Ζητήματα καριέρας και επαγγελματικής επιτυχίας σε μια συνέντευξη με την Μαίρη Σπαθάρη

Ακρόαση άρθρου......

Η Μαίρη Σπαθάρη, οργανωσιακή ψυχολόγος, παραχώρησε στο Psychology.gr αποκλειστική συνέντευξη σχετικά με ζητήματα καριέρας. Στη συνέντευξη συζητήθηκαν ζητήματα επαγγελματικού επαναπροσδιορισμού, επίτευξης στόχων. Μιλήσαμε για τα ματαιωμένα όνειρα και πώς μπορούμε να αντλούμε ικανοποίηση από την εργασία μας.

Χρύσα Πράντζαλου: Είναι χαρά μας να σας φιλοξενούμε στην Πύλη Ψυχολογίας κυρία Σπαθάρη. Μιλήστε μας για την προσέγγιση που ακολουθείτε!

Μαίρη Σπαθάρη: Στις συνεδρίες coaching τις οποίες πραγματοποιώ ακολουθείται μία μη -καθοδηγητική προσέγγιση σε κάθε coachee (ο πελάτης σε μία coaching συνεργασία). Στις συνεδρίες μας, ο πελάτης είναι ο «ειδικός» για όσα επιθυμεί να αλλάξει, για τις λύσεις που χρειάζεται.

Ο δικός μου ρόλος, ως ψυχολόγου-coach είναι να σταθώ υποστηρικτικά δίπλα του βοηθώντας τον να ξεκαθαρίσει όλα όσα ήδη έχει μέσα του – ακόμα και αν τη δεδομένη στιγμή εκείνος δεν μπορεί να αναγνωρίσει.

Ένα άλλο δομικό στοιχείο της προσέγγισης που ακολουθώ σε μία συνεδρία coaching είναι η εστίαση στη λύση, ώστε να δοθεί στον πελάτη η ευκαιρία της νέας οπτικής – μίας οπτικής που ενδεχομένως μέχρι να συνεργαστούμε δεν φανταζόταν ότι μπορεί να είναι δυνατή. Μίας μετάβασης από την αφομοίωση στο πρόβλημα, στις πιθανές δυνατές επιλογές δράσης. Μίας μετάβασης από την αδράνεια ή την παραίτηση, στην κινητοποίηση προς τα πρώτα βήματα για τις αλλαγές που επιθυμεί.

Τέλος, σημαντικό στοιχείο της προσέγγισης πάνω στην οποία χτίζουμε την coaching συνεργασία είναι η συνθετικότητα. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, έχει άλλες ανάγκες, άλλο ρυθμό, διαφορετικές προσδοκίες και τρόπο σκέψης. Ως επαγγελματίας οφείλω να προσαρμοστώ σε όλα τα παραπάνω, συνθέτοντας δημιουργικά διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά και εργαλεία με στόχο την επιτυχία, την ανακούφιση και την επίτευξη της επιθυμητής αλλαγής.

Χ.Π.: Τι θα λέγατε πως σας ενέπνευσε και ακολουθήσατε αυτή την επιλογή;

M.Σ.: Το πρώτο στοιχείο που με κέρδισε στην επιλογή του coaching ως παρέμβαση είναι η δυναμικότητα του χαρακτήρα του. Το coaching αφορά μία παρέμβαση με ισχυρή δυναμική – όπως λέω πολλές φορές σε ανθρώπους που με ρωτούν «Δεν συζητάμε για να συζητήσουμε, συζητάμε για να εντοπίσουμε και εντοπίζουμε για να δράσουμε». Αποτελεί μία έννοια συνυφασμένη με τη δράση και την αλλαγή – έννοιες που φαίνεται να είναι ιδιαίτερα αναγκαίες στη ζωή και καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου.

Το δεύτερο στοιχείο είναι η έμφαση και η εστίαση στο θετικό. Σε μία κοινωνία που έχουμε μάθει να εστιάζουμε στα αρνητικά -είτε σε καταστάσεις, είτε σε εμάς τους ίδιους- το να μας δοθεί η ευκαιρία να εστιάσουμε στο θετικό είναι συχνά αποκαλυπτικό για πολλούς. Στοιχεία όπως ο πανικός, το άγχος και η αμφιβολία μας παραλύουν.  Στοιχεία, όμως, όπως η αισιοδοξία, η ελπίδα ή οι αξίες μας μάς ενδυναμώνουν και μας κινητοποιούν!

