Η αναβλητικότητα, η οποία έχει χαρακτηριστεί ως «η σκόπιμη καθυστέρηση στην έναρξη ή ολοκλήρωση σημαντικών εργασιών σε σημείο δυσφορίας» (Solomon & Rothblum, 1984), είναι τόσο συχνή που δύσκολα φαίνεται προβληματική ή σημαντικός λόγος για να ανησυχήσουμε.

Ωστόσο, αυτή η συμπεριφορά έχει φανεί ότι είναι δυνατό να έχει επιβλαβείς επιπτώσεις στις σχέσεις μας, την ψυχική μας ευεξία αλλά και την εργασία μας (Ellis & Knaus, 1977; Ferrari, Johnson & McCown, 1995; Stober και Joorman, 2001).

Ένα από τα πιο συνήθη θέματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος ένας coach (είτε οργανωσιακός, είτε προσωπικής ανάπτυξης) κατά τη διάρκεια των συνεδριών με τους πελάτες του, είναι η δυσκολία των τελευταίων να διαχειριστούν την αποτυχία.

Μεγαλώνοντας αλλάζουμε, δημιουργούμε νέους στόχους, καινούρια θέλω, συνήθειες και ρουτίνες. Κάπου εκεί ανάμεσα συχνά εισχωρούν -χωρίς πολλές φορές να γίνονται αντιληπτές- σκέψεις, αλλά και συμπεριφορές που στόχο έχουν να σαμποτάρουν τα παραπάνω και μαζί με αυτά και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Είναι γεγονός πως η πανδημία έχει γίνει η νέα κανονικότητα της ζωής μας τον τελευταίο χρόνο. Τη σκεφτόμαστε ανά πάσα στιγμή στο τι θα πιάσουμε, ποιον θα αγγίξουμε, πώς θα προφυλαχτούμε, από ποιον και πόσο θα απομακρυνθούμε.

H προσαρμοστικότητα είναι μία πολύ «ελκυστική» δεξιότητα. Όλοι μας θέλουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας προσαρμοστικό και ευέλικτο - είμαστε ομαδικοί, «πάμε με το ρεύμα» και αυτό σημαίνει πως δεν είμαστε άκαμπτοι, αλλά ανοιχτοί και θετικοί στην αλλαγή ή τις προκλήσεις.