Φως, η άγνωστη δύναμη του ανθρώπου

Η έρευνα για τη χρήση της ενέργειας του φωτός, άρχισε τελευταία να αποτελεί αντικείμενο της κβαντικής επιστήμης, με πολλές μορφές και εκφάνσεις, ακόμη βέβαια, σε ένα ερευνητικό αρχικό στάδιο.

Η αναγνώριση του φωτός ως μια μεγάλη δύναμη που ενεργεί μέσα στο σύμπαν ανοίγει ένα μεγάλο πεδίο έρευνας και γνώσης που θα ξεκλειδώσει μεγάλα μυστικά για την ζωή και την ύπαρξη ευρύτερα στον κόσμο που ζούμε.

Οδηγούμαστε «αναγκαστικά» μέσω της επιστήμης σε μια «φωτεινή εποχή» καθώς όλοι ομολογούν ότι το φως είναι μια ανεξάντλητη ενέργεια από όπου και όλα προήλθαν, σε μια εποχή που μιλάμε για την επιβλαβή επιρροή όσο και εξάντληση των ενεργειακών πόρων της γής.

Η επιστήμη σήμερα ανακαλύπτει τις δυνάμεις του φωτός και τις αλληλεπιδράσεις του με την ύλη ενώ «πειραματίζεται» με τον έλεγχο που μπορεί να ασκήσει πάνω σε αυτήν την μεγάλη δύναμη.

Η κβαντική έχει ανοίξει ένα πολυδιάστατο δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση, αναγνωρίζοντας την ύπαρξη των φωτεινών δρόμων με εκπομπές και δεκτικές δυνάμεις που αλληλεπιδρούν δημιουργώντας και εξελίσσοντας τη ζωή, δείχνοντας την μεγάλη επιρροή που έχει το φως στη ζωή αλλά και στη μη ζωή. Από την άλλη ο άνθρωπος και το φως έχουν μια αρχέγονη σχέση ενώ το φως αναφέρεται ως αιτία ζωής από την επιστήμη.

Όλα στο σύμπαν ζουν και εξελίσσονται με το φως, όπως κι ο άνθρωπος που μέσα του έχει φως ως ενεργητική και ενεργειακή δύναμη.

Η ουσία ή αλλιώς η πληροφορία ως διπολικό σύστημα μέσα από τα δύο συστατικά της, την ενέργεια και την ύλη

Μια «καταραμένη» γνώση χιλιάδων χρόνων, ανασύρθηκε από τη μνήμη τετρακόσια χρόνια πριν, με τον Τζιορντάνο Μπρούνο που κάηκε στην πυρά για αυτές του τις θέσεις, καθώς αναγνώριζε το δισυπόστατο του ανθρώπου. Μέσα από μια λογική προσέγγιση της γνώσης, εδώ και αιώνες η επιστήμη «εγκλωβίστηκε» στην υλική-σωματική διάσταση των πραγμάτων όταν υπάρχει και η άλλη θέση που αναφέρεται στη μη σωματική υπόσταση του κόσμου, την άυλη ενέργεια που διέπει τα πάντα.

Κατά τον Μπρούνο: «Η ύλη είναι εν μέρει σωματική και εν μέρει μη σωματική.» ενώ σε άλλο σημείο, αναφέρει: «Προφανώς αυτή η Υλη (στην οποία γίνεται αναφορά) δεν είναι στη φύση κάτι τόσο απτό, όπως η ύλη του τεχνίτη, καθώς η ύλη στη φύση δεν έχει κάποια μορφή.» Η ενέργεια με τη σύγχρονη επιστήμη ήρθε να πάρει το ρόλο της μη ύλης.

Με τη διατύπωση του Αϊνστάιν έχουμε: Ε=mc2, Δηλαδή, ύλη (μάζα) και ενέργεια (Ε) είναι οι δύο εκφράσεις της μίας ουσίας, δεχόμενοι ότι το όλον του σύμπαντος έχει πνευματική υπόσταση στην αρχική του μορφή. Αυτό ο Μπρούνο το έθεσε ως: «Όλα είναι ένα, σε σχέση με την Ουσία.» και επίσης «Στη φύση μπορούμε να αναγνωρίσουμε δύο τάξεις ουσίας, γνωρίζοντας: 1) τη μορφή και 2) την ύλη».

Στην ουσία η αρχική αιώνια μορφή περιορίζεται στην έως τώρα αναγνωρισμένη ύλη, εξελισσόμενη έως ότου φτάσει την πλήρη υπόστασή της. Σήμερα, η κβαντική ομολογεί ότι αυτό που δίνει μορφή στην ενέργεια είναι η πληροφορία η οποία δομεί την ενέργεια στην υλική της μορφή σε όλες τις διαστάσεις της.

Όλα δηλαδή, «έχουν ένα ενεργό αίτιο - Όλα έχουν ένα μορφικό αίτιο». Η κβαντική «συνείδηση» ήρθε για να συνδυάσει την ενέργεια με την πληροφορία.

Επομένως, έχουμε απλά την υλική απόδοση της αρχικής ύπαρξης αναλόγως του χρόνου αποσυμπίεσης των αρχείων της μνήμης που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος προκειμένου να «αντέξει» με τη λογική του αυτήν τη μεγάλη ποσότητα αρχείων που υπάρχει μέσα του και αποσυμπιέζει, αργά μέσα στον εαυτό του. Στην πραγματικότητα αναγνωρίζουμε πλέον την πνευματική διάσταση των πραγμάτων προερχόμενα από μια αρχική ουσία, η οποία διέπει από την κατώτερη έως την ανώτερη μορφή ζωής.

Η κβαντική ήρθε να αποδεχθεί την μερικότητα της επιστήμης καθώς όπως προσδιορίζεται από πολλούς επιστήμονες δε μπορεί να κατανοηθεί ή δε μπορεί να υπάρξει μόνη της χωρίς να αποδεικνύει κάποια φιλοσοφία.

Στο βιβλίο Quantum Enigma: Physics Encounters Consciousness των Rosenblum, Kuttner, κεντρική θέση είναι πως η κατανόηση της κβαντικής προϋποθέτει την ύπαρξη ενός ενσυνείδητου παρατηρητή, που η αντίληψή του και οι γνώσεις του οριοθετούν το πεδίο που θα κινηθεί η κβαντική μέσα από τα δεδομένα που ήδη υπάρχουν. Και φυσικά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε την ενεργειακή υπόσταση του φωτός, αφού δεχόμαστε πλέον την ενέργεια ως συστατικό της ύλης, όπως το διατύπωσε ο Πλανκ το 1907 λέγοντας ότι οι δυνάμεις βαρύτητας ασκούνται όχι μόνο μεταξύ υλικών σωμάτων αλλά και ενεργειακής υπόστασης σωμάτων, όπως το φως.

Ο καθηγητής και φυσικός φιλόσοφος Λευτέρης Καλιαμπός στην εργασία του «διπολικά φωτόνια» που παρουσίασε στο παγκόσμιο συνέδριο «Frontiers of fundamental physics» (1993), απέδειξε ότι «το διπολικό φωτόνιο ποτέ δεν έχει τη λεγόμενη μηδενική μάζα ηρεμίας, αφού στη φύση δεν υπάρχει η λεγόμενη μάζα ηρεμίας των σωμάτων εκτός από τη σταθερή μάζα αδράνειας Μο που επικρατεί στα συστήματα των συντηρητικών δυνάμεων».

Όπως συμπληρώνει δε, σε σχετική εργασία του τον Αύγουστο του 2016 «στα συστήματα των μη συντηρητικών δυνάμεων έχουμε τη μεταβλητή μάζα Μ των σωμάτων (όχι σχετικιστική), που οφείλεται στην απορρόφηση της μάζας των διπολικών φωτονίων. Άλλωστε στο διπολικό φωτόνιο μηδενική μάζα δεν μπορεί να υπάρξει, αφού στη φύση φωτόνια χωρίς να κινούνται με την ταχύτητα του φωτός δεν υπάρχουν.»

Και συμπληρώνει στην ανωτέρω εργασία του: «αυτή η περίπτωση της βαρυτικής αλληλεπίδρασης με οδήγησε στην ανακάλυψη της ενοποίησης όλων των δυνάμεων της βαρύτητας και του ηλεκτρομαγνητισμού, μια και στη φύση δεν υπάρχουν ούτε οι λεγόμενες ισχυρές πυρηνικές δυνάμεις μα ούτε και οι λεγόμενες ασθενικές, διότι τελικά στη φύση επικρατούν μόνο οι τρεις θεμελιώδεις δυνάμεις του νόμου της βαρύτητας, του νόμου του Coulomb, και του νόμου του Ampere. (Discovery of unified forces).»

Χάρη στην κβαντική φυσική του 20ου αιώνα η σωματιδιακή και κυματική φύση του φωτός δίνει τη δυνατότητα στην επιστήμη να ξεφύγει από τα «λογικά» της όρια με τις προϋπάρχουσες νομοτελειακές θέσεις από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα στα πλαίσια της αναγνώρισης ευρύτερων νόμων που διέπουν τη φύση και την «παρεξηγημένη» υπόσταση του φωτός. Πόσο περισσότερο δε, τί γίνεται με το φως και τον άνθρωπο;

Έχει ήδη αποδειχθεί ότι «Το πεδίο ολογραφικής βιοφωτόνης του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος, και ίσως ακόμη και ολόκληρου του οργανισμού, μπορεί επίσης να αποτελέσει τη βάση της μνήμης και άλλων φαινομένων συνείδησης», όπως δηλώνει ο νευροφυσιολόγος Karl Pribram, καθώς και άλλοι, όπως αναφέρω στην εργασία μου «Η σύγχρονη επιστήμη αποδεικνύει τη γνωστική ομοιοπαθητική έρευνα».

Εφόσον ολόκληρος ο οργανισμός του ανθρώπου διέπεται από φως μπορούμε να πούμε ότι ο άνθρωπος είναι μια φωτεινή οντότητα, εκτός από την υλική του υπόσταση.