Τέλος, το τρίτο στοιχείο που με ενέπνευσε στην επιλογή του coaching είναι η αποτελεσματικότητα του σε θέματα αλλαγών (γνωστικών και συμπεριφορικών), ειδικά στον εργασιακό χώρο που αποτελεί έναν τομέα-πληγή για αρκετούς ιδιαίτερα στην περίοδο που διανύουμε.

Σε έναν χώρο που οι προκλήσεις δεν έχουν τέλος και που καθορίζει και επηρεάζει τόσο το πως ζούμε την υπόλοιπη ζωή μας αλλά και πως βλέπουμε τον εαυτό μας, το coaching έρχεται ως παρέμβαση-βάλσαμο για να φέρει ισορροπία και να μας βοηθήσει να δούμε, να βρούμε, να αλλάξουμε, να πετύχουμε και τελικά να εξελιχθούμε μέσα σε αρκετά σύντομο διάστημα.

Ενημερωθείτε λεπτομερώς για τις υπηρεσίες και τους τρόπους επικοινωνίας με την ψυχολόγο-coach Μαίρη Σπαθάρη

Χ.Π.: Ποιες είναι οι διαφορές coaching και ψυχοθεραπείας κυρία Σπαθάρη;

M.Σ.: Όντως, παρόλο που το coaching αποτελεί μία υβριδική παρέμβαση με στοιχεία διαφορετικών ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων και της συμβουλευτικής, στο τέλος μπορούμε να αντιληφθούμε κάποιες σημαντικές διαφορές.

Η πρώτη διαφορά έγκειται στο ότι το coaching σε αντίθεση με την ψυχοθεραπεία δεν καταπιάνεται με θέματα ψυχικής υγείας και ψυχοπαθολογίας όπως τραύματα, κρίσεις πανικού, εξαρτήσεις, διαταραχές.

Η δεύτερη διαφορά αφορά τη δυναμική του. Στο coaching στόχος είναι η άμεση αλλαγή, η επίτευξη στόχων, η κινητοποίηση, η δράση με προϋπόθεση την αυτογνωσία – γιατί αν δεν ξέρω ποιος είμαι, πώς θα μάθω που θέλω να πάω; Στην αντίθετη πλευρά βρίσκεται η ψυχοθεραπεία με έντονη την παρουσία της ενδοσκόπησης και την αυτογνωσία να αποτελεί τελικό προορισμό και όχι αφετηρία.

Μία τρίτη διαφορά θεωρείται η ενασχόληση με το παρελθόν. Στην ψυχοθεραπεία, ο ψυχοθεραπευτής επισκέπτεται συχνά το παρελθόν για να διερευνήσει τυχόν τραύματα που επηρεάζουν τον θεραπευόμενο. Στο coaching ο προσανατολισμός μας είναι στο μέλλον αφού ο επιτυχημένος μελλοντικός μας εαυτός είναι αυτός που θα μας δώσει την ενέργεια και τη θέληση να προχωρήσουμε εμπρός.

Αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτουμε το παρελθόν. Συχνά θα το επισκεφτούμε, όχι όμως για να το αναλύσουμε, αλλά για να πάρουμε παραδείγματα από εκείνο, να μάθουμε, να διδαχτούμε και όλα αυτά που θα συγκεντρώσουμε να τα φέρουμε ως εφόδια στο παρόν και όπλα για το μέλλον.

Χ.Π.: Σε ποιους ενδείκνυται το coaching και σε ποιους όχι;

M.Σ.: Το coaching ενδείκνυται σε ανθρώπους που θέλουν να φέρουν στη ζωή τους αλλαγές ή να διαχειριστούν πράγματα που έχουν αλλάξει λόγω συνθηκών -όπως για παράδειγμα όλες οι αλλαγές που βιώνουμε τη μεγάλη αυτή περίοδο της πανδημίας. Ακριβώς λόγω της δυναμικής του, η παρέμβαση αφορά έντονα την επίτευξη στόχων – προσωπικών ή/και επαγγελματικών.

