Ο θυμός θεωρείται σε σχέση με άλλα συναισθήματα -όπως η χαρά και λιγότερο η θλίψη που γίνονται εύκολα ανεκτά από τους γονείς και από την κουλτούρα μας - το πιο δύσκολο συναίσθημα που χρειάζεται να εκφράσει ένα παιδί. Αυτό συμβαίνει, διότι συχνά η εκδήλωση του παρερμηνεύεται ή παρεμποδίζεται από τους γονείς, από τους δασκάλους στο σχολείο, ιδιαίτερα μάλιστα, εάν φτάσει σε ακραίο βαθμό.  

Τα πρώτα δείγματα της κατάθλιψης ήταν άκακα σαν κουτάβι. Τίποτα δεν προμήνυε την κόλαση που θα κρατούσε χρόνια ατέλειωτα.

Όταν μιλάμε για κατάθλιψη, δεν εννοούμε απλά κάποια αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να βιώνουμε για ένα μικρό χρονικό διάστημα ύστερα από διάφορα δυσάρεστα γεγονότα που μπορεί να συνέβησαν. Στην πραγματικότητα η κατάθλιψη αποτελεί μια πολύ σοβαρή διαταραχή της διάθεσης, η οποία απαιτεί σωστή διάγνωση και κατά συνέπεια σωστή θεραπευτική αντιμετώπιση.

Αν έχει κατάθλιψη κάποιος δικός σας άνθρωπος…

Δείξτε κατανόηση στο πώς αισθάνεται, δεν υπάρχουν "σωστά" και "λάθος" συναισθήματα.
Μην κριτικάρετε, προσβάλλετε, ενοχοποιείτε.
Συζητήστε με σοβαρότητα, ήπιο και γλυκό τρόπο για το πώς νιώθει.

Η κατάθλιψη έχει πολλά πρόσωπα. Μπορεί τυπικά να μας έρχεται στο μυαλό η φιγούρα ενός μοναχικού ανθρώπου, που απομονώνεται στον εαυτό του σε ένα σκοτεινό περιβάλλον. Δεν ισχύει όμως πάντα αυτό.

Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Ελλήνων πάσχουν από κάποιο τύπο κατάθλιψης και ένας στους 8 ασθενείς έχουν ανάγκη θεραπείας λόγω κατάθλιψης, κατά τη διάρκεια της ζωής τους.  Η κατάθλιψη με την κοινή σημασία του όρου είναι μια άσχημη διάθεση που είναι η φυσιολογική απάντηση σε ένα ερέθισμα που συνήθως έχει να κάνει με μια αίσθηση απώλειας, όπως ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, ο χωρισμός, η απώλεια της εργασίας, η μη επίτευξη στόχων, η απώλεια ενός υλικού αγαθού, κλπ.

Η αλήθεια είναι ότι συχνά δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε την ψυχοθεραπεία και την αναγκαιότητά της. Νομίζω ότι, μάλλον, τη φοβόμαστε. Τη φοβόμαστε, γιατί έχουμε συνηθίσει σε συγκεκριμένες καταστάσεις, τη φοβόμαστε, γιατί την αλλαγή όλοι τη θέλουμε, αλλά δύσκολα την αποφασίζουμε, τη φοβόμαστε, γιατί μας φέρνει αντιμέτωπους με τα λάθη μας, με τα άγχη μας, με πράγματα με τα οποία έχουμε μάθει να συμπορευόμαστε και να συμβιώνουμε. Άλλοτε αρμονικά και άλλοτε όχι. Δε σημαίνει ότι δε βασανιζόμαστε, όταν συμβιώνουμε με αρνητικά πράγματα, απλά συχνά κυριαρχεί ο φόβος της αλλαγής. 

Τι νόημα έχει η κατάθλιψη τελικά; Γιατί να μου συμβαίνει; Θέλουμε διακαώς να την εκδιώξουμε από τη ζωή μας και όλο νιώθουμε να μας τρώει λίγο λίγο, κάθε μέρα, σαν τη σκουριά το σίδερο.

Θα διαφωνήσεις πολλές φορές στη ζωή σου, με τους γονείς, με τους φίλους, με τον άνθρωπο σου. Η πρώτη αντίδραση όταν διαφωνείς είναι να νευριάσεις, μάθαμε να το κάνουμε αυτό από παιδιά, βλέποντας τους ‘’μεγάλους’’ να διαφωνούν με αυτό τον τρόπο. Με φωνές και με χειρονομίες. Με εντάσεις και υπερβολές.