Ο φυσικός της κβαντομηχανικής Ντέιβιντ Μπομ θεμελίωσε στη κβαντική τον νόμο ότι «κάθε τι είναι πλήρες συνείδησης από μία πέτρα μέχρι ένα άστρο καθώς δεν υπάρχει η μη ζωή» ενώ ο Άγγλος συνάδελφός του J.J. Thomson από το 1881 επισήμανε ότι η ηλεκτρομαγνητική ενέργεια συνοδεύεται από τη λεγόμενη «ηλεκτρομαγνητική μάζα».

Ο επίσης φυσικός C.J.S. Clarke ισχυρίζεται ότι ο νους δεν εστιάζεται στο χώρο, που τον διαχωρίζει σε φυσικό και νοητικό (χώρο σκέψεων) και θεωρεί ότι αλληλοεπηρεάζονται. Ο νους είναι το πρωταρχικό στοιχείο της εμπειρίας μας και η Φυσική είναι μια έμμεση κατασκευή του προφανούς και άμεσου νου. Όπως λέει και ο φιλόσοφος της επιστήμης Chalmers, τα χαρακτηριστικά της συνείδησης είναι μη περιγράψιμα και μη εξηγήσιμα, και πρέπει να κατασκευαστεί μια θεμελιωδώς νέα φυσική θεωρία.

Η συνείδηση συνδέεται με τις εγκεφαλικές λειτουργίες αλλά αποτελεί έναν άλλο χωροχρόνο διαχωρισμένη από την αντίδρασή μας στο τώρα, και μέσω του πνεύματος προυπάρχει του χωροχρόνου.

Έτσι ο Clarke αναγνωρίζει τη δημιουργική ικανότητα του πνεύματος στην ύπαρξη του κόσμου που γνωρίζουμε, μετατρέποντας τη συνείδηση, το μυαλό και την ψυχή σε παγκόσμιο και αρχέγονο χαρακτηριστικό δημιουργίας όλων των πραγμάτων.

Η κβαντική φυσική από την άλλη, παραδέχεται ότι δεν υπάρχει αντικειμενικότητα της ύλης, ότι δηλαδή ο υλικός κόσμος βρίσκεται σε ένα καθεστώς άπειρων και εύπλαστων δυνατοτήτων, όπου ένας παρατηρητής παρεμβαίνει στη φύση του παρατηρούμενου αντικειμένου.

Αποδεικνύεται λοιπόν, ότι δεν υπάρχει αιτιακή εξάρτηση των κβαντικών φαινομένων καθώς πολλές και διαφορετικές διαδικασίες συμβαίνουν ταυτόχρονα χωρίς την αλληλεξάρτησή τους.

Παρουσιάζεται έτσι, σε ένα πρωταρχικό ρόλο ο παρατηρητής, αλλοιώνοντας τα φυσικά φαινόμενα και τις μετρήσεις αυτών. Στην ουσία έχουμε μια «θεϊκή» υπόσταση του ανθρώπου όπου καθορίζει τα πράγματα, επιλέγοντας ο ίδιος την πορεία αυτών χωρίς να υπόκειται σε αιτιοκρατική υποτέλεια αλλά και χωρίς να την αποφεύγει.

Η φωτεινή, ενεργειακή υπόσταση του ανθρώπου

Ζούμε, λοιπόν, την αρχή της επιστημονικής έρευνας στην φωτεινή διάσταση του ανθρώπου, ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι ο ίδιος ένα φωτεινό ενεργειακό σώμα που σφύζει από δυνάμεις και γι'αυτό είναι ένας πομπός φωτός, πράγμα το οποίο αποδεικνύεται από την βασική αρχή ότι εκπέμπει, όσο και απο την έτερη υπόσταση, ότι είναι δέκτης άρα είναι και πομπός.

Εφόσον, ο άνθρωπος υποδέχεται σήματα, εκπέμπει σήματα φωτός ως φύση προς τους άλλους αλλά και προς το ευρύτερο συμπαντικό δρώμενο, ζει αλληλεπιδρώντας στο αιώνιο γίγνεσθαι του χωροχρόνου.

Ένα πολύ μεγάλο θέμα ανοίγει με αυτή τη θέση καθώς αντιλαμβανόμαστε την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ του ενός και του άπειρου σύμπαντος, μια θέση που από την αρχαιότητα απασχολεί τον άνθρωπο μέσα από μυήσεις και τελετές, γνώσεις, φιλοσοφίες και αρχέτυπα που σήμερα έγιναν επιστήμες.

Η φωτεινή – ενεργειακή υπόσταση δεν είναι τόσο ορατή στο καθαρά υλικό πεδίο, κι εφόσον ο άνθρωπος ασχολείται πιο συγκεκριμένα με την υλική του μόνο υπόσταση και κατεύθυνση, καταλύοντας την ουσία και το όλον, διαχωρίζοντας την ύλη από την ενέργεια, «αργεί» δηλαδή, δεν αναλύει ουσιαστικά, την φωτεινή του δράση και λειτουργία και δεν την λαμβάνει υπόψιν του. Ένα μεγάλο μυστήριο κρύβεται σε αυτή την διπολική ενεργειακή ανταλλαγή που η επιστήμη μέχρι σήμερα δεν βιάζεται να ανακαλύψει.

Ο άνθρωπος ως πομποδέκτης δέχεται ακτινοβολία αλλά ταυτόχρονα εκπέμπει ασχέτως αν εκπέμπει σε χαμηλότερη συχνότητα. Χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος ζει στο φως και εξελίσσεται με το φως. Αν παρατηρήσουμε θα δούμε ότι το σύστημα του ανθρώπου αποτελείται από κβαντωμένες ποσότητες βιοφωτονίων που με ηλεκτρομαγνητισμό δίνουν τις πληροφορίες τους σε όλα τα κύτταρα, τους ιστούς, τα όργανα.

Έχουμε κατά μια έννοια μια κβαντωμένη επιφάνεια πεδίου όπου οι αλληλεπιδράσεις με ίδιας συχνότητας και έντασης κύματα φέρουν ίδια επίπεδα στο κβαντικό φάσμα.

Καθώς όμως στην κβαντωμένη αυτή επιφάνεια επιδρά συνεχόμενα, εναλλασόμενης έντασης ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία αντίθετης πόλωσης, από τον εγκέφαλο και την καρδιά, – τα δύο μεγάλα κέντρα ηλεκτομαγνητισμού που επηρεάζουν όλα τα οργανικά συστήματα- το σύστημα δέχεται συνεχώς προστιθέμενη ενέργεια, όταν η ηλεκτρομαγνητική αυτή ακτινοβολία έχει μεγάλη και ασύμμετρη συχνότητα εναλλαγής και ταυτόχρονα τα δύο συστήματα της λογικής και του συναισθήματος φέρουν συχνότητες που προέρχονται από πεδία υψηλών αρμονικών.

Πράγμα που σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι ένα άπειρο ενεχόμενο ον με δυνατότητες που δεν μπορούν να περιοριστούν, αλλά, απλά ανακαλύπτονται με τον χρόνο από την επιστήμη και έχει την ικανότητα να ανταπεξέλθει σε απεριόριστες ανταλλαγές πληροφοριών και αποθήκευσης αυτών, αναβαθμίζοντας το σύστημά του που δείχνει να μην έχει περατότητα. Αναδύονται λοιπόν ανεξερεύνητες πλευρές και δυνατότητες για τον άνθρωπο.

Έχουμε έτσι, τη δημιουργία υψηλών συχνοτήτων με μικρά μήκη κύματος -λ- καθώς ο ηλεκτρομαγνητισμός τότε δυναμοποιεί τη συχνότητα στο μήκος κύματος. Με τον τρόπο αυτό έχουμε αύξηση του φωτός και μεγαλύτερη συνοχή.

Ο Βιοφυσικός και Μοριακός Βιολόγος Dr.Piotr Garjajev σε έρευνα του για το ανθρώπινο γενετικό υλικό με τη συμμετοχή φυσικών, μοριακών βιολόγων, εμβρυολόγων καί γλωσσολόγων διαπίστωσαν ότι οι αλληλουχίες ειδικά του 95% «σιωπηλού» ή junk DNA, ακολουθούν κάποιο είδος συντακτικού, ανάλογο με την γραμματική της ανθρώπινης γλώσσας αποδεικύνοντας ότι ο ανθρώπινος οργανισμός είναι ένας τεράστιος κβαντικός βιο-υπολογιστής με άπειρες δυνατότητες. Ανατρέποντας την ισχύουσα επιστημονική θέση αποδεικνύει τη λειτουργία του «άχρηστου» γενετικού υλικού ως ολογραφικό υπολογιστή ενώ το ενεργό μικρό του «κομμάτι» του 4 - 5% είναι ένας υλικός μηχανικός βραχίονας που χρησιμοποιεί.

Με την ομάδα του ο Garjajev απέδειξε ότι αυτό το DNA δεν είναι μόνο υπεύθυνο για την δομή και τη λειτουργία του σώματός μας, αλλά αποτελεί την αποθήκη όλων των πληροφοριών που εκ γενετής φέρουμε και επιπλέον, επικοινωνεί και ανταλλάσσει συνεχώς πληροφορίες με όλο το Σύμπαν!

Το πιο καταπληκτικό όμως είναι ότι η επιστήμη κατάφερε να κατανοήσει τη γλώσσα προγραμματισμού του DNΑ, που μάλιστα μοιάζει πολύ με την ανθρώπινη γλώσσα.

Έτσι, τώρα έχουμε την δυνατότητα επαναπρογραμματισμού του με την εισαγωγή νέων πληροφοριών, μέσω συχνοτήτων με την εφαρμογή κατάλληλα διαμορφωμένων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, διαπιστώνοντας έτσι την απροσδιόριστη πια υπόσταση του ανθρώπου ως μονάδα συνεκτικού φωτός αλλά και ως αλληλεπιδρόν όν που εμπεριέχεται μέσα στο όλον του σύμπαντος.

Η κβαντική μη-τοπικότητα συνδέθηκε ευθέως με τη λέιζερ ακτινοβολία των χρωμοσωμάτων και την ικανότητά τους να στρέφουν το πεδίο πόλωσης των ίδιων των ακτινοβολημένων και απορροφημένων φωτονίων τους και την ικανότητά τους να μετασχηματίζουν το γενετικό σήμα της ακτινοβολίας τους σε ευρείας ζώνης σήμα ραδιοκυμάτων.