Αφορά ανθρώπους που θέλουν να προχωρήσουν σε επόμενα βήματα, αλλά δεν ξέρουν από που να ξεκινήσουν ή δεν αισθάνονται την αυτοπεποίθηση να το κάνουν.

Δεν πρέπει όμως, να βγάζουμε έξω και όλους εκείνους που ακόμα ψάχνουν τι θέλουν να κάνουν, αναρωτιούνται ποιοι είναι οι στόχοι τους. Και εδώ μπορούμε να δουλέψουμε με στόχο να θέσουμε νέους στόχους!

Η coaching παρέμβαση δεν ενδείκνυται σε όσους αναζητούν ανακούφιση από ψυχικό πόνο και επεξεργασία θεμάτων ψυχικής υγείας στα οποία θα ήταν πιο αποτελεσματική η θεραπεία.

Χ.Π.: Ποιοι είναι οι πιο συνηθισμένοι λόγοι ανισορροπίας στους προσωπικούς και επαγγελματικούς ρόλους; Πώς μπορούν αυτά τα δύο να γεφυρωθούν;

M.Σ.: Ένας από τους βασικούς λόγους που ένας άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με μία μη ισορροπημένη σχέση ανάμεσα στον προσωπικό και τον επαγγελματικό του ρόλο, συχνά αφορά την παράβλεψη των ίδιων του των αξιών και προτεραιοτήτων – είτε γιατί δεν είχε ποτέ τον χρόνο να αυτό-παρατηρηθεί, είτε γιατί έλειπε το κίνητρο για να το κάνει.

Συχνά στις συνεδρίες μου παρατηρώ ανθρώπους να ισχυρίζονται ότι έχουν συγκεκριμένες αξίες ή προτεραιότητες, τις οποίες όμως, στην πράξη δεν ακολουθούν. Η ασυμφωνία αυτή γεφυρώνεται μόνο με τον εντοπισμό τους, την επεξεργασία όσων αποτελούν εμπόδιο στην εφαρμογή τους στην προσωπική και επαγγελματική τους ζωή και στην ενδυνάμωση του ατόμου με όσα χρειάζεται για να παραμείνει κινητοποιημένος προς αυτή την κατεύθυνση.

Χ.Π.: Πολλοί νέοι έρχονται αντιμέτωποι με μια κοινωνική αντίληψη που λέει ότι μέχρι τα 25 πρέπει να έχουν τακτοποιήσει την καριέρα τους. Παρόλα αυτά βλέπουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι εφικτό να μπουν σε καλούπια και κοινωνικά στερεότυπα διότι ο δρόμος του κάθε ατόμου είναι μοναδικός.

Εσείς τι θα λέγατε σε αυτούς τους νέους που βιώνουν αυτή την πίεση από το περιβάλλον τους;

M.Σ.: Η πίεση νομίζω ότι ξεκινά πολύ νωρίτερα από τα 25, όταν μάλιστα στα 17 σου καλείσαι να προαποφασίσεις την κατεύθυνση της καριέρας αυτής, χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα για το πως είναι αυτός ο δρόμος στην πραγματικότητα.

Το άγχος που δημιουργείται τόσο από την πίεση του περιβάλλοντος, όσο και από τα κοινωνικά στερεότυπα είναι σαφέστατα πολύ έντονη.

Αυτό που θα έλεγα εγώ -τόσο ως επαγγελματίας, όσο και ως άνθρωπος- είναι ότι η αυτό-ανακάλυψη και η εξέλιξη είναι δύο έννοιες που δεν έχουν σημείο τερματισμού, αλλά ούτε και συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Αν προσπαθήσουμε να τις περιορίσουμε, περιορίζουμε την ίδια μας την ύπαρξη. Τις δυνατότητες, τις ικανότητες, τα θέλω μας. Ακόμα και αν ξέρουμε ποια είναι η κατεύθυνση που θέλουμε να ακολουθήσουμε, ποιος μας προεξοφλεί ότι θα είναι και ο τελικός μας προορισμός;

Σας συμβουλεύω, λοιπόν, να μεταφέρετε την προσοχή σας από τα κοινωνικά πρέπει και την πίεση των γύρω σας, στο εσωτερικό σας ψυχολογικό κεφάλαιο. Να αναρωτηθείτε τι σας αρέσει πραγματικά να κάνετε, πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας, τι είναι επιτυχία για σας; Μένοντας στο παρόν, στο τώρα.

