Το αφόρητο συναίσθημα της αδικίας

Ακρόαση άρθρου......

Η λέξη "αδικία" χαρακτηρίζεται ως ενέργεια ή συμπεριφορά που παραβιάζει το θεσμικό ή φυσικό δίκαιο, ή ως πράξη αντίθετη προς το δίκαιο από ηθική άποψη· το άδικο δηλαδή αυτό που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια.

Μία λέξη που σημαίνει τόσα πολλά αλλά κυρίως έχει έντονη συναισθηματική «χροιά». Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βιώσει αυτό το έντονο αρνητικό συναίσθημα σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής μας.

Για παράδειγμα, στην δουλειά μας ή στις κοινωνικές μας συναναστροφές, ακόμα και στον οικογενειακό μας περίγυρο. Η αδικία μπορεί να αποτυπωθεί ακόμα και στο DNA των ανθρώπων δημιουργώντας ισχυρά πρότυπα τα οποία παραμένουν για χρόνια αναλλοίωτα και χαρακτηρίζουν μια κοινωνία, όπως για παράδειγμα είναι η θέση της γυναίκας σε κάποια κράτη.

Ο ρόλος της γυναίκας στην ανατολή 

Ξεκινώντας και αναλύοντας τον ρόλο της γυναίκας σε πολλές ανατολικές χώρες διαπιστώνουμε πόσο άδικη μπορεί να είναι η προσέγγιση μιας κοινωνίας απέναντι στο "ανίσχυρο" φύλο. Χαρακτηριστικές πρακτικές αυτών των χωρών απέναντι στις γυναίκες είναι η έλλειψη ελευθερίας, ο αποκλεισμός από τη μόρφωση, η περιθωριοποίηση από την κοινωνία και από τα πολιτικά δικαιώματα. 

Η Ινδία για παράδειγμα, αποτελεί μια από τις πιο επικίνδυνες χώρες να ζει μια γυναίκα λόγω της άσκησης σεξουαλικής βίας. Από το 1971 έως το 2012, το Εθνικό Γραφείο Καταγραφής εγκλημάτων, κατέγραψε ότι οι περιπτώσεις βιασμών εκτοξεύτηκαν από τις 2.500 (1971) στις 25.000 (2012). Οι βιασμοί σχετίζονται με το σύστημα των καστών όπως είναι για παράδειγμα οι γυναίκες "Νταλίπ" που ανήκουν σε κατώτερη κοινωνική τάξη και αποτελούν τις περισσότερες φορές τα θύματα βιασμού.

Επιπλέον, στην Ταϊλάνδη οι γυναίκες υποχρεώνονται να πωλούν το κορμί τους προκειμένου να εξασφαλίσουν τα «προς το ζην».

Εξετάζοντας, όμως, και τα συμβάντα στο Αφγανιστάν συμπεραίνουμε ότι ο γυναικείος πληθυσμός υποφέρει καθημερινά από ανδρικές παρουσίες που αποτελούν τους δυνάστες τους.

Αδικία και χώρος εργασίας

Πολλές φορές η αδικία μας περιτριγυρίζει και στον επαγγελματικό μας χώρο. Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί υπόλογοι για μια κατάσταση που δεν ευθυνόμαστε;

Πόσες οι φορές που έχουμε νιώσει την πικρία να μας καίει τα σωθικά και απλά να προσπαθούμε να μείνουμε ψύχραιμοι; Καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενοι νιώθουν να “πνίγονται” στο εργασιακό τους περιβάλλον, καθώς αισθάνονται ότι τυγχάνουν άδικης μεταχείρισης από τους εργοδότες τους με αποτέλεσμα οι ίδιοι να ζητούν όλο και συχνότερα άδειες ασθενείας.

Αυτό έδειξε η νέα βρετανο-σουηδική επιστημονική έρευνα του Ινστιτούτου Ερευνών Στρες του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης με επικεφαλής την ψυχολόγο Κονστάνζ Λαϊνεβέμπερ, οι οποίοι ανέλυσαν στοιχεία για περισσότερες από 19.000 υπαλλήλους.

Η έρευνα κατέληξε ότι όσο πιο αδικημένος νιώθει κάποιος υπάλληλος τόσο αυξάνεται η συχνότητα των αδειών υγείας, με αποτέλεσμα να λείπει μεγάλα χρονικά διαστήματα από την εργασία του.

Οι ερευνητές απέδειξαν ότι η αδικία πυροδοτεί στους εργαζόμενους στρες και αυτό τους οδηγεί σε μια νοσηρή κατάσταση. Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε πόσο σημαντικό είναι ένα υγιές εργασιακό περιβάλλον για τον κάθε εργαζόμενο και πως πρέπει να διατηρούνται οι σωστές συνθήκες εργασίας.