Εδώ μπορεί να λάβει μέρος και το φαινόμενο της κβαντικής διεμπλοκής (spooky action at a distance) όπου ένα σωματίδιο αλλάζει τις ιδιότητές του ή συμπεριφέρεται όπως ένα άλλο ακόμα κι όταν βρίσκονται πολύ μακριά το ένα από το άλλο. Διεμπλοκή μπορούμε να έχουμε όταν τα σωματίδια αυτά διέπονται από τις ίδιες αρχές και είναι αυτό που τα κάνει να ενώνονται σε κάτι ανώτερο.

Επομένως, τα διέπει κάτι κοινό ή κάτι τα συνδέει. Η σύνδεση δύο ή περισσότερων σωματιδίων παραπέμπει ότι αυτά είναι συνδεδεμένα με μια έννοια ανώτερη από αυτά ενώ τα ίδια είναι υποσύνολα αυτής της ανώτερης έννοιας που τα εμπεριέχει (Σχεδιάγραμμα Βεν). Έτσι, αν και βρίσκονται σε διαφορετικούς χώρους, η πληροφορία μεταφέρεται ακαριαία και στα δύο μέλη όπως και στο σύμπαν ολόκληρο για όσους είναι συνδεδεμένοι με αυτό το ανώτερο σύστημα ή την πληροφορία, δηλαδή εμπεριέχουν στο σύστημά τους την επικοινωνία με αυτό το ανώτερο σύστημα.

Συνεπώς μπορούμε να εννοήσουμε ως αξίωμα πλέον ότι η κοινή προοπτική και μέλλον για το σύμπαν ολόκληρο αφορά και ενδιαφέρει και τον άνθρωπο. Όταν η ανθρωπότητα εννοήσει την ενότητα που πρέπει να έχει και βρει τους σωστούς στόχους στην εξέλιξή της τίποτα δεν θα μπορεί να την εμποδίσει από το να το πετύχει.

Ζούμε όμως σε μια εποχή πολύπλοκη και δαιδαλώδη που απομονώνει τον άνθρωπο, πότε να μπορέσει να σκεφτεί την ενότητα;

Πόσο αντιλαμβανόμαστε το τώρα που ζούμε και ότι μόνο σε αυτό μπορούμε να δράσουμε, να σκεφτούμε, να ενεργήσουμε χρησιμοποιώντας το 90% του εγκεφάλου μας που αφορά την δημιουργική ικανότητα του ανθρώπου;

Δημιουργός ο άνθρωπος γίνεται μόνο στο τώρα, εκεί που μπορεί να είναι συνειδητός και σε επαφή με αυτήν την ανώτερη δύναμη που διέπει τα πάντα.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι πρέπει να μάθουμε να συντονιζόμαστε στο τώρα με τη σκέψη να αλληλοεπιδρά με το συναίσθημα ενώνοντας τα δύο μέρη του εγκεφάλου σε ένα, στην ενεργητική μας ροή, αλλά και οι ποιότητες αυτών των εκρροών να είναι υψηλών συχνοτήτων. Να είναι δηλαδή θετικές για το σύστημα τόσο το δικό μας όσο και των συστημάτων που ανήκουμε. Τότε καταφέρνουμε να δονήσουμε το σύστημά μας αλλά και τα συστήματα που ενεχόμαστε σε υψηλές συχνότητες και το κβαντικό πεδίο θα παρουσιάσει άνοδο επιπέδου, αρμονικής. Το τώρα μας δηλαδή θα πάρει άλλη διάσταση.

Η ενέργεια περιέχει πληροφορία ανάλογη της συχνότητας. Ως μήκος κύματος -λ- ορίζεται η κάθε στιγμή αλλά και η κάθε γενική κατάσταση που αντιμετωπίζουμε στη ζωή, όπου ο άνθρωπος καλείται να ζει στο τώρα εφαρμόζοντας τη γνώση που έχει και εξερευνώντας το άγνωστο παρόν και μέλλον του. Βιώνουμε έναν άνθρωπο να «βαλτώνει», να εγκλωβίζεται στις πράξεις και τις συνέπειες των πράξεών του, αλλά συγχρόνως να μπορεί να ξεπερνά κιόλας, καταστάσεις, να προχωρά αξιοποιώντας τα οφέλη και τη νέα γνώση που έρχεται από τις εμπειρίες αυτές. Να μην δημιουργεί μεγάλα κύματα λ, δηλαδή χαμηλών συχνοτήτων που τον καθηλώνουν στα αποτελέσματα των ενεργειών του.

Βλέπουμε ότι ο άνθρωπος λειτουργεί ως ένας τεράστιος επεξεργαστής πληροφοριών που όμως δεν φτάνει στην πλήρη ενεργοποίησή του, λόγω των συνθηκών που τον αναγκάζουν να ασχολείται μόνο με μερικά από τα θέματα των πληροφοριών που κατέχει, σε ένα υλικό βιοτικό επίπεδο, αχρηστεύοντας τις περισσότερες δυνάμεις που κρύβει μέσα του και ό,τι μπορεί να βλέπει μέσω αυτών, γύρω του...

Εξάλλου, η ζωή είναι σαν το καρδιογράφημα με συνεχόμενες εναλλαγές και δεν είναι μια ευθεία γραμμή flat line, ευτυχώς, αλλιώς θα ήμασταν «νεκροί», δηλαδή μηχανικές υπάρξεις χωρίς την διπλή υπόσταση των θετικών και αρνητικών ενεργειών. «Αγαθόν και κακόν ταυτόν» όπως λέει ο Ηράκλειτος στο «περί φύσεως» έργο του. Μόνο έτσι μπορεί ο άνθρωπος να προχωρήσει οφελούμενος από τις θετικές του ενέργειες όσο και από τις συνέπειες των κακών του ενεργειών και να ανέβει επίπεδο.

Το φως αποτελεί έναν μοναδικό τρόπο αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας με τον κόσμο καθώς μπορεί να ταξιδεύει παντού όχι μόνο ως σωματίδιο αλλά και μέσα από τις ιδιότητές του τις κβαντικές να φέρνει και να αναδύει πληροφορίες από το όλο αλλά και προς το όλο που ανήκει δηλαδή στον διαχρονικό και αιώνιο χωροχρόνο, καθώς το φως ποτέ δεν χάνεται ως ενέργεια. Η αιώνια διάσταση του φωτός επιτρέπει να ανάγουμε επίσης τον άνθρωπο στην αιώνια διάσταση ως ύπαρξη ασχέτως της υλικής ή μη μορφής του. Ένα ον με άπειρες δυνατότητες που δεν χρησιμοποιούνται επαρκώς.

Για να γίνει αυτό πρέπει ο άνθρωπος να εκλαμβάνεται ως ακτίνα φωτός λέιζερ που εκπέμπει με τη συνειδητή του ενεργή συμμετοχή ως ολόκληρη οντότητα, πνεύμα-ύλη, στο τώρα, ελέγχοντας με ακρίβεια τα άτομα μετατρέποντάς τα σε εξαιρετικά ευαίσθητα μέτρα χρόνου, επιτάχυνσης ακόμα και βαρύτητας. Μια μελλοντική, βέβαια, προσδοκία από τον άνθρωπο, που είναι υποχρεωμένος να αναζητήσει αυτή τη γνώση για το ρόλο του ατόμου στη σχέση με το σύνολο.

«Τα άτομα είναι οι τέλειες αναφορές οπουδήποτε στη φύση και παρέχουν τη βάση για πολλές κβαντικές εφαρμογές» αναφέρει ο Bahl καθηγητής μηχανικής επιστήμης και μηχανικής. Επιστήμονες κατάφεραν με ηχητικά κύματα, τα οποία επίσης διέπονται από συχνότητες, να χαλιναγωγήσουν το φως (Nature photonicis 21/10/2021) αποδεικνύοντας έναν ισχυρό τρόπο ελέγχου της κατευθυντικότητας του φωτός. Κατασκεύασαν κυματοδηγούς που είναι κανάλια για τη μεταφορά του φωτός.

Στον άνθρωπο αντίστοιχος «κυματοδηγός» είναι η συνείδηση που στέλνει με τη σκέψη τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα σε ανάλογα μήκη και συχνότητες με την ιεραρχία της συνείδησης, όπως αυτή κατευθύνει την ενέργεια ανάλογα με τις καταστάσεις που παρουσιάζονται.

Αλληλεπιδρώντας ο άνθρωπος με το ανώτερο πνευματικό φως καθημερινά (εννούμε τις ανώτερες πνευματικές έννοιες και αξίες), δέχεται μέσα από διάφορα ηλεκτρομαγνητικά και κβαντικά φαινόμενα (που ακόμα προσπαθούμε να γνωρίσουμε μέσα από επιταχυντές) εμπλουτισμένες και εξελιγμένες αυτές τις πληροφορίες, ενώ τα ηχητικά κύματα στον άνθρωπο είναι η ίδια του η φωνή η εσωτερική που την ακούει το σώμα του και συντονίζεται με τις δονήσεις που του προκαλούν οι λέξεις και τα νοήματα, ρυθμίζει έτσι τη συμπεριφορά του, το λόγο του, τη σκέψη του, την εξελικτική του πορεία.

«Η βασική δομή των αλκαλικών ζευγών DNA και της γλώσσας είναι της ίδιας δομής, άρα δεν απαιτείται αποκωδικοποίηση του DNA. Αρκεί κανείς να χρησιμοποιεί λέξεις και φράσεις της ανθρώπινης γλώσσας. Το ζωντανό DNA πάντα θα αντιδρά στις λέξεις. Αυτό εξηγεί και επιστημονικά πως η ύπνωση και οι θετικές δηλώσεις επέχουν τόσο δυνατό αποτέλεσμα πάνω στους ανθρώπους και τα σώματά τους. Είναι απόλυτα φυσιολογικό για το DNA μας να αντιδρά στη γλώσσα. Σοφοί άνθρωποι ξέρουν από χιλιάδες χρόνια ότι το σώμα μας είναι δυνατό να προγραμματιστεί με τη γλώσσα, τις λέξεις και τη σκέψη. Αυτό τώρα έχει αποδειχτεί επιστημονικά και εξηγηθεί.» (Νους υγιής σε σώμα υγιές)

Η συγκεκριμένης κατεύθυνσης πορεία των φωτονίων και των κυμάτων με συγκεκριμένες ποιότητες να χρωματίζουν τις ακτίνες φωτός μας είναι καθοριστικές ώστε να εξελιχθούμε στο ον που έχουμε προοριστεί να γίνουμε αλλά και στην αλληλεπίδραση με το όλον. Με αυτόν τον τρόπο ανεβαίνει επίπεδα και δύναται ο άνθρωπος να βεβαιώσει την εξέλιξή του στο περιβάλλον του νέου επιπέδου.