Μέχρι αύριο μπορεί να έχουν αλλάξει τόσα πολλά. Το περιβάλλον, οι καριέρες, εσείς ο ίδιος – και αυτό είναι εντάξει. Η επιτυχία έρχεται όταν κάνουμε αυτό που μας εμπνέει. Αν κάνουμε κάτι που μας είναι αδιάφορο ή μας προκαλεί δυσφορία, δεν θα νιώσουμε ποτέ ολοκληρωμένοι.

Χ.Π.: Σύμφωνα με τις μελέτες του Daniel Levinson, οι άνθρωποι μπορεί να ειδικευθούν σε ένα επάγγελμα κατώτερο των προσδοκιών τους, το οποίο δεν τους ασκεί καμία γοητεία.

Τέτοιες αποφάσεις προκαλούν διαρκείς συγκρούσεις επαγγελματικής σταδιοδρομίας και ευθύνονται για την έλλειψη ενθουσιασμού και την περιορισμένη επένδυση στην εργασία. Τι προτείνετε στις περιπτώσεις που κάποιος βιώνει τέτοιες συγκρούσεις;

M.Σ.: Η χαμηλή εργασιακή ικανοποίηση είναι κάτι που συναντώ πολύ συχνά – ακόμα και σε coachees που θέλουν να δουλέψουν σε επίπεδο προσωπικό. Παραβλέποντας, μάλιστα, πρακτικά θέματα της δυσφορίας ή της απογοήτευσης κάποιου (όπως το χαμηλό εισόδημα), εύκολα κάποιος αντιλαμβάνεται ότι το βασικό σημείο της ανικανοποίησης είναι ότι η επαγγελματική επιλογή του ατόμου δεν τον καλύπτει σε διάφορα επίπεδα.

Αυτό που θα πρότεινα στους ανθρώπους που βιώνουν αυτού του τύπου τις συγκρούσεις είναι για αρχή να βγουν λίγο από το «αρνητικό σύννεφο» της απογοήτευσης και της δυσφορίας και να μπουν σε ένα θετικότερο. Να αναρωτηθούν «τι απολαμβάνω πραγματικά στη δουλειά μου;».

Αν η απάντηση είναι «τίποτα» είναι αναγκαίο να εξετάσουν τι είναι αυτό που χρειάζονται τελικά για να αισθανθούν ικανοποίηση και ίσως πώς θα μπορούσαν να το φέρουν εκείνοι στην εργασία τους.

Τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα επιθυμούμε, καμιά φορά χρειάζεται να πάρουμε εμείς την ευθύνη της δημιουργίας των «ιδανικών» για εμάς συνθηκών.

Είναι τρομακτικό για αρκετούς, όταν ανακαλύπτουν ότι όσα χρειάζονται δεν μπορούν να βρεθούν ή να δημιουργηθούν στην παρούσα εργασιακή τους συνθήκη και η μόνη λύση είναι η αλλαγή. Όσο τρομακτικό και αν είναι παρόλα αυτά, σε τέτοιες περιπτώσεις έχουμε δύο επιλογές. Ή να αλλάξουμε θέση φεύγοντας μακριά από τη δυσφορία, ή να αποδεχτούμε την κατάσταση και να προσαρμοστούμε στα υπάρχοντα δεδομένα.

Η παραμονή στη δυσφορία, χωρίς αποδοχή το μόνο που θα φέρει είναι μεγαλύτερη και περισσότερη εσωτερική σύγκρουση.

Σε τέτοια ζητήματα η coaching παρέμβαση έρχεται σαν ανάσα εσωτερικής ενίσχυσης, γιατί αυτό που κάθε coachee διαπιστώνει όταν βιώνει μία παρόμοια κατάσταση, είναι ότι τελικά το μεγαλύτερο εμπόδιο μπροστά του ήταν ο ίδιος του ο εαυτός όταν δυσκολευόταν να βγει από τη θέση της δυσφορίας, όταν αρνούνταν να αλλάξει, όταν φοβόταν να τολμήσει την αλλαγή, όταν δεν πίστευε στην επιτυχία του.

