Πολλοί ενήλικοι εναντιώνονται στους γονείς τους για κάποιο σφάλμα που εκείνοι κάποτε διέπραξαν. Ήλπιζαν τότε ότι οι γονείς τους θα φέρονταν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ενώ αυτοί έκαναν το εντελώς διαφορετικό.

Ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε είναι αναγνωρισμένος παγκοσμίως ως ένας από τους πραγματικά μεγάλους δημιουργούς, σε ένα απίστευτα ευρύ πεδίο αντικειμένων. Υπήρξε η επιτομή αυτού που έχουμε στο νου μας ως «αναγεννησιακό άνθρωπο».

Υπάρχουν πολλές λαϊκές ρήσεις για το πόσο αποτελεσματικές είναι κάποιες πρακτικές μας που έχουν να κάνουν με την αυθόρμητη διαχείριση των συναισθημάτων («Άντε ούρλιαξε δυνατά και θα σου περάσει!»).

Προκειμένου να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, θα ήταν σκόπιμο να εξετάσουμε τις αντιδράσεις των γονέων στις πράξεις των μικρών παιδιών, ούτως ώστε να δούμε αν αυτές οι αντιδράσεις αποτελούν ένα είδος οδηγού κατευθυντήριων αρχών αναφορικά με τις αποδεκτές και μη αποδεκτές πράξεις. Για παράδειγμα, τα παιδιά επιπλήττονται για πράξεις που δεν είναι ηθικά σωστές, και αντίθετα δεν επιπλήττονται για πράξεις που είναι κοινωνικά αποδεκτές.

Το 1974, ένα εύρημα σε ένα εργαστήριο της Ιατρικής και Οδοντιατρικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ βοήθησε στον επανασχεδιασμό του βιολογικού χάρτη του σώματος: ο ψυχολόγος Ρόμπερτ Άντερ ανακάλυψε ότι το ανοσοποιητικό σύστημα, όπως και το μυαλό, μπορεί να εκπαιδευτεί. Το συμπέρασμά του προκάλεσε σοκ. Η ισχύουσα άποψη στην ιατρική ήταν ανέκαθεν ότι μόνο ο εγκέφαλος και το κεντρικό νευρικό σύστημα μπορούσαν να αντιδράσουν στην εμπειρία αλλάζοντας τον τρόπο συμπεριφοράς τους.