Κατά την άνοδο του επιπέδου συμβαίνει το φαινόμενο της αποσυμπίεσης καθώς το ανθρώπινο σώμα και ο νους αποτελούν ένα «ζιπαρισμένο» ον με ένα τεράστιο όγκο πληροφοριών μέσα του που καλείται με το χρόνο να εκταμιεύσει δηλαδή να αποσυμπιέσει ή να ξεζιπάρει. Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό από την κατάσταση σύλληψης του εμβρίου όπου ένα γονιμοποιημένο ωάριο μέσω μιτωτικών διαδικασιών παράγει όλα τα κύτταρα του ανθρώπινου σώματος.

Έτσι σιγά σιγά σχηματίζεται το έμβρυο, γεννιέται ως παιδί, μεγαλώνει, ενηλικιώνεται επιδιώκοντας να φτάσει στον ανώτερο σκοπό της ύπαρξής του και να πάρει τη θέση του στο σύμπαν. Αλλά και η ιστορία του ανθρώπου από τα προϊοτορικά χρόνια μέχρι σήμερα μας δείχνει ότι κατά καιρούς γίνονται μεγάλες ανακαλύψεις σε όλους τους τομείς αλλά ιδιαίτερα σήμερα η επιστήμη προχωρά με ιλλιγγιώδη ταχύτητα. Μπορούμε να πούμε ότι η γνώση της ύλης κατακτήθηκε.

Αναλύοντας το φως στον άνθρωπο 

Η βάση του ανθρωπίνου όντος είναι το φως. Όλη του η ύπαρξη βασίζεται στη φωτεινή του φύση πράγμα που βλέπουμε ότι υπάρχει σε όλη του τη δομή, στους ιστούς, τα κύτταρα, τα όργανα, το αίμα κτλ. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα έχει αγνοηθεί αυτή του η φωτεινή υπόσταση παρά το ότι όλα τα στοιχεία που έχουμε για τη φύση των όντων μιλούν για την ενεργητική και ενεργειακή τους διάσταση.

Με τη φωτογράφιση Κίρλιαν διαπιστώνεται ένα φωτεινό περίγραμμα γύρω από κάθε όν, ορυκτό, φυτό, ζώο και άνθρωπο. Ο ρώσος επιστήμονας Konstantin Korotkov, φωτογράφησε την ακριβή στιγμή του θανάτου ενός ανθρώπου με βιοηλεκτρογραφική κάμερα. Με την μέθοδο gas discharge visualization, μια δηλαδή προηγμένη τεχνική της φωτογράφησης τύπου Κίρλιαν, απεικονίστηκε με μπλε χρώμα η ζωτική ενέργεια του ατόμου να εγκαταλείπει σταδιακά το σώμα.

Σε αντίστοιχα πειράματα οι εικόνες αυτές αποδόθηκαν στην «αύρα» των αντικειμένων, αποτέλεσμα της «βιοενέργειας» ή του «βιοπλάσματος» που τα διαρρέει. Αποδεικνύοντας έτσι ότι υπάρχει κάτι φωτεινό μέσα στο σώμα το οποίο φεύγει όταν επέρχεται ο θάνατος.

Το βιοπλάσμα ένα ρεύμα υποατομικών σωματιδίων που μετακινούνται μέσα και έξω από τον ζωντανό ιστό, θα μπορούσε να αποκαλύψει σημαντικές πληροφορίες για τις διαδικασίες της ζωής, όταν η επιστήμη ασχοληθεί μαζί του. Δέκα χρόνια πριν από την ανακάλυψη του Kirlian, ο ρώσος εμβρυολόγος Alexander Gurwitsch έδειξε ότι ζωντανός ιστός απελευθέρωσε τις εκπομπές φωτονίων στην περιοχή UV του φάσματος που έδειξε σημαντικές συσχετίσεις μεταξύ βιολογικών και φυσιολογικών λειτουργιών.

Οι πιο πρόσφατοι επιστήμονες Cohen, Popp και Yu Yan παρείχαν αποδείξεις ότι οι βιολογικοί ρυθμοί συνδέονται με το βιο-φωτόνιο ή τις εκπομπές φωτός από το ανθρώπινο σώμα. Σημείωσαν επίσης ότι η ακεραιότητα των εκπομπών φωτός συσχετίστηκε με το πόσο άρρωστο ή υγιές άτομο ήταν.

Ο Gurwitsch με το «θαύμα της καρυοκίνησης», ξεκίνησε τα περίφημα «μιτογενετικά» πειράματα απο το 1923, επιβεβαιώνοντας την υπόθεση του για μια ασθενή ακτινοβολία των κυττάρων, η οποία ευθυνότανε για την δημιουργία νέων κυττάρων, ενώ ανάλογες πειραματικές του εργασίες απέδειξαν ότι το πρόβλημα της μιτογενετικής ακτινοβολίας ήταν τελικά σχετικό με την βιολογική σημασία της υπεριώδους ακτινοβολίας.

Οι ενεργειακές και ενημερωτικές δυνάμεις της ακτινοβολίας, δρουν αποτελεσματικά στην ενεργοποίηση των μορίων και στην διάταξη τους σε μεγαλύτερες μονάδες. Παρατηρήθηκε, έτσι, ότι η μοριακή οργάνωση των βιολογικών δομών διέπεται απο συνθήκες μη ισορροπίας και απαιτούν την πρόσληψη ή εκπομπή ακτινοβολίας, όπως λένε και οι σύγχρονες προσεγγίσεις που αφορούν στις συνεργιστικές και διασκορπιστικές δομές στη βιολογία. Το πρόβλημα των αιτιωδών σχέσεων του μέρους της μη ισορροπημένης ακτινοβολίας και της βιολογικής ύλης, στα επίπεδα της εξέλιξης, παραμένει άλυτο...

Με την παρατήρηση μέσα από την φωτογράφιση Κίρλιαν του «φύλλου-φάντασμα» όπου φύλλο που κόπηκε τμήμα του, η αύρα εξακολουθούσε να απεικονίζει ολόκληρο το φύλλο, διαπιστώνεται το αναλλοίωτο της υπόστασης των πραγμάτων.

Παρατηρούμε λοιπόν ότι κάθε σώμα ή τμήμα αυτού έχει την αρχική μορφή του ασχέτως των όποιων μεταβολών παρουσιάζονται από τραύμα ή όποια άλλη επιγενετική αλλαγή τους συμβεί. Παρά την μεταβλητότητα του «γίγνεσθαι» το «είναι» παραμένει ως έχει. Η Δρ. Thelma Moss του νευροψυχιατρικού Ινστιτούτου του UCLA, με τον φοιτητή της, Kendal Johnson, σε έρευνά τους διατύπωσαν την πιθανότητα μέσω της συγκεκριμένης φωτογράφησης να μπορεί να γίνει πρώιμη ιατρική διάγνωση για μια μεγάλη ποικιλία ασθενειών που πιθανόν να εμφανίσει ο φωτογραφιζόμενος.

Οι Moss και Johnson πιστεύουν πως η φωτογράφηση Kirlian απεικονίζει το αόρατο «αστρικό σώμα», ενώ και οι Ρόμπερτ Μπέκερ και Γκάρι Σέλντεν με το έργο τους Body Electric (ηλεκτρικό σώμα) αμφισβητούν την καθιερωμένη μηχανιστική κατονόηση του ανθρώπινου σώματος, αποδεικνύοντας την ηλεκτρική του δομή. Διαπιστώσανε λοιπόν ότι ο ηλεκτρισμός έχει ζωτική σημασία για τη ζωή, όπως είναι πλέον γνωστό.

Πρόσφατη ανακάλυψη από ομάδα βιολόγων από το πανεπιστήμιο του Surrey αποφαίνεται ότι τα ερυθρά αιμοσφαίρια δημιουργούν μια τάση ηλεκτρικού πεδίου που εμφανίζεται έξω και όχι μόνο μέσα, δηλαδή κάθε κύτταρο λειτουργεί ως ένα μικροσκοπικό ηλεκτρόδιο. «Αυτό σημαίνει ότι τα κύτταρα λειτουργούν αποτελεσματικά ως μικροί πομποί αλλάζοντας ηλεκτρικά το περιβάλλον γύρω τους» και «παρόμοια αποτελέσματα σε άλλους τύπους βιολογικών κυττάρων θα μπορούσαν να παίξουν σημαντικό ρόλο στον προσδιορισμό νέων τύπων θεραπείας» όπως χαρακτηριστικά διατυπώνουν ο καθηγητής του πανεπιστημίου Mike Hughes και οι συνεργάτες του.

Με τον βιοσυντονισμό, μια νέα διαγνωστική και θεραπευτική ιατρική μέθοδο έχουμε μια εντελώς ενεργειακή προσέγγιση της ιατρικής επιστήμης. Όπως λέει η κβαντική φυσική τα κύτταρα του σώματός μας, όπως και τα μόρια όλων των σωματιδίων στη φύση, εκπέμπουν και λαμβάνουν ηλεκτρομαγνητικά σήματα, έχουν δικό τους ηλεκτρομαγνητικό πεδίο και βρίσκονται σε ένα ηλεκτρομαγνητικό σύστημα, αλληλεπιδρούν μεταξύ τους επηρεάζοντας θετικά ή αρνητικά το ένα το άλλο ή το όλον το μέρος και το μέρος το όλον.

Στην εποχή της επικοινωνίας και της πληροφορίας είναι κατανοητό η ανταλλαγή πληροφοριών να αφορά στα κύτταρα αλλά και ολόκληρο το σώμα οποιουδήποτε όντος, όπως και τον άνθρωπο.

