Μαθήματα Ζωής Από Έναν Μοναχό

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Τζούλιαν γνώρισε τεράστια επιτυχία. Είχε κατορθώσει να αποκτήσει όλα όσα θα μπορούσε ποτέ να επιθυμήσει ένας συνηθισμένος άνθρωπος: μια λαμπρή επαγγελματική φήμη μαζί με ένα επταψήφιο ετήσιο εισόδημα, ένα αρχοντικό σπίτι στη συνοικία των διασήμων, ιδιωτικό τζετ, ένα ιδιόκτητο νησάκι σε κάποια τροπική θάλασσα για να περνά τα καλοκαίρια του, και το πιο αγαπημένο του απόκτημα, μια λαμπερή κόκκινη Ferrari παρκαρισμένη στη μέση του τεράστιου γκαράζ του.

Η απατηλή αντίληψη για την επιτυχία

Κι όμως, εγώ ήξερα πως τα πράγματα δεν ήταν τόσο ειδυλλιακά όσο έδειχναν επιφανειακά.

Κι αν ήμουν εγώ αυτός που παρατήρησε τα σημάδια του επικείμενου ολέθρου, αυτό δεν συνέβη επειδή ήμουν πιο έξυπνος από τους υπόλοιπους, απλώς ήμουν αυτός που περνούσε πολύ περισσότερο χρόνο μαζί με τον Τζούλιαν. Ήμασταν πάντοτε μαζί επειδή είχαμε συνεχώς δουλειά να κάνουμε.

Οι ρυθμοί μας δεν επιβραδύνονταν ποτέ. Πάντοτε υπήρχε μια καινούρια πολύκροτη υπόθεση στον ορίζοντα που ήταν σημαντικότερη από την προηγούμενη. Και όση προετοιμασία και αν κάναμε, δεν ήταν ποτέ αρκετή για τονΤζούλιαν. Τι θα κάναμε αν ο δικαστής κάνει αυτή την ερώτηση ή την άλλη, για κακή μας τύχη;

Τι θα γινόταν αν δεν τα είχαμε ερευνήσει και προβλέψει όλα, μα όλα; Αν τον αιφνιδίαζαν με μια ερώτηση στη μέση μιας κατάμεστης αίθουσας δικαστηρίου, κάνοντάς τον να μοιάζει με ελάφι τυφλωμένο από τα φώτα ενός αυτοκινήτου;

Κι έτσι, ωθούσαμε τους εαυτούς μας ως τα όρια της αντοχής μας, κι εγώ απορροφήθηκα μαζί του σε έναν μικρόκοσμο που περιστρεφόταν αποκλειστικά γύρω από τη δουλειά.

Και να ’μαστε κι οι δυο μας, σκλάβοι του ρολογιού, να μοχθούμε χωρίς να σηκώνουμε κεφάλι, στον εξηκοστό τέταρτο όροφο ενός τεράστιου κτιρίου κατασκευασμένου από ατσάλι και γυαλί, την ώρα που οι περισσότεροι συνετοί άνθρωποι βρίσκονταν στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους.

Κι όμως, εμείς νομίζαμε πως είχαμε πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα, τυφλωμένοι από μια απατηλή αντίληψη για την επιτυχία.

Ο άνθρωπος που δεν είχε βρει αυτό που αληθινά επιθυμούσε στη ζωή του

Όσο περισσότερο χρόνο περνούσα κοντά στον Τζούλιαν, τόσο πιο καθαρά έβλεπα πως οδηγούσε μόνος του. Ήταν σαν να είχε μέσα του μια βαθύτερη επιθυμία θανάτου.

Τίποτα δεν μπορούσε ποτέ να τον ικανοποιήσει. Κι όπως ήταν επόμενο, ο γάμος του ναυάγησε, με τον πατέρα του δεν αντάλλασσαν πια ούτε κουβέντα και, παρόλο που τον εαυτό του στο χείλος του γκρεμού και της αβύσσου.

