Η Αποδοχή των συναισθημάτων μας: Το αρχικό μας αίτημα από την ψυχοθεραπεία.

Ακρόαση άρθρου......

Στα δεκάξι χρόνια που βλέπω ανθρώπους ως ψυχοθεραπευτής, ακόμα και σήμερα με εκπλήσσει το γεγονός ότι -τουλάχιστον- την πρώτη φορά που κατά την διάρκεια της συνεδρίας συμβαίνει να κυλήσουν δάκρυα στο πρόσωπο του θεραπευόμενου, αυτός/ αυτή νιώθει αμέσως την ανάγκη να μου ζητήσει... "συγνώμη...".

Έχει δηλαδή την ανάγκη να απολογηθεί για το γεγονός ότι είναι άνθρωπος που πονάει...

Μου ζητά να τον συγχωρήσω επειδή -για λίγες στιγμές- επιτρέπει να γλυστρήσουν μέσα από το σιδηρούν προσωπείο του "επιτυχώς προσαρμοσμένου", "κοινωνικά λειτουργικού", και "ψυχικά αδιάσειστου" -όπως θέλει να πιστεύει- εαυτού του/ της λίγες σταγόνες ειλικρίνειας & ελευθερίας...

Γιατί τα δάκρυα, στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι ενδεικτικά της βαθύτατης ανάγκης του υποψήφιου θεραπευόμενου να ξεφορτωθεί -έστω και για λίγο- την "βαριά" μάσκα του καλού, βολικού, και υποταγμένου στις κοινωνικές και οικογενειακές απαιτήσεις εαυτού του.

Να δει με βιωματικό τρόπο πως η ανθρώπινη του αδυναμία & ευαλωτότητα, όχι μόνο μπορεί να "συγχωρεθεί" στο πλαίσιο μιας αληθινά κοντινής σχέσης, αλλά και ότι μπορεί να φέρει στην επιφάνεια της συνείδησης ένα απόλυτα υγιές ενεργειακό του δυναμικό. Αυτό το δυναμικό που μέχρι χθες είχε απαξιωθεί -και γι' αυτό εκτοπιστεί- ως άχρηστο ή επιβλαβές, τώρα καλείται να συμβάλλει στον βασικό σκοπό της ψυχοθεραπείας, την αποκατάσταση του θεραπευόμενου ως ενοποιημένου προσώπου.