Έτσι, ο οργανισμός κάθε όντος μπορεί να συντονίζει τον εαυτό του, να βελτιώνει αυτόν ή να αρρωσταίνει αυτόν λόγω της αλληλεπίδρασης. Ούτως ή άλλως όπως απέδειξε ο γερμανός Φριντζ Άλμπερτ Ποπ η επικοινωνία των κυττάρων γίνεται με φωτεινή διαδικασία και μέσω συγκεκριμένων συχνοτήτων. Βλέπουμε λοιπόν ότι το ανθρώπινο σώμα μπορεί να συντονιστεί με ένα εκπεμπόμενο σήμα αν αυτό έχει την ίδια συχνότητα με αυτή του σώματος και αυτό καλείται βιοσυντονισμός.

Πολλές σύγχρονες θεραπείες έχουν την ίδια αρχή (ρέικι, βελονισμός κτλ.) αποδεικνύοντας ακόμη μία φορά την ηλεκτρομαγνητική και άρα φωτεινή φύση του ανθρώπου.

Απόδειξη της φωτεινής υπόστασης του ανθρώπου είναι η αρχική του θετική και γι' αυτό αθώα διάθεση στη βρεφική ηλικία όπου το γέλιο του παιδιού αυθόρμητο και πηγαίο δείχνει την εσωτερική του υπόσταση ενεργητική και φυσική, υποδηλώνοντας έτσι το φως που έχει μέσα του. Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι η ενστικτώδικη έλξη που αισθανόμαστε για τα παιδιά, μας τραβά στην φωτεινή φύση του ανθρώπου αν και δεν μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί αισθανόμαστε έτσι.

Δεν είναι τυχαίο ότι λέμε «έμοιαζε σαν να φωτίστηκε» όταν κάποιος έχει μια θετική σκέψη, ιδέα και «σκοτείνιασε το πρόσωπό του» όταν κάποιος σκέφτεται κάτι δυσάρεστο, αντίστοιχα. Ακόμα όλοι μας έχουμε την εμπειρία από ανθρώπους «φωτεινούς» που είναι πάντα αισιόδοξοι, καλοσυνάτοι και συμπαθείς αλλά και από «σκοτεινούς» που διακατέχονται από μια μεμψιμοιρία, γκρίνια, απαισιοδοξία και γενικά αρνητικούς παράγοντες αντιμετώπισης και αλληλεπίδρασης.

Όλοι μπορούμε να διακρίνουμε όταν ένας άνθρωπος γίνεται φωτεινός επειδή για παράδειγμα του συνέβη κάτι καλό και το αντίθετο να τον βλέπουμε «σκοτεινό» όταν του έχει συμβεί κάτι άσχημο. Φυσικά, η ζωή έτσι είναι με τα σκαμπανεβάσματά της, το θέμα είναι η δική μας αντιμετώπιση αυτών των δυσάρεστων εμπειριών, και πόσο καλοί «καπετάνιοι» είμαστε στις «φουρτούνες» που συναντάμε στα ταξίδια της ζωής.

Τα προβλήματα δεν πρέπει να μετατρέπονται σε πελώρια «κύματα» που να μας καταπίνουν αλλά να μπορούμε να βρίσκουμε τρόπους να τα αντιμετωπίζουμε καθώς, ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτός είναι ο λόγος που ερχόμαστε στη ζωή, για να ζήσουμε ό,τι μας περιμένει για να προχωράμε στην εξέλιξη και διαμόρφωση του εαυτού μας. Αυτό που χρειάζεται είναι εμείς να έχουμε την διάκριση και να μην αυξομειώνουμε τις διαστάσεις των προβλημάτων, ώστε να είμαστε «ελαφρείς», γιατί το φως είναι ενέργεια που δονείται σε συχνότητα, κι έτσι μπορούμε να «σερφάρουμε» με την ικανότητα που έχει γεννηθεί για να έχει ο άνθρωπος πάνω στο «κύμα» της ενέργειας αυτής.

Η ιστορία έχει πολλά παραδείγματα ανθρώπων όπου έδειξαν υπεράνθρωπες ικανότητες οδηγώντας την ανθρωπότητα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην πρόοδο και την εξέλιξη. Αυτές οι ικανότητες προέρχονται από το σύνολο του ανθρώπου και εκφράζονται μέσα από τέτοια παραδείγματα που αναφέραμε πιο πριν. Ικανότητες που έχουν να κάνουν με ενέργεια, και τέτοια είναι ο ηλεκτρομαγνητισμός που έχει μέσα του ο άνθρωπος όπως και το φως που διέπει τις βασικότερες λειτουργίες του.

Ψυχολογία και η επίδραση του φωτός

Μέσα από συνεδρίες με ασθενείς μου διαπίστωσα την φωτεινή υπόσταση του ανθρώπου όπως αυτή αλλάζει, προσαρμόζεται με την ηλικία, αποδεικνύοντας ότι το φως εμπεριέχεται στον άνθρωπο και αυτός ανάλογα ενεργεί με αυτό όπως και χωρίς αυτό. Μοιάζει οι εμπειρίες της ζωής όσο περισσότερες είναι τόσο να «σβήνουν» την ενεργητική υπόστασή του ατόμου απέναντι σε όσα συμβαίνουν και το σύστημα παίρνει μια φθίνουσα πορεία με την προκατάληψη των προηγουμένων ετών, των εμπειριών και των γεγονότων.

Μια προκατάληψη που αλλοιώνει το νόημα της ζωής με την πάροδο του χρόνου, ένας κορεσμός που οδηγεί σε ένα τέλος. Και σε αυτό έχουμε ευθύνη «εκλογικεύοντας» το άπειρο σε κάτι περατό. Ο άνθρωπος παύει να βλέπει πολυδιάστατα και με πολλές λύσεις το άμεσο και μακρινό μέλλον του περιορίζοντας τον εαυτό του σε μια «λογική» φθίνουσα πορεία. Ίσως αυτό να είναι και μια εξήγηση για το γήρας, όχι το φυσικό αλλά αυτό που κάνει τον άνθρωπο να γερνάει, «πριν την ώρα του», όπως λέμε.

Πόσο λοιπόν επηρεάζεται ο άνθρωπος από ό,τι του συμβαίνει και πόσο αυτό καθορίζει την αλλοίωση της αρχικής του ζωντάνιας και διάθεσης για ζωή;

Με τρία ηλικιακά δείγματα διαπίστωσα αυτή τη φθίνουσα λογική πορεία ως ανασταλτικό παράγοντα για την επίλυση προβλημάτων της καθημερινότητας. Η νεότητα φωτίζεται από τη ζωή, ενώ οι μεγαλύτερες ηλικίες εγκλωβίζονται σε χωροχρονικές «φυλακές» προκαταλήψεων και εμπειριών.

Σε νεαρή δεκαπεντάχρονη που είχε εφηβικά ζητήματα ψυχοσωματικής διάστασης με κίνδυνο για την υγεία και την κοινωνική της υπόσταση, μέσα από την κατάλληλη θετική ψυχολογική προσέγγιση διαπιστώθηκε ότι, η θετική – φωτεινή της διάθεση τη βοηθούσε πιο εύκολα να εννοήσει και να ξεπεράσει τα προβλήματα (νευρική ανορεξία, κοινωνική προσαρμοστικότητα) που αντιμετώπιζε καθώς της ήταν εύκολο να εννοήσει την αποτελεσματικότητα της θετικής προσέγγισης.

Η κοπέλα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή της συνειδητά υποκείμενη στις γνώμες άλλων ανθρώπων. Με ευκολία μπόρεσε να δει τις εναλλακτικές που της πρότεινα, να τις ακολουθήσει και να μπει σε έναν καλό δρόμο. Έτσι, με λίγες μόνο συνεδρίες μπόρεσε να ξεπεράσει εύκολα τα ανάλογα της ηλικίας της προβλήματα που θα μπορούσαν να είναι ανασταλτικοί παράγοντες για το κοντινό και το μακρινό της μέλλον.

Σε γυναίκα μέσης ηλικίας (45 ετών) προκατελειμμένης από τις εμπειρίες της, η σύγχυση της γνώσης την εμπόδιζε να αντιμετωπίσει με αισιοδοξία και θετικότητα τα θέματα που είχε, με αποτέλεσμα να εγκλωβίζεται στο δίπολο της παθητικής ημιμάθειας και της επανάλληψης, λόγω των εμπειριών της. Αυτό την απέτρεπε από το να αισθάνεται το φυσικό, και στην ουσία δεν άφηνε τον εαυτό της να κάνει μια νέα αρχή.

Ο εγκλωβισμός με τα «φαντάσματα» του παρελθόντος την έκανε επιρρεπή σε συμβιβαστικές λύσεις που δεν βοηθούσαν καθόλου στην επίλυση των προβλημάτων της αλλά αντιθέτως διαιώνιζαν την κατάσταση που υπήρχε μέσα της και έβγαζε προς τα έξω με τον τρόπο που αντιμετώπιζε την καθημερινότητά της. Δημιούργησε έτσι μια οριζόντια γραμμή ομοιόμορφων μοτίβων ίδιας αντιμετώπισης, μια χωροχρονική φυλακή, που δεν την πήγαιναν πουθενά και δεν επέτρεπαν το χρόνο να εξελιχθεί.

Παρά την δύο ετών παρακολούθηση δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την αρχική θεώρηση των πραγμάτων όπου έπρεπε να κάνει συγκεκριμένες κινήσεις ακόμα και εις βάρος της επιμένοντας στην παλιά λογική που περίμενε να δικαιωθεί. Ακόμη αντιμετωπίζει τις παρενέργειες των ενεργειών της. Δεν αφήνει τον εαυτό της να «φωτιστεί» με προοπτικές διαφορετικές αλλά επιμένει σε ένα παλιό μοτίβο μιας υλιστικής απόδοσης της πραγματικότητας. Κάνει εναλλαγές αλλά επιστρέφει στην αρχική προσπάθεια για δικαίωση μέσα από επιφανειακές κοινωνικές συναναστροφές. Παρά το ότι η ίδια δυσφορεί με αυτήν την ποιότητα επικοινωνίας η στερεωμένη λογική της την κάνει να επαναλαμβάνει ίδιες συμπεριφορές.