Ήταν σαν να είχε μέσα του μια βαθύτερη επιθυμία θανάτου. Τίποτα δεν μπορούσε ποτέ να τον ικανοποιήσει. Κι όπως ήταν επόμενο, ο γάμος του ναυάγησε, με τον πατέρα του δεν αντάλλασσαν πια ούτε κουβέντα και, παρόλο που είχε όσα υλικά αγαθά θα μπορούσε ποτέ να λαχταρήσει ένας άνθρωπος, δεν είχε ακόμη βρει αυτό που αληθινά αναζητούσε στη ζωή του.

Κι όλα αυτά ήταν φανερά σε επίπεδο συναισθηματικό, σωματικό αλλά και πνευματικό.

Χάνοντας τον σκοπό στη ζωή

Στα πενήντα τρία του χρόνια, ο Τζούλιαν έδειχνε σαν να είχε περάσει τα εβδομήντα. Το πρόσωπό του ήταν ένας ωκεανός από ρυτίδες, ένας όχι και τόσο ανώδυνος φόρος στην αδυσώπητη τακτική που ακολουθούσε, «δεν παίρνουμε ποτέ αιχμαλώτους, αλλά εκτελούμε επιτόπου», και στην τρομακτική πίεση της εκτός ορίων ζωής που είχε επιλέξει να ζει.

Τα μεταμεσονύκτια δείπνα σε ακριβά γαλλικά εστιατόρια, με τα χοντρά κουβανέζικα πούρα να ανάβουν το ένα ύστερα από το άλλο και τα ποτήρια με το κονιάκ να καταφτάνουν ασταμάτητα, τον είχαν καταντήσει υπέρβαρο. Παραπονιόταν διαρκώς πως ήταν άρρωστος και κουρασμένος και πως είχε πια κουραστεί να νιώθει άρρωστος και κουρασμένος.

Είχε χάσει την παλιά του αίσθηση του χιούμορ και σπάνια γελούσε πια. Η αλλοτινή ενθουσιώδης φύση του Τζούλιαν είχε αντικατασταθεί από μια θανατερή κατήφεια. Η προσωπική μου άποψη είναι πως η ζωή του είχε πια χάσει κάθε σκοπό.

Ίσως το πιο θλιβερό από όλα ήταν πως δεν μπορούσε πια να συγκεντρωθεί μέσα στο δικαστήριο. Εκεί που άλλοτε αποστόμωνε και θάμπωνε όλους τους παρευρισκομένους με ένα εντυπωσιακό, εύγλωττο και καταλυτικό επιχείρημα, τώρα είχε αρχίσει να πλατειάζει για ώρες ολόκληρες, φλυαρώντας ασυνάρτητα για μπερδεμένα περιστατικά που, για τους δικαστές, είχαν ελάχιστη ή και καμία σχέση με την υπόθεση που εκδικαζόταν.

Εκεί που άλλοτε θα αντιδρούσε κομψά και αποτελεσματικά στις ενστάσεις των αντιδίκων, τώρα επιδείκνυε έναν δηκτικό σαρκασμό ο οποίος έβαζε σε δοκιμασία την υπομονή των δικαστών, των ίδιων εκείνων δικαστών που τον είχαν άλλοτε αναγνωρίσει σαν μια νομική μεγαλοφυΐα.

Για να το θέσουμε απλά, η σπίθα της ζωής του Τζούλιαν είχε αρχίσει να τρεμοσβήνει.

Το παρόν άρθρο αποτελεί αδειοδοτημένο απόσπασμα από το βιβλίο Ο μοναχός που πούλησε τη Ferrari του του Robin Sharma που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Για το βιβλίο...

Ο αναγνώστης δεν μπορεί παρά να νιώσει συγκλονισμένος από την ιστορία του Τζούλιαν Μαντλ, του πάμπλουτου μεγαλοδικηγόρου που είδε σε μια στιγμή την πορεία της ζωής του να ανατρέπεται και να οδηγείται ένα βήμα πριν το θάνατο.

Ένα σχεδόν μοιραίο έμφραγμα στην αίθουσα του δικαστηρίου… Η συνταρακτική αυτή εμπειρία θα αποτελέσει την αφορμή για να εγκαταλείψει για πάντα τον υλικό κόσμο και να ταξιδέψει προς την Ανατολή αναζητώντας τον ουσιαστικό σκοπό της ζωής του…