Αδικία και οικογένεια 

Ακόμη, το αίσθημα της αδικίας μπορεί να «τρυπώσει» και στην ίδια την οικογένεια.

Στατιστικά από τις μεγαλύτερες σε συχνότητα συγκρούσεις είναι ανάμεσα στα αδέρφια. Η αιτία του συναισθήματος αυτού είναι η μεταχείριση των παιδιών από τους γονείς η οποία πολλές φορές δεν μοιάζει ισότιμη με αποτέλεσμα τα παιδιά να μπαίνουν σε θέση σύγκρισης μεταξύ τους. Κατά κύριο λόγο οι συγκρούσεις αυτές κρατούν λίγο και σύντομα τα αδέρφια φαίνονται πάλι δεμένα και αγαπημένα.

Η αδικία πολλές φορές εντοπίζεται και στο ίδιο το ζευγάρι.Τα παράπονα εστιάζονται στην έλλειψη κοινού χρόνου και στην επικοινωνία.

Οι ρυθμοί της σύγχρονης εποχής είναι ιδιαίτερα ταχείς και πολλές φορές ξεχνάμε ότι πρέπει να δίνουμε ουσιαστικό και παραγωγικό χρόνο στο ταίρι μας, διατηρώντας και επιτείνοντας έτσι τα αισθήματα αγάπης και εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του.

Αδικία και κοινωνία

Αν παρατηρήσουμε γύρω μας θα διαπιστώσουμε ότι το αίσθημα της αδικίας εξαπλώνεται και σε όλη την κοινωνία.

Οι πολίτες αυτής της χώρας αισθανόμαστε όλο και πιο ζοφερά αυτό το βαθύ συναίσθημα ειδικά από τον Μάρτιο του 2023 μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Ένα δυστύχημα που ακόμα και σήμερα, έναν χρόνο μετά, αποδεικνύει την κρατική αποτυχία, την συναισθηματική «αναπηρία» των ηγετικών στελεχών αυτής της χώρας αλλά κυρίως την θυσία που υπαγόμαστε όλοι στον βωμό τους κέρδους μεγάλων εταιριών.

Το πολύνεκρο δυστύχημα σε συνδιασμό με την μέχρι τώρα ατιμωρησία, δημιουργεί αίσθημα ανασφάλειας, λύπης, θυμού αλλά και απορίας για το πώς είναι δυνατόν το 2023 να συμβεί μετωπική σύγκρουση με τόσα συστήματα ασφαλείας.Το πιο βαθύ συναίσθημα της αδικίας όμως το βίωσαν οι συγγενείς και φίλοι των θυμάτων που δεν κατάφεραν να τους αποχαιρετίσουν έστω για μια τελευταία φορά. Λίγες ώρες μετά το τραγικό συμβάν ο χώρος μπαζώθηκε καλύπτοντας κάθε οστό των άτυχων συνανθρώπων μας, κάθε σώμα των τραγικών θυμάτων και κάθε στοιχείο που θα αποκάλυπτε την αλήθεια για τα αίτια του τραγικού συμβάντος.

Τα στοιχεία αλλοιώθηκαν, τα σώματα σκεπάστηκαν αλλά η φωνή της αλήθειας θα ηχεί και θα φωτίζει ώσπου να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Η αδικία είναι το βασικότερο συναίσθημα που οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποδεχθούν και συχνά συνοδεύεται από θυμό που μας καταπιέζει.

Είναι ένα αίσθημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε ξεκινώντας δείχνοντας συμπόνια προς τον εαυτό μας δημιουργώντας θετικές εικόνες και δίνοντας βάση μόνο σε αυτά που είναι τα πιο σημαντικά. Σύντομα θα διαπιστώσουμε ότι πολλές φορές η αγωνία της δικαίωσης μας στερεί την ίδια μας την ελευθερία καθώς μας εγκλωβίζει σε μία διαρκή αναζήτηση του «δικαίου», καταστρέφοντας κάθε επιθυμία για ζωή, για χαλάρωση και χαρά. Το δίκιο μας πρέπει να το διεκδικούμε και να το αναζητούμε με κάθε τρόπο όμως με μέτρο.

Με μέτρο για τον εαυτό μας, με μέτρο αφήνοντας χώρο και για να αναπτυχθούν άλλα συναισθήματα πιο ευεργετικά όπως ο έρωτας, η χαρά, η ευγνωμοσύνη, η ηρεμία, η έμπνευση…Κάθε φορά που κάνουμε ένα βήμα προς τον εαυτό μας κάνουμε ένα βήμα προς την θετικότερη διαμόρφωση της κοινωνίας μας η οποία έχει ανάγκη, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, την ανάγκη της εκπλήρωσης θετικών συναισθηματων.