Σε γυναίκα ηλικίας 65 ετών η αντιμετώπισή της προς τα θέματα που την απασχολούσαν ήταν πτωτική, δηλαδή ήταν προκατελειμένη αρνητικά απέναντι στην αισιοδοξία της ζωής, πρόθυμη να συμβιβαστεί με ό,τι «λογικά» της υπέβαλε η εμπειρία της μέσα από δυσάρεστες καταστάσεις. Η έλλειψη πίστης στις δυνατότητές της λόγω της ηλικίας της την ανάγκαζε σε μεγαλύτερη παθητικότητα απέναντι σε ό,τι ζούσε με αποτέλεσμα να μην μπορεί να χειριστεί θετικά και προς όφελός της τα προβλήματά της.

Η θετικότητα του χαρακτήρα την βοηθάει να εκτιμάει αυτά που έχει, αλλά αδιόρατα δεν πιστεύει ότι έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει ένα καλύτερο περιβάλλον γύρω της. Η απογοήτευση από τις πολλές καταστάσεις που έζησε δεν την αφήνουν να εκφράσει και να διεκδικήσει περισσότερα από τη ζωή της. Μένει δηλαδή σε αντιπαράθεση ο φωτεινός χαρακτήρας κλεισμένος σε πολύ συγκεκριμένες προοπτικές που για να ανοίξουν πρέπει να διευρυνθούν. Αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει καθώς η προκατάληψη του παρελθόντος θέλει δουλειά με θετική διάθεση για να αλλάξει σε μια νέα οπτική.

Βλέπουμε λοιπόν μια σταδιακή μείωση της φωτεινότητας της ύπαρξης με την πάροδο της ηλικίας και της βαρύτητας που δίνουμε στις υλικές διαστάσεις των γεγονότων που οδηγεί σε αρνητικά αποτελέσματα, πτωτικά για το σύστημα και την ίδια την ύπαρξη του ατόμου.

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι ο άνθρωπος μειώνει τις προσδοκίες που έχει για τη ζωή λόγων των εμπειριών που έχει όταν αυτές οι εμπειρίες είναι τυχαίες λόγω της δικής μας αντιμετώπισης προς τις καταστάσεις που ζήσαμε, ζούμε. Λείπει λοιπόν μια αναθεώρηση που θα έπρεπε να κάνει κατά καιρούς ο άνθρωπος προκειμένου να επαναπροσδιορίζει στόχους, δυνατότητες, ευκαιρίες και ενεργητικότητα προκειμένου να αποβάλλει την αρνητικότητα των καταστάσεων που έζησε και να βρίσκει πάλι τη δύναμη, το φως να καθορίζει ο ίδιος τη ζωή του μέσα από συνειδητές ενέργειες στο τώρα.

Φυσικά υπάρχουν άνθρωποι που σε όλες τις ηλικίες πετυχαίνουν να ξαναβρούν τον φωτεινό τους δρόμο αλλά αποτελούν εξαίρεση σε σχέση με την πλειοψηφία. Με τον τρόπο αυτό του επαναπροσδιορισμού, της επανεκίνησης κατά κάποιο τρόπο καταφέρνουμε να μην έχουμε κβάντωση του φωτός σε όλο και χαμηλότερα ενεργειακά πεδία, αλλά συνεχώς να αναβαθμιζόμαστε από τα λάθη μας, κάνοντας μια επανεξέταση των δεδομένων προκειμένου να διαπιστώνουμε τις πραγματικές διαστάσεις των γεγονότων και να βλέπουμε την ευκαιρία που έχουμε να ανεβούμε επίπεδο με όλο το διαθέσιμο φως που έχουμε μέσα μας.

Μάλιστα συμβαίνει μετά από κάποια αποτυχία, αντί να «σκοτεινιάσουμε» να θέλουμε ακόμη περισσότερο να πετύχουμε το στόχο μας και τότε μπορούμε να είμαστε φωτεινοί γιατί είμαστε ενεργητικοί και με δύναμη, χωρίς η προηγούμενη πτώση να μας κρατάει πίσω.

Η δύναμη του φωτός

Να σημειωθεί ότι στην ομοιοπαθητική θεραπεία, μια αποτελεσματική θεραπεία αρκετών αιώνων, οι δυναμοποιήσεις που συνταγογραφούνται είναι ανάλογες με το φως που διαθέτει ο ασθενής, δηλαδή ανάλογες ως προς την ηλικία, την ενεργητικότητα του ατόμου, την ιδιοσυγκρασία του.

Στην πραγματικότητα τα ομοιοπαθητικά φάρμακα με τις δυναμοποιήσεις τους, ξυπνούν, ενισχύουν κατευθύνοντας σωστά το εσωτερικό μας φως, συντονίζοντας τον οργανισμό σε όλα του τα συστήματα, ψυχικά-ενεργειακά και σωματικά, σε σωστή ενεργειακή συχνότητα, κάνοντάς τον άνθρωπο πιο ενεργητικό στο παρόν του, αλλά και με μεγαλύτερη επικοινωνία με το εξωτερικό φως τουτέστιν με την ακτινοβολία που λαμβάνει είτε από άλλους ανθρώπους, είτε από το περιβάλλον του (κοινωνικό, πολιτιστικό, επαγγελματικό, θρησκευτικό, φιλοσοφικό, επιστημονικό, κτλ) γενικότερα, καθώς το φως δεν σταματά να αλληλεπιδρά και να φέρνει τα μυστήρια μηνύματα και αποτελέσματά του, όπως παραδέχεται πλέον η επιστήμη.

Η ομοιοπαθητική λειτουργεί με κβαντικά φαινόμενα καθώς χρησιμοποιεί τους αλληλεπιδρώντες συστημικούς νόμους που ορίζουν το σύμπαν για να διαγνωστεί μια κατάσταση, αλλά και την εμπειρία του ασθενούς σε σχέση με το σώμα του, παραπέμποντας σε ένα φάρμακο που περιγράφει την όλη κατάστασή του.

Δηλαδή πολλά γραμμικά συμπτώματα σωματικά και ψυχικά που μπορούν να περιγράφονται με ένα φάρμακο (κβαντικό φαινόμενο) το οποίο την δεδομένη στιγμή είναι ιδιοσυγκρασιακό. Αλλά και γενικά το ομοιοπαθητικό φάρμακο ως ενεργειακό δημιουργεί ηλεκτρομαγνητικά και κβαντικά φαινόμενα στο σώμα, κάποια από τα οποία αναλύθηκαν, και άλλα που μένει να ανακαλυφθούν.

Εξάλλου, το σώμα του ανθρώπου είναι μια μικρογραφία του σύμπαντος και «ό,τι είναι μέσα είναι και έξω», κι «ό,τι είναι το μικρό είναι και το μεγάλο» μια θέση της φιλοσοφίας που πρέπει να ληφθεί ως παράγοντας ερμηνείας στη κβαντική. Και αλήθεια είναι, αυτό που έχει μέσα του ο άνθρωπος, αυτό και βλέπει έξω του και είναι υποκειμενικό και εν εξελίξει. Από την άλλη το «είναι» μένει να το κατανοήσουμε για να μπορέσουμε να το δούμε.

«Ο ύπατος γνώμονας της επιστημονικής φιλοσοφίας», κατά Ράσελ: «όποτε είναι εφικτό, οι υποθετικές οντότητες πρέπει να αντικαθίστανται με λογικές κατασκευές» Κβαντικό φαινόμενο στη γλώσσα είναι η λακωνική περιγραφή μιας κατάστασης ή ενός φαινομένου που προήλθε από ένα σύστημα – σύνολο. Τα πολλά ανάγονται στο ένα και αυτό φανερώνεται με τη συμπαντική διάσταση που έχουν τα πάντα, όπου η επιστήμη πλέον αναγνωρίζει ότι κάθε τι είναι συνδεδεμένο με μια ανώτερη αρμονία συστημάτων εκφράζοντας σε κάθε σημείο την ανάλογη συμπεριφορά.

Το ίδιο φαινόμενο ισχύει και για τη γλώσσα και τη λογική όπου μπορούμε να συνδυάζουμε όρους που ανήκουν σε άλλο επιστημονικό πεδίο προκειμένου να βγαίνει ένα ολιστικό απόσταγμα γνώσης που θα εξελίξει τον άνθρωπο αφού θα μπορεί να συνταιριάξει τα κομμάτια του πολυεπίπεδου εαυτού του μέσα από όλες τις επιστήμες. Να γνωρίσει κάποια στιγμή ο άνθρωπος έστω τις δυνατότητες που έχει και δεν χρησιμοποιεί.

Η επιστήμη μπορεί μέσα από τη διεπιστημονικότητα να δημιουργήσει μια φωτεινή γλώσσα για την περιγραφή του άγνωστου ανθρώπου συναρμώζοντας τα κοινά στοιχεία των επιστημών πηγαίνοντας ένα βήμα πιο ψηλά την ανθρωπότητα. Και η κβαντική είναι η μόνη επιστήμη που μπορεί να το πετύχει αυτό.

Και ενώ καταλαβαίνουμε την έννοια «βάρος» στην ύλη, το πνευματικό, άυλο και κβαντικό μέρος «βάρος» είναι η άσχημη σκέψη και η συμπεριφορά, η απογοήτευση, ο φόβος, η κριτική, ο ανταγωνισμός, ο μιμητισμός, η καταπίεση στη δημιουργία και κάθε τοξικός ψυχικός παράγοντας που «σκιάζει» και «σβήνει» το εσωτερικό μας φως.

Στην πραγματικότητα το γειώνει, το κβαντώνει σε όλο και πιο χαμηλές συχνότητες και ενεργειακά επίπεδα που από το αβάσταχτο «βάρος» που δέχονται τα σωματίδια δεν μπορούν πλέον να στέκονται σε ψηλές αρμονικές. Έτσι κβαντώνεται και φυλακίζεται η ενέργεια στην πιο βαριά της μορφή, σε αυτήν της ύλης. Μπορούμε να μιλάμε για μια πτώση με την έννοια ότι το φως αλλάζει διάσταση και από την άυλη μορφή του γίνεται πλέον ύλη διερχόμενη με μόλις την απαιτούμενη ενέργεια να λειτουργεί και να αλληλεπιδρά.

