Αν και όλες οι ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις έχουν δώσει κάποιον ορισμό σχετικά με το τι είναι η ανθρώπινη προσωπικότητα και πώς αντιλαμβανόμαστε την έννοια του εαυτού (η κάθε μια από τη δική της οπτική), μέχρι τώρα δεν υπάρχει ένας και μοναδικός ορισμός σχετικά με αυτό το ερώτημα. Σε γενικές γραμμές οι διάφορες σχετικές θεωρίες, αντιλαμβάνονται την προσωπικότητα ως μια δομή, η οποία αποτελείται από κίνητρα, βαθύτερες πεποιθήσεις, σκέψεις, συναισθήματα, εσωτερικευμένα πρότυπα σχέσεων και συμπεριφορών από την οικογένεια και άλλα πρόσωπα, κλπ.

Η εξέλιξη και οι αλλαγές αποτελούν βασικό στοιχείο του φυσικού μας κόσμου, αλλά και της ανθρώπινης ύπαρξης. Αλλαγές συμβαίνουν διαρκώς κατά την πορεία των ετών, στο φυσικό μας περιβάλλον, στα διάφορα κοινωνικά πλαίσια, σε κάθε έκφανση της ανθρώπινης ζωής (σχέσεις, καθημερινές συνήθειες, εργασία, οικογένεια, κλπ), αλλά και εντός μας σε ό,τι αφορά τους τρόπους που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, τον κόσμο και την ύπαρξή μας μέσα σε αυτόν.

Ο άνθρωπος είναι εξελικτικά προσανατολισμένος να δημιουργεί σχέσεις με τους άλλους και να εντάσσεται σε ομάδες, ώστε να καλύψει τις βιοτικές, συναισθηματικές και ψυχολογικές του ανάγκες. Οι J. Bowlby (θεωρία του δεσμού) και D. Winnicott (Θεωρία των αντικειμενότροπων σχέσεων), μέσα από τις μελέτες τους σε βρέφη, ανέδειξαν την εξελικτική βάση της δημιουργίας στενών συναισθηματικών και φροντιστικών δεσμών και της αίσθησης του «ανήκειν».

Σύμφωνα με τη γραμμική αντίληψη του χρόνου, η παιδική ηλικία θεωρείται ως ένα στάδιο ανάπτυξης το οποίο ολοκληρώνεται καθώς διανύουμε την πορεία προς την ενηλικίωση. Στην πραγματικότητα, η προσωπικότητά μας εξελίσσεται διαδοχικά εμπεριέχοντας σε κάθε στάδιο της ζωής μας όλες τις εμπειρίες των προηγούμενων σταδίων.

Ο άνθρωπος ως ύπαρξη και η σχέση του με τη μουσική: Η μουσική είναι ένα θεμελιώδες μέσο έκφρασης και επικοινωνίας. Mαζί με τις υπόλοιπες τέχνες διαδραματίζουν – όπως ακριβώς και η γλώσσα – σπουδαίο ρόλο στην ανάπτυξη και στην εξέλιξη του ανθρώπου.