Πολύ συχνά ακούμε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης την πλέον κλασική φράση: ''Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι''. Αλλά βάση στατιστικών στοιχείων κανένας από τους κατά συρροή δολοφόνους που έχουν διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα στο παρελθόν δεν είχε διαγνωστεί με σχιζοφρένεια.

Η Αντικοινωνική Διαταραχή Προσωπικότητας είναι ένας σχετικά νέος όρος. Η διαταραχή αυτή ήταν παλαιότερα γνωστή ως Κοινωνιοπαθητική διαταραχή. Ευρέως γνωστή έγινε με τον όρο "ψυχοπάθεια".  
Η διαταραχή χαρακτηρίζεται από μια διαρκή αδιαφορία για τα δικαιώματα των άλλων. Η έναρξη της εντοπίζεται περίπου στην εφηβεία/στην ηλικία των 15 ετών.

Ο κάθε άνθρωπος από την παιδική του ηλικία αλλά και κατά τη διάρκεια της ζωής του έρχεται αντιμέτωπος με πολλά διαφορετικά είδη φόβων. Αυτοί οι φόβοι, μπορεί να αφορούν στη σωματική ή στην ψυχική του υγεία, σε  ανασφάλειες διατήρησης των διαπροσωπικών σχέσεών του ή σε επαγγελματικούς, οικογενειακούς τομείς.

Στην αρχή της καριέρας μου ως ψυχοθεραπευτής, κάθε φορά που συνέβαινε να νιώθω έντονα αρνητικά συναισθήματα (π.χ. οργή, εχθρότητα, απέχθεια, απαξίωση, κλπ.) για έναν θεραπευόμενο μου, έτεινα να σκεφθώ πως είμαι κακός κι ανάξιος ψυχοθεραπευτής.
Εξάλλου, σύμφωνα με τον Freud, οι ισχυρές συναισθηματικές αντιδράσεις ενός ψυχοθεραπευτή προς τους ασθενείς του συνιστούσαν ένδειξη της ατελούς του αυτογνωσίας και της ανικανότητας του να διατηρήσει μια συναισθηματικά ατάραχη, ιατρική στάση απέναντι στο άλλο άτομο.

Η παιδική γκρίνια είναι μία κατάσταση που οδηγεί σε εκνευρισμό των γονέων και σε έντονες ενδοοικογενειακές φασαρίες. Η μαμά καταλήγει να γίνεται υστερική και ο μπαμπάς στην προσπάθειά του να λύσει μία κατάσταση τελικά την αποφεύγει φεύγοντας από αυτήν.