Το ζήτημα του φόβου είναι από εκείνα που σε όποιο πλαίσιο κι αν αναδυθεί –ακόμα και στο θεραπευτικό- το προσεγγίζουμε με περισσή επιφυλακτικότητα και δισταγμό. Μιλώντας για το φόβο είναι σημαντικό να τον διαχωρίσουμε από τις φοβίες ή λοιπές νευρώσεις, καθώς οι δεύτερες είναι αντιμετωπίσιμες και συχνά αποτελούν εκφράσεις βαθύτερων φόβων, υπαρξιστικής χροιάς, η ρίζα των οποίων δεν έχει να κάνει απλά με παθολογία σε ψυχολογικές διεργασίες αλλά με την ίδια την ανθρώπινη φύση και νομοτέλεια.

Είτε από τη θέση του θεατή είτε από τη θέση του δημιουργού η τέχνη ήταν ανέκαθεν όχι μόνον το μέσον αποτύπωσης και έκφρασης των βαθύτερων σκέψεων και επιθυμιών αλλά και ένα όχημα φαντασίας που έδινε πρόσβαση σε άλλες πραγματικότητες και απόκρυφα συναισθήματα.

Η αφηγηματική οπτική στη ψυχοθεραπεία, ένα νέο εξελικτικό εργαλείο από τη συστημική θεραπεία, ήρθε να αναιρέσει τις κατηγορίες προσωπικότητας και τις διαγνωστικές ταμπέλες και να ρίξει φως στον τρόπο με τον οποίο το άτομο αφηγείται τη ζωή του ως μια ιστορία, της οποίας τόσο η δομή όσο και το περιεχόμενό έχουν σημασία.

Μέσα στο ρεπερτόριο των παρεμβάσεων ενός ψυχοθεραπευτή βρίσκεται μια από τις πιο παράδοξες, υποτιμημένες αλλά και παρεξηγημένες έννοιες. Η σιωπή. Μάλιστα μερικές από τις πιο ισχυρές στιγμές σε μια «ομιλούμενη θεραπεία» μπορεί να μην περιλαμβάνουν καν την ομιλία. Η έννοια της σιωπής έχει αναπτυχθεί και αλλάξει με το χρόνο.

Ο άνθρωπος ο οποίος σχετίζεται επιφανειακά με τους άλλους, ο οποίος αισθάνεται ότι είναι καλύτερα μόνος του ή ότι δεν έχει και τόσο ανάγκη τους άλλους είναι μια φιγούρα που συχνά συναντάμε στις αφηγήσεις των ανθρώπων. Μια μερίδα των σύγχρονων ανθρώπων ζει σε ένα κλίμα στενής εξατομίκευσης για λόγους που διαμορφώθηκαν πολύ νωρίς στη ζωή τους και εγγράφηκαν ανεξίτηλα στο ρεπερτόριο συμπεριφορών και συναισθημάτων τους.