Χ.Π.: Ο επαναπροσδιορισμός καριέρας ποια συστατικά στοιχεία χρειάζεται να έχει προκειμένου να είναι επιτυχημένος κατά την άποψή σας;

M.Σ.: Ένας επιτυχημένος επαναπροσδιορισμός καριέρας είναι μία συνταγή με τρία βασικά υλικά:

1. Η σύνδεση των αξιών με τη ζωή του ανθρώπου

Είναι πολύ πιο εύκολο να πολεμάμε για τις αξίες μας παρά να τις κάνουμε πράξη. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να εξετάσει το άτομο: ποια είναι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή του; Αν για κάποιον η δημιουργικότητα είναι προτεραιότητα, σίγουρα ένας χώρος εργασίας που υστερεί σε αυτό, δεν θα είναι η κατάλληλη επιλογή.

Έχοντας μάθει να μην παρατηρούμε τον εαυτό μας, πολλοί δυσκολευόμαστε ιδιαίτερα να απαντήσουμε στην ερώτηση του τι είναι σημαντικό για εμάς, τι μας εμπνέει, τι μας γεμίζει. Η απάντηση σε αυτό είναι το πρώτο σκαλοπάτι.

2. Οι δυνατότητες, οι ικανότητες, η γνώση

Σημασία δεν έχει μόνο τι θέλουμε να κάνουμε, αλλά και τι μπορούμε, ποιοι είμαστε, τι εφόδια έχουμε κατακτήσει όλα αυτά τα χρόνια μέχρι το παρόν μας. Ποιες είναι οι κλίσεις μας; Τί μας βγαίνει με ευκολία; Τι χρειάζεται να βελτιώσουμε; Το εσωτερικό μας δυναμικό αποτελεί έναν χάρτη. Όσο πιο καθαρά το δούμε, τόσο πιο εύκολα θα μπορούμε να διαβάσουμε την πορεία που ορίζουμε οι ίδιοι.

3. Η κατάλληλη προετοιμασία για την αντιμετώπιση προκλήσεων

Κανένα σχέδιο δεν είναι σίγουρο ότι θα πάει όπως το προγραμματίζουμε. Η επένδυση στην ανάπτυξη δεξιοτήτων όπως η αυτό-αποτελεσματικότητα, η τεχνική εύρεσης λύσεων, η αυτορρύθμιση και ο σχεδιασμός πλάνου είναι στοιχεία ύψιστης σημασίας για την επιτυχία και κυρίως για την αντιμετώπιση των πιθανών εμποδίων στον δρόμο μας.

Χ.Π.:Ποιες είναι οι πιο συνηθισμένες συμπεριφορές και πεποιθήσεις που αναστέλλουν την επιτυχία;

M.Σ.: Για αρχή είναι σημαντικό να πούμε ότι πρώτα έρχονται οι σκέψεις και μετά η συμπεριφορά.

Μερικές από τις πιο συχνές μη- παραγωγικές σκέψεις που συναντώ είναι οι εξής:
«Δεν θα τα καταφέρω»
«Αφού δεν το κατάφερε ο Χ. που είναι καλύτερος, θα το καταφέρω εγώ;»
«Έτσι, το κάνω πάντα»
«Δεν φταίω εγώ, φταίει…»
«Εφόσον δεν τα κατάφερα μέχρι τώρα δεν θα τα καταφέρω ποτέ, οπότε γιατί να προσπαθήσω;»

Σκέψεις όπως οι παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα να ρίχνουν την αυτοπεποίθησή μας, να ματαιώνουν την προσπάθειά μας ή ακόμα και να τη σαμποτάρουν, φέρνοντας τελικά το αποτέλεσμα που φοβόμαστε – την αποτυχία, για να μας κάνουν να σκεφτούμε «Το ήξερα…».

