναισθήματα κάτι που δεν πρέπει να υπάρχει. Μόλις νιώσεις αγάπη, πρέπει να φύγεις, γιατί μετά αρχίζουν τα προβλήματα. Τρελός και αδικαιολόγητος φόβος. Τόσο μεγάλος, όμως, που μας έχει κυριεύσει. Μας κινητοποιεί να φύγουμε, να προτιμάμε να μένουμε μόνοι, ακόμα και όταν είμαστε με άλλους. Προτιμάμε το καβούκι από τη γύμνια. 

Φοβόμαστε. Φοβόμαστε να μην πληγωθούμε, φοβόμαστε να μην πληγώσουμε, φοβόμαστε τον ίδιο τον φόβο. Φοβόμαστε τα πάντα. Ακόμα και την ίδια τη σκιά μας. Ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό μας. Και η ερώτηση που αναδύεται είναι: Πώς μπορείς να γνωρίσεις ή ακόμα και να αγαπήσεις  τον εαυτό σου, όταν τον φοβάσαι; Πώς μπορείς να ανακαλύψεις τον ρόλο σου στη ζωή όταν δεν σε ξέρεις; Πώς μπορείς να ζήσεις, άμα δεν νιώθεις; Αυτό δεν είναι η ζωή;... 

...Μια συνεχής, αδιάκοπη εναλλαγή στιγμών γεμάτες πραγματικότητα και συναισθήματα; Και όλες αυτές οι στιγμές συνδέονται μεταξύ τους σε ένα πανέμορφο πλέγμα που το λέμε προσωπικότητα. Και αυτή η προσωπικότητα δρα και αντιδρά στις καθημερινές προκλήσεις  βάσει όλων τον στιγμών που έχει συλλέξει. 

Κι όμως, εμείς προσπαθούμε να μη νιώθουμε, γιατί φοβόμαστε. Καταδικασμένοι να αποτύχουμε, ζούμε μια ζωή σαν ζωντανοί νεκροί, νομίζοντας ότι δεν έχουμε σωτηρία. 

Αλλά, δεν είναι έτσι.  

Η Αγάπη είναι η ζωή. Είναι αυτή που τα ενώνει όλα. Για να βιώσεις την Αγάπη χρειάζεται να σταματήσεις. Απλώς σταμάτα. Σταμάτα να περπατάς, σταμάτα να ψάχνεις, σταμάτα να μιλάς. Κοίτα γύρω σου. Άκου τους ήχους. Στρέψε το βλέμμα σου προς τον ουρανό. Μείνε λίγο με τον εαυτό σου. Μην τον φοβάσαι. Δώσ’ του την αγάπη και τη συγχώρεση που χρειάζεται. Δώσ’ του την αποδοχή και τη φροντίδα που αναζητά. Πέρνα χρόνο μαζί του. 

Άσε το κινητό σου. Άσε το scroll down. Αυτό που ψάχνεις δεν είναι μπροστά σου. Είσαι εσύ ο ίδιος. Και για να σε δεις, για να καταλάβεις τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, χρειάζεται να σου χαρίσεις χρόνο. Χρόνο για να γνωρίσεις τους άλλους και μέσω αυτών τον εαυτό σου. Χρόνο για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Να τιμήσεις και να τιμηθείς. Να ερωτευτείς και να σε ερωτευτούν. Αλλά να κάνεις και λάθη. Να πληγωθείς, αλλά και να πληγώσεις. Ηθελημένα ή και άθελα. Να θυμάσαι ότι η τελειότητα του ανθρώπου κρύβεται στην ατέλειά του. 

Και στο τέλος, να βρεις τον χρόνο να συγχωρέσεις τον εαυτό σου. Να συγχωρέσεις τα άτομα που αγάπησες. Και να αγαπήσεις. Εσένα πρώτα. Μετά τους άλλους. Και τότε, θα ξέρεις ποιος είσαι.