Όσο δεν εστιάζουμε σε αυτήν την φωτεινή ενέργεια μέσα μας τόσο η υλική θα μας καθηλώνει σε αυτό το επίπεδο. Η ύλη όμως είναι κάτι φθαρτό, κάτι που συνεχώς φθίνει μέχρι που παρακμάζει και φτάνει στο τέλος. Στην κβαντική η έννοια του βάρους έχει να κάνει με τις ποιότητες, τα κουάλια, που συνειδητά εναποθέτουμε στη σκέψη και τη συμπεριφορά ως πρόθεση που χρωματίζει συνήθως ελαφριές ποιότητες μέσα από την εστίαση στην ενεργητική μας ροή στο τώρα.

Ο άνθρωπος με το φως και τις «φωτεινές» συμπεριφορές ελαφραίνει τη διάθεσή του, γίνεται αισιόδοξος, γνωρίζει που βρίσκεται και βιώνει ευεξία μέσα από αυτήν την ασφαλή τοποθεσία. Τότε το βάρος δεν υπάρχει και αφήνει το φως να αναδύεται ελεύθερα και με συνοχή, εκεί που το κατευθύνει με την πρόθεση και την εστίασή του αλληλεπιδρώντας στα διάφορα πεδία.

Ζώντας στην σκοτεινή πλευρά του φωτεινού ανθρώπου

Είναι «παράξενο», λοιπόν, που η σύγχρονη επιστήμη ασχολείται με την έρευνα του κβαντικού φωτός και δεν βλέπει την αντίστοιχη διάσταση στο ανθρώπινο σώμα, το οποίο είναι φως, και τις ανεξερεύνητες δυνατότητές του. Ίσως γιατί δεν υπάρχει η υλική του απεικόνιση. Έχουν δημιουργηθεί κβαντικοί υπολογιστές αλλά δεν ερευνάται ο μεγαλύτερος φυσικός υπολογιστής που υπάρχει και είναι ο άνθρωπος ο οποίος μέσα του κρύβει άπειρα ζιπαρισμένα αρχεία που ενυπάρχουν από τη γέννησή του. Αρχεία τα οποία βρίσκονται στη φωτεινή διάστασή του ως συμπιεσμένες μνήμες και δυνατότητες.

Γενικά παρατηρούμε αιώνες τώρα μια υλιστική ανθρωποκεντρική ανάπτυξη των τεχνολογιών, από τη βιομηχανία μέχρι την ιατρική, όπου μοιάζει να μην γίνεται αντιληπτό κατά πόσο όλα αυτά τελικά αναπτύσουν ή περιορίζουν την ανθρώπινη φύση. Αυτή η υλιστική ανθρωποκεντρική ανάπτυξη οδήγησε σε μια υποτονική γήινη υπόσταση τον άνθρωπο αποκλείοντάς τον από την πραγματική συμπαντική του ύπαρξη. Ζούμε στην ουσία στη σκοτεινή πλευρά ενός φωτεινού όντος που περιμένει να το ανακαλύψουμε.

Για να γίνει αυτό πρέπει να αποβάλλουμε τη λογική των νόμων που περιορίζουν την ολιστική αντιμετώπιση ενός πραγματικά πολυδιάστατου και απείρων δυνατοτήτων όντος.

Γι' αυτό το λόγο η επιστήμη τον τελευταίο αιώνα διέρχεται μια «κρίση» προκειμένου να συνδυάσει την φιλοσοφία με τα αποτελέσματα των επιστημονικών ερευνών αναγκαζόμενη καθημερινά να αποδεχτεί μια ολιστική πραγματικότητα όπου ο νους και η υλική υπόσταση του ανθρώπου δεν συμβαδίζουν απαραίτητα αλλά ούτε και διαχωρίζονται ως αντίθετα. Στην κβαντική ο C.J.S. Clarke υποστηρίζει ότι ο νους είναι εγγενώς μη τοπικός καθώς δεν τοποθετείται και δεν εστιάζεται στον χώρο ο οποίος χώρος έχει φυσική και νοητική διάσταση που βρίσκονται σε συσχέτιση.

Η επιστήμη είναι αποτέλεσμα του άυλου νου, ο οποίος είναι αρχική υπόσταση όλων, ευρισκόμενος πέρα από το χωροχρόνο αίτιος και δημιουργός του κόσμου. Εμείς καλούμαστε να τον ανακαλύψουμε. Μπορεί να πει κανείς ότι η επιστήμη και η φιλοσοφία είναι το ίδιο νόμισμα και αποτελούν τις δυο όψεις του. Ένα σύστημα με αιώνια υπόσταση που η εφαρμογή του εξαρτάται από τα ανάλογα χρονικά δεδομένα.

Η αντιπαράθεση των επιστημόνων για κοινό ορισμό επιστήμης και φιλοσοφίας βρίσκει κοινή προσέγγιση στην κβαντομηχανική όπου η επιστήμη καλείται να αναγνωρίσει την αρχική αιτία των πάντων που έχει να κάνει με τον άυλο νου και την προϋπαρξή του «σκοντάφτοντας» στην υλική υπόσταση του κόσμου μας, που είναι χωροχρονικά δεδομένος και εγκλωβίζει εμάς στις διαστάσεις του.

Κβαντική και ψυχολογία

Εδώ έρχεται η κβαντική ψυχολογία να συμπληρώσει τη κβαντική φυσική εκσυγχρονίζοντας τις ιδέες των Maslow και Rogers συνδυάζοντας την κβαντική φυσική και την ανθρωπιστική ψυχολογία σε μια πιθανώς αποτελεσματικότερη θεραπευτική μέθοδο στην ψυχολογία.

Ο ιδρυτής της κβαντικής ψυχολογίας Stephen Wolinsky (1993) αντιμετωπίζει τις ψυχοπαθογενείς καταστάσεις του ανθρώπου σε κβαντικό επίπεδο ερμηνεύοντας συναισθήματα και γεγονότα στο αντίστοιχο ενεργειακό κβαντικό περιβάλλον. Έτσι, ο ασθενής μπορεί να συνειδητοποιήσει τη θεραπευτική του ικανότητα αν κατανοήσει ότι ο ίδιος δημιουργεί στον εαυτό του την ασθένεια εστιάζοντας στην αρνητική και άρα χαμηλού ενεργειακού επιπέδου διάσταση των πραγμάτων.

Η κβαντική ψυχολογία υποστηρίζει επίσης ότι τα συναισθήματα αποτελούνται από ενέργεια και καθορίζονται από την συναισθηματική κατάσταση που βιώνει ο άνθρωπος στο τώρα. Βασική αρχή της είναι ότι «ο παρατηρητής διαμορφώνει την πραγματικότητά του».

Υπάρχει δηλαδή μια γενική βάση των συναισθημάτων όπου ο άνθρωπος αυξομειώνει την υπόστασή τους κατά βούληση προφανώς επειδή έχει αυτή την άπειρη δυνατότητα. Φτάνουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι τα συναισθήματα και η ύλική διάστασή τους δεν διαφέρουν, αποτελούν δονήσεις με συγκεκριμένες συχνότητες. Οι προθέσεις μας δημιουργούν σκέψεις και ανάλογα κύματα ενέργειας. Οπότε, πρέπει να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος την σύνδεσή του με το υπόλοιπο σύμπαν σε ένα κβαντικό επίπεδο χωρίς να εγκλωβίζεται στο φαινομενικό του περιβάλλον.

Το ανθρώπινο σώμα ένας φωτεινός υποδοχέας

Στις αποδείξεις της φωτεινότητας του ανθρώπου και της αλληλεπίδρασής του με τη φωτεινότητα του περιβάλλοντός του πρώτη έρχεται η επιδερμική υποδομή του σώματός μας με τους πορώδεις υποδοχείς του δέρματος που υποδηλώνουν αυτήν την αλληλεπίδραση, τεκμηριώνοντας τη φωτεινή του υπόσταση με επιστημονικές αποδείξεις πλέον.

Η χρωστική μελανίνη μια ουσία που βρίσκεται στην επιδερμίδα του ανθρώπου αποδεικνύει την σχέση του ανθρώπου ως πομπός και δέκτης φωτεινών σημάτων καθώς, λόγω της μορφολογίας της, έχει μακριές, ακανόνιστες αποφυάδες (όπως και στα νευρικά κύτταρα), αντανακλά και απορροφά μήκη κύματος του φωτός και δημιουργεί επικοινωνιακούς δέκτες και πομπούς. Αποτελεί κβαντικό φαινόμενο στον τρόπο ανάδυσής της από το ανθρώπινο σώμα ενώ λαμβάνει ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία από το περιβάλλον.

Έχει ιδιαίτερη σημασία δε, γιατί ο άνθρωπος είναι ένα φωτόφιλο και φωτοευαίσθητο ον με τα οργανικά, ιστικά-ιστολογικά και κυτταρικά του συστήματα που λαμβάνουν και εκπέμπουν ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία φωτός. Ο ρυθμός παραγωγής της μελανίνης ελέγχεται από τη μελανοτρόπο ορμόνη, που εκκρίνεται από την υπόφυση.

Η τυροσίνη είναι πρόδρομη ένωση της μελανίνης, χρωστικής του δέρματος που παράγεται από το ένζυμο τυροσινάση. Λόγω της ικανότητάς της να συμμετέχει σε αντιδράσεις μεταφοράς ηλεκτρονίων, η τυροσίνη παίζει σημαντικό ρόλο στη φωτοσύνθεση. Η τυροσίνη αποτελεί βασικό συστατικό αρκετών σημαντικών χημικών ουσιών του εγκεφάλου που καλούνται νευροδιαβιβαστές όπως η επινεφρίνη, νορεπινεφρίνη και η ντοπαμίνη.

Αυτοί οι νευροδιαβιβαστές συντελούν στη λειτουργία των νευρικών κυττάρων ώστε να επικοινωνούν και να επηρεάζουν τη διάθεση του ανθρώπου, όπως επίσης και στην παραγωγή μελανίνης που προαναφέραμε. Η τυροσίνη ενεργεί καταλυτικά στην λειτουργία των οργάνων που ευθύνονται για τη δημιουργία και τη ρύθμιση των ορμονών και των επινεφριδίων, του θυρεοειδούς και της υπόφυσης, ενώ συμμετέχει στη δομή σχεδόν κάθε πρωτείνης στο σώμα, παίζοντας ένα πολύ σημαντικό ρόλο στη φωτεινή υπόσταση του ανθρώπου.