Τα κοινά στοιχεία αυτών των σκέψεων που αναστέλλουν την επιτυχία μας είναι τα συμπεράσματα, η σύγκριση με τους άλλους, η μαθημένη αβοηθησία, η απουσία λήψης της δικής μας ευθύνης, δημιουργώντας έτσι κύκλους τόσο αρνητικών σκέψεων, όσο και μη λειτουργικών συμπεριφορών που όσο επαναλαμβάνονται, τόσο μας κάνουν να πιστεύουμε ότι επιβεβαιώνονται οι φόβοι της χαμηλής μας αυταξίας και αποτυχίας.

Χ.Π.: Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που τους ξεχωρίζουν στο επαγγελματικό τους μονοπάτι;

M.Σ.:

1. Η καλή διαχείριση της αποτυχίας

Η αποτυχία και τα λάθη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και κανείς δεν φτάνει στην κορυφή αποφεύγοντάς τα. Άνθρωποι που έχουν επιτύχει στο επαγγελματικό τους μονοπάτι είναι εκεί που κατάφεραν στις δυσκολίες να φύγουν από τη θέση του στρες και του πανικού και εστίασαν στη λύση: «Τι μπορώ να κάνω για να μην ξαναγίνει το ίδιο λάθος; Τι μου έμαθε αυτή η αποτυχία;». Δεν εστιάζουν λοιπόν, στην αποτυχία ως λάθος, αλλά ως γνώση γιατί μία πιο θετική οπτική είναι δύναμη.

2. Ψυχική ανθεκτικότητα

Η ικανότητα ενός ανθρώπου να σηκώνεται όσες φορές και αν πέσει, είναι ουσιαστικό στην εποχή μας για την επαγγελματική, προσωπική και ψυχολογική μας επιβίωση. Οι άνθρωποι που καταφέρνουν παρά τις επαγγελματικές τους πτώσεις να σηκώνονται πιο δυνατοί, είναι συχνά αυτοί που επιτυγχάνουν.

3. Θετικότητα στην αλλαγή

Είμαστε πλάσματα της συνήθειας, οπότε οι αλλαγές δεν είναι εύκολες για κανέναν από εμάς. Οι άνθρωποι που ξεχωρίζουν παρόλα αυτά στο επαγγελματικό τους μονοπάτι είναι εκείνοι που παρόλο το άγχος ή το stress που μπορεί να τους προκαλέσει μία αλλαγή, είναι θετικότεροι σε αυτή. Αγκαλιάζοντας την αλλαγή, αγκαλιάζουν και τις ευκαιρίες, το ρίσκο, την πιθανότητα, την επιτυχία, την εξέλιξη. Γιατί μένοντας στην ίδια θέση, είναι σχεδόν απίθανο να έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις όλα τα προηγούμενα...

Χ.Π.: Τι θα προτείνατε στους ανθρώπους που έχουν ένα επαγγελματικό όραμα αλλά δε ξέρουν πώς να το υλοποιήσουν;

M.Σ.: Να απευθυνθούν σε έναν ειδικό επαγγελματικής ανάπτυξης που θα τους βοηθήσει να επιτεύξουν αυτόν τον στόχο τους πολύ πιο γρήγορα από ότι αν προσπαθήσουν μόνοι.

Να θυμούνται ότι είναι ικανοί για το όραμά τους και οι λύσεις βρίσκονται μέσα τους. Ότι δεν είναι αργά για οποιαδήποτε αλλαγή.

Να σκεφτούν ποιοι θα γίνουν και πώς θα είναι η ζωή τους αποκτώντας αυτό το επαγγελματικό όραμα και να τη συγκρίνουν με το παρόν τους. Αντέχουν να μην προσπαθήσουν πραγματικά για αυτό και να μείνει ανεκπλήρωτη ευχή;

Δείτε όλα τα άρθρα της επιστημονικής συνεργάτιδας της Πύλης μας Μαίρη Σπαθάρη

Χ.Π.: Ματαιωμένα όνειρα. Πώς πιστεύετε ότι μας επηρεάζουν;

M.Σ.: Το ματαιωμένο όνειρο συχνά λειτουργεί περισσότερο ανασταλτικά ακόμα και από έναν ματαιωμένο στόχο που έχουμε προσπαθήσει να επιτύχουμε. Ένας από τους λόγους που του προσδίδει αυτή τη βαρύτητα οφείλεται στο ότι όσο οι στόχοι μας μένουν όνειρα, εμείς επενδύουμε πάνω τους γνωστικά.

