Η πεποίθηση ότι μόνο η μια πλευρά για ένα ζήτημα είναι πάντα η σωστή αποτελεί τη μήτρα οποιουδήποτε είδους ρατσισμού. Σήμερα άδραξα την ευκαιρία να γράψω και μια ακόμα εκδοχή (πρόχειρη) του αγαπημένου παραμυθιού των παιδικών μου χρόνων, αυτό της «Κοκκινοσκουφίτσας», από την οπτική του δυσφημισμένου λύκου, ώστε να πάρουμε μια γεύση και να αναγνωρίσουμε τον τρόπο σύνθεσης των απόψεων.

Αναρωτιέμαι, άραγε πόσες γενιές αντρών δεν ανατράφηκαν με το κλισέ: «οι άνδρες δεν κλαίνε, μονάχα δακρύζουν…»; Η ευαισθησία, η συμπόνια, η εκδήλωση των συναισθημάτων, αυτά, δηλαδή, που για ένα κορίτσι είναι χάρισμα, ανέκαθεν στο αγόρι θεωρούνταν ελαττώματα και κυρίως «ξένα» και «παράταιρα».

Οι δυσκολίες στην περίθαλψη των ψυχικά ασθενών, φαίνεται πως δεν αποτελούν ένα φαινόμενο που συναντάται μόνο στην Ελλάδα... Στην Αγγλία, κάθε μήνα, εκατοντάδες ασθενείς ψυχικής υγείας, αντιμετωπίζουν εξαντλητικές και αποτρόπαιες διαδρομές για θεραπεία, συχνά διανύοντας μεγάλες αποστάσεις από την εστία τους, παρά τους υπουργούς που χαρακτηρίζουν την πρακτική καταστροφική και απαράδεκτη.

Το ηθικό ερώτημα, αν πρέπει κανείς να υπακούει τις εντολές, όταν αυτές αντίκεινται στην ανθρώπινη συνείδηση και στις θεμελιώδεις, «άγραφες» αρχές του ηθικού κώδικα, πέρα από τη δραματοποίησή που γνώρισε στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, όπου η πρωταγωνίστρια εκπροσωπεί τον άνθρωπο που δεν υποτάσσεται και θεωρεί χρέος του την εξέγερση απέναντι στο άδικο και τη βίαιη εξουσία, υφίσταται φιλοσοφική ανάλυση σε όλες τις ιστορικές εποχές.

Ο ποιητής Ρουμί μας λέει: «Αυτή τη στιγμή, γευόμαστε τη γεύση της αιωνιότητας». Υπερβείτε τον φόβο σας για το άγνωστο, εστιάζοντας στην παρούσα στιγμή. Γευθείτε τη στιγμή αυτή σαν μια στιγμή αιωνιότητας, και θα γευθείτε την εμπειρία της ελευθερίας.