Η τυροσίνη έχει έναν ιδιαίτερο ρόλο στη λειτουργία της ακτινοβολίας του σώματος καθώς με τη φαινολική(κρυσταλική μορφή) λειτουργική ομάδα που περιέχει συμμετέχει στη μετάφραση των ηλεκτρομαγνητικών σημάτων.

Αλλά και ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα λειτουργεί με το φως καθώς είναι το πιο κοντινό πράγμα στην καθαρή ενέργεια που μπορεί να αναγνωρίσει προκειμένου να λειτουργήσει κανονικά. Όπως έχει αποδειχθεί το φως ενεργοποιεί τον εγκέφαλο και το σώμα. Από την αρχή με το ξύπνημα της μέρας με το φως ο εγκέφαλος του ανθρώπου αρχίζει να ρυθμίζει όλες τις σωματικές λειτουργίες που διατηρούν τον άνθρωπο στη ζωή ενεργοποιώντας το αυτόνομο νευρικό σύστημα, το ενδοκρινικό, την υπόφυση, την επίφυση.

Η παραγωγή της μελατονίνης και της σεροτονίνης ενεργοποιείται με το φως και το σκοτάδι. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι η επίφυση συνδέεται με το όλον του σύμπαντος όπως και της γείωσης εναρμονίζοντας τον άνθρωπο με το φυσικό του περιβάλλον ώστε να αισθάνεται ευεξία, αποδεικνύοντας έτσι ότι το φως παίζει έναν άλλο εσωτερικό ρόλο στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Από την άλλη το κύτταρο το μικρότερο δομικό συστατικό της έμβιας ύλης αποτελεί μια ηλεκτρική μπαταρία τρισεκατομμύρια των οποίων έχουμε στο σώμα μας. Βασικό στοιχείο του κυττάρου είναι το γενετικό υλικό dna το οποίο διαθέτει τα φωτόνια επίσης μορφή φωτεινής υπόστασης του ανθρώπου. Τα φωτόνια αποτελούν την κύρια πηγή μεταφοράς πληροφοριών από και προς τον οργανισμό του ανθρώπου ή όποιου άλλου έμβιου όντος.

«Σκεφτείτε ένα κύτταρο σαν μια μικρή μηχανή που κάνει πολλά διαφορετικά πράγματα: αισθάνεται, αναπαράγεται, διαβάζει και αντιγράφει το DNA – και προκειμένου να συμβούν όλα αυτά τα πράγματα, οι πρωτεϊνες πρέπει να δονούνται, ώστε να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους», λέει η καθηγήτρια φυσικής Αντρέα Μάρκελτς.

Η ύπαρξη δονήσεων στα πρωτεϊνικά μόρια αντηχεί «όπως η δόνηση μιας καμπάνας» λένε οι σύγχρονοι ερευνητές. Οι δονήσεις αυτές επιτρέπουν την πλαστικότητα στις πρωτεϊνες βοηθώντας στην γρήγορη αλλαγή σχήματος ώστε να μπορούν εύκολα να προσδένονται σε ανάλογης συχνότητας πρωτεϊνες.

Παρόμοια, οι πρωτεΐνες, ανάλογα με το σχήμα και τη δομή τους, απορροφούν φως διαφορετικών συχνοτήτων και δονούνται με ανάλογο τρόπο, ενώ οι δονήσεις στα πρωτεϊνικά μόρια έχουν την ίδια συχνότητα με το φως που απορροφούν.

Η εκπομπή σωματιδίων φωτός (βιοφωτόνια) φαίνεται να αποτελεί τον μηχανισμό μέσω του οποίου λειτουργεί η πρόθεση. Όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί εκπέμπουν μια σταθερή ροή φωτονίων ως μέσο για να στείλουν στιγμιαία σήματα από το ένα μέρος του σώματος στο άλλο αλλά και στο εξωτερικό περιβάλλον. Τα βιοφωτόνια αποθηκεύονται στο ενδοκυτταρικό DNA. Όταν ο οργανισμός είναι άρρωστος, προκύπτουν μεταβολές στην εκπομπή των βιοφωτονίων.

Η άμεση πρόθεση εκδηλώνεται ως μια ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια που παράγει μια συγκεκριμένη ροή φωτονίων. Οι προθέσεις μας φαίνεται ότι λειτουργούν ως ιδιαίτερα συνεκτικές συχνότητες ικανές να αλλάζουν τη μοριακή δομή της ύλης.

Φως, η ζωή

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι πολλά στοιχεία και μέρη του ανθρωπίνου σώματος λειτουργούν με το φως και εφαρμόζουν τους νόμους του φωτός όπως αυτοί είναι γνωστοί μέσα από τη φυσική και τη κβαντική. Βλέπουμε ότι η σύγχρονη επιστήμη αποδέχεται ότι ο άνθρωπος είναι κάτι περισσότερο από την ύλη που αποτελείται το σώμα μας μέσα από τα όργανά του και ότι είμαστε όντα που λειτουργούμε με το φως καθώς εκπέμπουμε, απορροφάμε και επικοινωνούμε μέσω του φωτός.

Στο ανθρώπινο σώμα η χημική σύσταση της αιμοσφαιρίνης μοιάζει με εκείνη της χλωροφύλλης των φυτών αποδεικνύοντας άλλη μιά φορά ότι είναι ένα σώμα διαπερατό και διάφανο με τον κατάλληλο τρόπο χρήσης των φωτονίων παρά το γεγονός ότι δείχνει αδιαπέραστο στην φωτεινή ακτινοβολία.

Όπως προανέφερα η πρόοδος της επιστήμης απαιτεί τον ενσυνείδητο παρατηρητή προκειμένου να πετύχει τον στόχο της, με την συνείδηση, να παίζει ένα μεγάλο ρόλο σε αυτό το ζήτημα,αφού αυτή καθορίζει,ουσιαστικά, την εξέλιξη του είδους και της νέας πραγματικότητας, που διαφαίνεται.

Το φως αποδεικνύεται ότι θα έχει μια προσωπική σχέση με τον καθένα στο άμεσο μέλλον...

Με την παρούσα εργασία έγινε μια απλή σκελετική απεικόνιση της φωτεινής οντότητας του ανθρώπου, σύμφωνα με τις σημερινές επιστημονικές έρευνες, ένα ευρύ πεδίο για την επιστήμη του μέλλοντος αφού μιλάμε για μια αιώνια κι αναλλοίωτη πηγή ενέργειας όπως το φως που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο.

Το φως παραμένει μια άγνωστη δύναμη μέσα μας που δεν ξέρουμε πόσο καταλυτικά και άμεσα μπορεί να επηρεάσει την πορεία για μια εξελικτικής κατεύθυνσης ανθρώπινη πρόοδο.

Αγγελική Νούτσιου – Τόλια, Ερευνήτρια, Συστημική ψυχολογία, θετική ψυχολογία, ιατρική ψυχολογία, γνωστική ομοιοπαθητική.

Πηγές:

1. Η προκατάληψη του τώρα - Πύλη Ψυχολογίας - Psychology.gr
2. Η σύγχρονη επιστήμη αποδεικνύει τη γνωστική ομοιοπαθητική έρευνα - Πύλη Ψυχολογίας - Psychology.gr
3. Ψυχολογική ανθεκτικότητα. Μοντέλα ανάπτυξής της και αποτελέσματα στο σύγχρονο κοινωνικό και εργασιακό πλαίσιο - Πύλη Ψυχολογίας - Psychology.gr
4. Τζορντάνο Μπρούνο και Κβαντική Φυσική (philosophyreturns.gr)
5. Φως και κβαντική φυσική | Lefteris Kaliambos Wiki | Fandom (wikia.org)
6. Νέος τύπος επιταχυντή σωματιδίων: Ηλεκτρόνια που οδηγούν σε διπλό κύμα - ScienceDaily (www-sciencedaily-com)
7. Από τη φυσική ακριβείας στα ενεργειακά σύνορα με το Compact Linear Collider | Φυσική της Φύσης (www-nature-com
8. The Paradox of a Free-Electron Laser Without the Laser: A New Source of Coherent Radiation (scitechdaily-com)
9. Φωτογραφίες Κίρλιαν - Είναι η απεικόνιση της ψυχής ή της Αύρας; - Ethernews.com
10. Μια ιστορική ανασκόπηση του προβλήματος της μιτογενετικής ακτινοβολίας - PubMed (pubmed-ncbi-nlm-nih-gov)
11. Φαινόμενο Κίρλιαν: Η «αιχμαλωσία» της αύρας… (elsito.gr)
12. Red Blood Cells Act as Tiny Electrodes, New Research Shows | Sci-News.com
13. FRAGKAKIS_250.pdf (ntua.gr)
14. Κβαντική φυσική και φιλοσοφία – Φυσική για όλους (physics4u.gr)
15. Master's law: Κβαντική Ψυχολογία (master-masterslaw.blogspot.com)
16. H δύναμη του φωτός (yoginimama.gr)
17. Βιοφωτόνια: το ανθρώπινο σώμα εκπέμπει, επικοινωνεί και είναι κατασκευασμένο από φως - Εναλλακτική Δράση (enallaktikidrasi.com)
18. Οι πρωτεΐνες δονούνται στη συχνότητα του φωτός που απορροφούν - HealthyLiving.gr
19 Έρευνα στο εξωτερικό - Noosfera Wellness & Retreat Center Greece
20. Αποκαλύφθηκε η «συμφωνία της ζωής»! (newpost.gr)
21. Ο κβαντικός χαρακτήρας της «ηλιοθεραπείας» – physicsgg
22. Μελέτη στη βιολογία του φωτός (ododeiktes.gr)
23. Αυτογνωσία, Πνευματικότητα και Κβαντική Ψυχολογία | Αυτεπίγνωση (aytepignosi.com)
24. Πώς οι ενέργειες που αλληλεπιδρούν στο σώμα δημιουργούν το δέντρο της ζωής (agnoutsiouphsychologia.blogspot.com)
25. Το διάμεσο «interstitium» πώς η ψυχή επιδρά στο σώμα (agnoutsiouphsychologia.blogspot.com)
26. Σώμα υγιές σε νου υγιή (agnoutsiouphsychologia.blogspot.com)