Τα γεμίζουμε με προσδοκίες, φαντασιώσεις και πιθανές εκβάσεις. Τα τρέφουμε και γιγαντώνονται. Όσο πιο έντονη η υπερεπένδυση στο όνειρο, τόσο πιο σφοδρή η πρόσκρουση στην ματαίωση.

Χ.Π.: Μιλήστε μας για τους μύθους και τα στερεότυπα που επηρεάζουν την εργασία των γυναικών. Το φαινόμενο της γυάλινης οροφής εξακολουθεί να αποτελεί μια μάστιγα;

M.Σ.: Παρόλο που βρισκόμαστε εν έτει 2020, το φαινόμενo της γυάλινης οροφής εξακολουθεί και αποτελεί μάστιγα στον κόσμο των επιχειρήσεων, δημιουργώντας αόρατα εμπόδια στην επαγγελματική εξέλιξη των γυναικών που βασίζονται κυρίως σε κοινωνικά στερεότυπα και προκαταλήψεις.

Δύο από τα πιο βασικά είναι:

1.Ο χρόνος που μία γυναίκα «πρέπει» να αφιερώνει στην μητρότητα σε αντίθεση με αυτόν που μπορεί να αφιερώνει στην επίτευξη των στόχων της.

2.Το ότι κάποια επαγγέλματα εξακολουθούν να διαχωρίζονται σε αντρικά και γυναικεία, βλέποντας έτσι χώρους όπως αυτός της επιστήμης, της τεχνολογίας αλλά και θέσεις σε διοικητικά συμβούλια επιχειρήσεων να έχουν υπερεκπροσώπηση από το ανδρικό φύλλο σε αντίθεση με την υποεκπροσώπηση του γυναικείου.

Άλλο ένα ζήτημα που προκύπτει είναι το μισθολογικό χάσμα που παρατηρείται μεταξύ ανδρών και γυναικών που συχνά είναι τόσο έντονο που απαιτεί προσφυγή σε δικαστήρια.

Η εργασιακή ισότητα είναι ένα ζήτημα που απασχολεί το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών εργαζομένων και επιχειρηματιών, του οποίου η επίλυση βρίσκεται στα χέρια όλων μας. Στην εκπαίδευση των παιδιών, στην εσωτερική, προσωπική και επαγγελματική ενίσχυση των γυναικών, στον πυρήνα κάθε οικογένειας και στον ρόλο που αναλαμβάνει και διεκδικεί ο καθένας, αλλά και σε όλα αυτά τα οποία απαιτούμε από τους άλλους.

Χ.Π.: Τι είναι αυτό που σας εμπνέει στους ανθρώπους όπως τους βλέπετε μέσα από τις συνεδρίες σας;

M.Σ.: Οι άνθρωποι που έρχονται στις συνεδρίες είναι άνθρωποι που παρόλο που φοβούνται την αλλαγή, αισθάνονται μία έντονη ορμή προς εκείνη. Είναι άνθρωποι με φόβους και «αδυναμίες» όπως όλοι μας. Δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές όταν αναστοχάζομαι τις συνεδρίες και όσα ακούω, σκέφτομαι πόσο κοινούς φόβους έχουμε όλοι τελικά – μεγαλύτεροι ή νεότεροι, πετυχημένοι ή όχι.

Οι άνθρωποι που γνωρίζω μέσα από τις συνεδρίες θέλουν να αλλάξουν και τις περισσότερες φορές το καταφέρνουν. Επιθυμούν να εξελιχθούν, να ρισκάρουν, να ξεπεράσουν τα εμπόδια που έχουν βάλει στον εαυτό τους.

Η μεγαλύτερη έμπνευση για μένα δεν βρίσκεται στον προορισμό, αλλά σε όλο το ταξίδι.

Στο πόσο πολυμήχανοι γινόμαστε για όσα θέλουμε πραγματικά να πετύχουμε, στο πόσες λύσεις κρύβουμε μέσα μας και στο πόσο τελικά η πίστη στον εαυτό μας είναι το εισιτήριο για ένα ταξίδι με τερματικό σταθμό την επιτυχία... όπου και αν μας βγάλει!