Γιατί υπάρχει τόσο άγχος; Μελέτες δείχνουν ότι είμαστε η πιο αγχωμένη γενιά. Τα ποσοστά των αγχώδη διαταραχών έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια.

“Ποιος πήρε το τυρί μου;” Αυτό ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα για την απώλεια και, μάλιστα, για το πώς η απώλεια μπορεί να μετασχηματιστεί σε ευκαιρία. Οι ειδικοί υποστηρίζουν πως όλες οι αλλαγές, ακόμη και οι θετικές, εμπεριέχουν πένθος, όπως και ότι όλες οι απώλειες απαιτούν αλλαγή.

Ο όρος «νοσταλγία» επινοήθηκε για πρώτη φορά το 1678 από ένα φοιτητή ιατρικής, τον Johannes Hofer, στην προσπάθειά του να περιγράψει το αίσθημα Ελβετών στρατιωτών σε αποστολές μακριά από την πατρίδα τους.

Πολλές φόρες στην καθημερινότητα μας κοιτάζουμε πίσω την ζωή μας με νοσταλγία. Αυτό κάνει άλλους να μελαγχολούν και πολλές φορές και να αποσύρονται από την κοινωνική ζωή τους. Τι είναι όμως η νοσταλγία και ποια η σχέση της με την μελαγχολία ή ακόμα και με την κατάθλιψη?

Ένα θεμελιώδες πράγμα που πρέπει να θυμάται κάποιος είναι ότι μόνο μέσω της επαφής με τον ψυχολογικό πόνο ανοίγει η πόρτα προς την απελευθέρωση από αυτόν, προς την υπέρβασή του: μόνο μέσω της επαφής με τον ψυχολογικό πόνο.

Διαβάζοντας ένα βιβλίο τις τελευταίες μέρες στους γιους μου σκεφτόμουν πολύ την έννοια της αυτό εκτίμησης, της αυτοπεποίθησης, του άγχους, της θλίψης, των δύσκολων στιγμών που συχνά βιώνουμε, αλλά και των συμμάχων που έχουμε δίπλα μας σε αυτές τις στιγμές.

Είναι γνωστές οι συνέπειες της συναναστροφής με ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από ένα συνεχή αρνητισμό, που γκρινιάζουν για το παραμικρό γύρω τους, που παραμένουν οργισμένοι για μεγάλα διαστήματα και, κυρίως, που δεν έχουν σχεδόν ποτέ να πουν μια καλή κουβέντα για τον κόσμο γύρω τους.

Σύμφωνα με έρευνες του Παγκύπριου Οργανισμού Υγείας, ένα στα τέσσερα άτομα θα βιώσει συμπτώματα κατάθλιψης κάποια στιγμή της ζωής του και αν και η κατάθλιψη θεωρείται μια σοβαρή ψυχική διαταραχή, είναι εύκολα θεραπεύσιμη, ειδικότερα εάν υπάρχει υποστήριξη από το περιβάλλον του ατόμου που υποφέρει από αυτήν.

Αν αναζητήσουμε τον ορισμό του, με τον όρο χρόνιο πόνο νοείται ο πόνος που επιμένει πέραν του χρονικού διαστήματος που απαιτείται τυπικά για την ολοκλήρωση της επούλωσης του τραύματος, για την αποδρομή μιας οξείας ασθένειας 

Η περίοδος των Χριστουγέννων πολλές φορές προκαλεί μελαγχολικά συναισθήματα, τα οποία εντείνονται με την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου. Οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας  συχνά καλύπτουν το αίσθημα κενού και τον πόνο που βιώνουμε κάνοντας πιο ανεκτή την απώλεια, αλλά δυσκολεύοντας την επεξεργασία και τελικά την αποδοχή της.

"Φοβάμαι μην παχύνω κι άλλο". "Το φαγητό". “Τους κουραμπιέδες!!! Με κυνηγάνε όλη μέρα ως αργά το βράδυ και αντί να με πιάσουν αυτοί, τους τσακώνω εγώ και τους εκδικούμαι"! "Ότι θα τελειώσουν τα μελομακάρονα"! "Τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα!